സിനിമ നൽകുന്ന പ്രശസ്തിയെ എങ്ങനെ ആസ്വദിക്കുന്നു?
കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഞാൻ ഒരു മാളിൽ പോയപ്പോൾ കുറച്ചാൾക്കാർ എന്ന തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അജിത എന്ന പേരിലാണ് വിളിച്ചത്. ഹന്ന എന്ന പേരിനെക്കാൾ രക്ഷാധികാരിയിലെ അജിതയായി കാണുന്നു പ്രേക്ഷകർ എന്നത് വളരെ സന്തോഷം നൽകുന്നു. കഥാപാത്രത്തിനെ പ്രേക്ഷകർ സ്വീകരിച്ചതിന്‍റെ തെളിവാണല്ലൊ അത്. പിന്നെ ക്രിട്ടിസിസവും ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെയാണ് സ്വീകരിച്ചത്. കാരണം അതിനെയും പോസിറ്റീവായി കാണുന്പോഴാണ് നമുക്ക് ഇംപ്രൂവ് ചെയ്യാൻ സാധിക്കുക. പ്രശസ്തി എന്നത് നൈമിഷികം മാത്രമാണെന്ന് എനിക്കറിയാം. അതിനെപ്പറ്റി ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നില്ല. പിന്നെ സിനിമ ഇൻഡസ്ട്രിയിൽ ഒരു ഫീമെയിൽ ആർട്ടിസ്റ്റ് ഏറെ നാൾ പിടിച്ചുനിൽക്കുക എന്നത് വളരെ ശ്രമകരമാണ്. ഉള്ളിടത്തോളം കാലം നല്ല സിനിമകൾ ചെയ്യണം.
അവസരങ്ങൾ കൂടുതൽ കിട്ടുന്പോൾ ഗോസിപ്പുകൾ പിന്നാലെയെത്തുമെന്നതിൽ ഭയമുണ്ടോ?
അതിനെ ഞാൻ ഭയപ്പെടുന്നില്ല. അതു ഈ മേഖല മാത്രമല്ല, ഒരു വീട്ടമ്മയാണെങ്കിലും ചിലപ്പോൾ കേൾക്കേണ്ടി വരും. ഞാൻ എന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാം, എന്‍റെ വീട്ടുകാർക്കറിയാം, എന്നെ പരിചയമുള്ളവർക്കറിയാം. എത്ര നല്ലകാര്യങ്ങൾ ചെയ്താലും അതിൽ തെറ്റുകൾ മാത്രം ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന സമൂഹമാണ് നമ്മുടേത്. അപ്പോൾ മറ്റുള്ളവരെ ബോധിപ്പിച്ച് ജീവിക്കാൻ നമുക്കാവില്ല. ഞാൻ നല്ലതായി പ്രാർഥിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിയാണ്. അപ്പോൾ ഓരോ കാര്യങ്ങളും ചിന്തിച്ചാണ് തീരുമാനിക്കുന്നത്. മറ്റുള്ളവർ എന്തു കരുതുന്നു എന്നത് എന്നെ ബാധിക്കുന്നില്ല.
അന്യഭാഷാ സിനിമകളിലേക്കും ഉടൻ പ്രതീക്ഷിക്കാമോ?
തമിഴിൽ നിന്നും കുറച്ച് ഓഫറുകൾ വന്നിട്ടുണ്ട്. തമിഴ് അറിയില്ല എന്ന കാരണം കൊണ്ട് മാറ്റിനിർത്തിയിരിക്കുകയാണ്. പിന്നെ സ്ക്രിപ്ട് എനിക്കു ഇഷ്ടപ്പെട്ട് കഥാപാത്രവും കോസ്റ്റ്യൂമും കംഫർട്ടബിളാണെങ്കിൽ മാത്രമെ അതു സ്വീകരിക്കു.
ഗ്ലാമർ കഥാപാത്രങ്ങളോട് എങ്ങനെയാണ് താല്പര്യം?
ഞാൻ മോഡലിംഗ് ഇൻഡസ്ട്രിയിൽ നിന്നുമാണ് സിനിമയിലെത്തുന്നത്. അല്പ വസ്ത്രമാണെങ്കിലും ആൾക്കാർ കണ്ടാൽ അതിനെ അയ്യെ എന്നു പറയരുതെന്നുണ്ട്. റാംപ് ഷോസിൽ ഞാനൊരു ചെറിയ ഷോർട്സിടുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ കോക്ടെയിൽസ് ഇടുന്നു. ആൾക്കാർ അതിനെ നെഗറ്റീവായി കാണുന്നില്ല. കാരണം ആ ഷോസ് അങ്ങനെയാണ്. പക്ഷെ സിനിമയിൽ അല്പ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്പോൾ ആൾക്കാരുടെ മെന്‍റാലിറ്റി മാറും. അതൊരു പ്രേക്ഷക എന്ന നിലയിൽ ഞാൻ മനസിലാക്കിയതാണ്. സിനിമയിൽ വസ്ത്രധാരണത്തെപ്പറ്റി എന്േ‍റതായ ചോയിസുണ്ട്. അത് ഓരോ സിനിമയിലും സീനിലും നമുക്കു കിട്ടും. എനിക്കു കംഫർട്ടബിളല്ലാത്ത ഒരു പ്രോജക്ടോ സീനോ ഞാൻ ചെയ്യില്ല.
