ഗാന്ധിജിയിലാണ് ഇന്ത്യ, ഗോഡ്സെയിൽ അല്ല
Thursday, January 30, 2025 12:00 AM IST
നമ്മൾ ഇന്ത്യക്കാർ വ്യത്യസ്ത ഭാഷയും മതവും ജാതിയും ജീവിതരീതികളും ഉള്ളവരാണ്. ഗാന്ധിജി ചേർത്തതിനെ അഭിനവ ഗോഡ്സെമാർ വേർപെടുത്താതിരിക്കട്ടെ.
എത്രയായാലും ജനുവരി 30ന് നമ്മളൊരു വെടിയൊച്ച കേൾക്കും. “ഹേ, റാം...” എന്നൊരു വിളിയോടെ നിലച്ചൊരു ശ്വാസം നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ഒരിക്കൽകൂടി പൊള്ളിക്കുകയും ചെയ്യും. ഹിന്ദു വർഗീയവാദിയായ നാഥുറാം ഗോഡ്സെ മഹാത്മാഗാന്ധിയെ വെടിവച്ചു വീഴ്ത്തിയിട്ട് 77 വർഷമായി. ഭരണാധികാരികളാകട്ടെ, പൗരന്മാരാകട്ടെ; അഹിംസയെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ അവകാശവാദങ്ങൾ സത്യസന്ധമാണെങ്കിൽ ഗോഡ്സെ വന്ദനം സാധ്യമല്ല. നമുക്ക് ഗാന്ധിജി മതി.
മോഹൻദാസ് കരംചന്ദ് ഗാന്ധി മഹാത്മാവായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടത്, ഇന്ത്യയെ കോളനിയാക്കിയ ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കെതിരേ അഹിംസയിലൂന്നിയ സ്വാതന്ത്ര്യസമരം നയിച്ചതിന്റെ പേരിലാണ്. അതിനായി അദ്ദേഹത്തിന് ഇരട്ടസമരം നടത്തേണ്ടിവന്നു. ഒന്ന് ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കെതിരേയായിരുന്നെങ്കിൽ രണ്ടാമത്തേത്, വർഗീയശക്തികളോടും അഹിംസയിലും ധർമത്തിലും അടിയുറച്ചുനിന്ന് പോരാടുന്നതിന്റെ വിജയസാധ്യതയിൽ സംശയിച്ചിരുന്ന സ്വന്തം ജനതയോടുമായിരുന്നു. മത-ജാതി-ഭാഷകളുടെ വിഭിന്ന സ്വത്വങ്ങളിൽ കുടുങ്ങിക്കിടന്ന ജനകോടികളെ ഗാന്ധിജി ഒന്നിച്ചണിനിരത്തി. അതോടെ, വിപ്ലവത്തിന്റെയും സായുധസമരത്തിന്റെയും വക്താക്കളായിരുന്ന നേതാക്കൾക്കുപോലും ഗാന്ധിജിക്കൊപ്പം നിൽക്കാതെ വഴിയില്ലാതായി. ഇന്ത്യ സ്വതന്ത്രയായി.
പക്ഷേ, സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിനു സമാന്തരമായി വർഗീയത പ്രയാണം നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവർക്ക് ബ്രിട്ടീഷുകാരോട് ഉള്ളതിനേക്കാൾ രോഷം ഗാന്ധിജിയോടായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനു പിന്നിൽ രാജ്യം ഒന്നിച്ചു നിന്നപ്പോൾ ചതഞ്ഞരഞ്ഞവയിൽ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രവാദവും പെട്ടു. 1947 ഓഗസ്റ്റ് 15ന് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയപ്പോഴും അവരതു മറന്നുകളഞ്ഞില്ല. ആറു മാസം തികയുന്നതിനു മുന്പ് ഗോഡ്സെ ഗാന്ധിജിയെ വെടിവച്ചു കൊന്നു. സത്യത്തിൽ ഗാന്ധിജിയുടെ ഓർമയ്ക്കു മാത്രമല്ല, ഗോഡ്സെയുടെ ഓർമയ്ക്കും മരണമില്ലെന്ന് ഓർമിപ്പിക്കുന്ന ലക്ഷണങ്ങൾ രാജ്യത്തു പ്രകടമാണ്. ഇന്ത്യ തുടരേണ്ട ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തെയാണ് അത് ഓർമിപ്പിക്കുന്നത്.