സിനിമയിൽ തുടക്കകാലത്തു തന്നെ അമ്മവേഷം ചെയ്യുന്നതിൽ ടെൻഷൻ ഉണ്ടായിരുന്നോ?
എനിക്ക് ആദ്യം അങ്ങനെയൊരു പേടിയുണ്ടായിരുന്നു. ടൈപ്പ് ചെയ്യപ്പെടുമോ എന്നു സംശയിച്ചു. കാരണം നമ്മുടെ ഇൻഡസ്ട്രി അങ്ങനെയാണല്ലോ. യൂത്ത് കഥാപാത്രത്തെ അപേക്ഷിച്ച് പ്രായമുള്ള കഥാപാത്രം ചെയ്യുന്പോൾ അതിനു ഞാൻ ഹോംവർക്കു ചെയ്യേണ്ടിവരുന്നു. ഞാൻ അല്ലാത്ത ഒരു കഥാപാത്രമായി മാറാനുള്ള ചലഞ്ചിംഗാണിത്. അപ്പോൾ വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കണമെന്നു തോന്നിയില്ല. പിന്നെ ജിജോ സാറിന്‍റെ പുതിയ ചിത്രമായ പോക്കിരി സൈമണിൽ ഞാൻ ഒരു അതിഥി വേഷം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അത് ഒരു യൂത്ത് കഥാപാത്രമാണ്.
പുതിയ പ്രോജക്ടുകൾ ഏതൊക്കെയാണ്?
കുറച്ചേറെ തിരക്കഥകൾ കേട്ടു. മലയാളത്തിൽ ഒരു സിനിമ കണ്‍ഫോം ആയിട്ടുണ്ട്. പിന്നെ സിനിമയുടെ കാര്യമല്ലെ. ഷൂട്ടിംഗ് തുടങ്ങിയിട്ട് പറയാമെന്നു കരുതുന്നു.
ഷൂട്ടിംഗ് സമയത്ത് ലൊക്കേഷനിൽ ഒറ്റയ്ക്കാണോ പോകുന്നത്?
ആദ്യത്തെ ചിത്രം ഡാർവിനിൽ അമ്മ ഒപ്പം വന്നിരുന്നു. രണ്ടാമത്തെ ചിത്രത്തിൽ പപ്പയുടെ ഒരു സ്റ്റാഫിന്‍റെ മമ്മിയാണ് കൂടെ വന്നത്. എവിടെയായാലും പേരന്‍റ്സിന്‍റെ കരുതൽ എപ്പോഴും കൂടെയുണ്ട്.
കുടുംബവിശേഷം പറഞ്ഞില്ലല്ലോ?
പപ്പ റെജി തോമസ്, ബിസിനസ് ചെയ്യുന്നു. മമ്മി ആലീസ്, എറണാകുളത്ത് കാക്കനാട് ചെന്പുമുക്കാണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്നത്. പഠിച്ചത് അസീസി വിദ്യാനികേതൻ പബ്ലിക് സ്കൂൾ. ബിഡിഎസ് കർണാടക ഷിമോഗയിലെ ശരാവതി ഡന്‍റൽ കോളജിൽ. പ്ലസ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വിഷ്വൽ മീഡിയായ്ക്കു ഞാൻ ജോയിൻ ചെയ്തിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ബിഡിഎസിനു സീറ്റ് കിട്ടുന്നത്. മോഡലിംഗിലേക്കെത്താൻ വേണ്ടിയാണ് അന്നു ജേർണലിസമൊക്കെ പഠിക്കാമെന്നു കരുതിയത് തന്നെ. ബിഡിഎസിനു പഠിക്കുന്ന സമയത്തും ഇന്‍റർ കോളജ് തലത്തിലൊക്കെ ഫാഷൻ ഷോസും മോഡലിംഗു മൊക്കെ ഞാൻ ചെയ്തിരുന്നു.
സിനിമയല്ലാതെ മറ്റെന്തൊക്കയാണ് ഇഷ്ടമേഖലകൾ?
പാട്ടുപാടാൻ എനിക്കു ഏറെ ഇഷ്ടമാണ്. ചിത്രം വരയ്ക്കാനും വായിക്കാനുമൊക്കെ ഏറെ താല്പര്യമാണ്. മോഡലിംഗിനെക്കാളും സിനിമയെക്കാളും വലുതായി എന്‍റെ വലിയൊരു ആഗ്രഹം ഒരു മോട്ടിവേഷൻ സ്പീക്കറാകണം എന്നതാണ്. അതിലും രാഷ്ട്രീയ ത്തിനോട് താല്പര്യമില്ല. ഒരു പബ്ലിക് മോട്ടിവേഷൻ സ്പീക്കറാകുന്നതിനോടാണ് എനിക്കു താല്പര്യം. സെൽഫ് ഹെൽപ്, ഇൻസ്പൈറിംഗ് സ്പീക്കിംഗാണ് ഞാൻ ചെയ്യുന്നത്. ഏതു മേഖല ആയാലും ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ സക്സസ് ആയിക്കഴിഞ്ഞാൽ മാത്രമേ എന്‍റെ വാക്കുകൾ ആൾക്കാർ ശ്രദ്ധിക്കൂ.
ലിജിൻ കെ. ഈപ്പൻ