1869ൽ ഗുജറാത്തിലെ പോർബന്തറിൽ ജനിച്ച മോഹൻദാസ് കരംചന്ദ് ഗാന്ധിയുടെ ജീവിതവും സമരമാർഗങ്ങളും മത-ജാതി ചിന്തകളുമൊക്കെ പലർക്കും അംഗീകരിക്കാവുന്നതല്ല. ചിലപ്പോഴത് യുക്തിസഹമോ ആധുനികമോ അല്ലെന്നും വിമർശനമുണ്ട്. പക്ഷേ, ഗാന്ധിജിയെപ്പോലെ സ്വീകാര്യനായ മറ്റൊരാൾ അന്നും ഇന്നുമില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് പലർക്കും ഇന്നും ഗാന്ധിജിയെ തൊടാൻ ഭയം. 19-ാമത്തെ വയസിൽ നിയമപഠനത്തിനായി ഓക്സ്ഫഡ് സർവകലാശാലയിലെത്തിയ ഗാന്ധിജി 1891ൽ പഠനം പൂർത്തിയാക്കി ഇന്ത്യയിൽ തിരിച്ചെത്തി. വക്കീൽ പണിയിൽ ബോംബെയിൽ വിജയിക്കാനാവാതെ 1893ൽ, ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയിലെ വ്യാപാരിയായിരുന്ന ദാദാ അബ്ദുള്ള ജാവേരിയുടെ ക്ഷണപ്രകാരം അദ്ദേഹത്തിന്റെ കേസുകൾ നടത്താൻ അവിടേക്കു പോയി. അവിടെയും വെള്ളക്കാരുടെ ആധിപത്യമായിരുന്നു.
1893 ജൂൺ ഏഴിന് വെള്ളക്കാർക്കു മാത്രം സഞ്ചരിക്കാവുന്ന ട്രെയിനിന്റെ എ-ക്ലാസ് കൂപ്പയിൽ യാത്ര ചെയ്തതിന് പീറ്റർമാരീറ്റ്സ്ബർഗിൽ വച്ച് ഗാന്ധിജിയെ ചവിട്ടിപ്പുറത്താക്കി. അദ്ദേഹത്തിന് അപ്പോൾ 24 വയസായിരുന്നു. വർണവെറി കൂകിപ്പായുന്ന തീവണ്ടിയിൽനിന്നു പുറത്താക്കപ്പെട്ട ഗാന്ധിജി ടിക്കറ്റും ലഗേജുമായി അപമാനിതനായി വെയ്റ്റിംഗ് റൂമിലേക്കു നടന്നു. ആ തണുത്ത രാത്രിയെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം ആത്മകഥയിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. പിന്നീടും വെള്ളക്കാരിൽനിന്ന് അവഹേളനവും മർദനവുമേൽക്കേണ്ടി വന്നു. വർണവിവേചനത്തിനെതിരേ അദ്ദേഹം പോരാട്ടം തുടങ്ങി. പക്ഷേ, 1915ൽ ഇന്ത്യയിലെത്തിയിട്ടും വെള്ളക്കാർക്കെതിരേയുള്ള സമരത്തിൽ അവരെ നിന്ദിക്കാനോ ആക്രമിക്കാനോ മുതിരാതെ അഹിംസാവാദിയാകാൻ കഴിയുന്നത്ര മഹാനായിരുന്നു ഗാന്ധിജി.
1917 ഏപ്രിൽ 16ന് ബിഹാറിലെ ചമ്പാരനിൽ നീലം പാട്ടകൃഷിക്കാരെ ചൂഷണത്തിൽനിന്നു മോചിപ്പിക്കാൻവേണ്ടിയായിരുന്നു ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യസമരം. തുടർന്നുള്ള 30 വർഷം ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരം ഗാന്ധിജി വരച്ച വരയിലൂടെ നീങ്ങി. 1924 ഡിസംബറിൽ അദ്ദേഹം ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോൺഗ്രസിന്റെ അധ്യക്ഷനായി. 1947 ഓഗസ്റ്റ് 15ന് സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയപ്പോൾ അദ്ദേഹം ഡൽഹിയിലെ സ്ഥാനാരോഹണങ്ങളിൽ താത്പര്യമില്ലാതെ, വർഗീയ കലാപങ്ങളെ ചെറുക്കാൻ കോൽക്കത്തയിലെ തെരുവുകളിലുണ്ടായിരുന്നു.
പക്ഷേ, വെറുപ്പിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രം അടങ്ങിയിരിക്കില്ല. 1948 ജനുവരി 30നു വൈകുന്നേരം ഡൽഹിയിലെ ബിർളാ മന്ദിരത്തിൽ ഒരു പ്രാർഥനാ യോഗത്തിൽ പങ്കെടുക്കാൻ നീങ്ങവേ ഹിന്ദു മഹാസഭാ പ്രവർത്തകനായ നാഥുറാം ഗോഡ്സെ തോക്കുമായി അവിടെയെത്തി. 5.17നാണ് അതു സംഭവിച്ചത്. ഇന്നതിന്റെ ഓർമയാണ്. രക്തസാക്ഷിത്വ ദിനം. നമ്മൾ ഇന്ത്യക്കാർ വ്യത്യസ്ത ഭാഷയും മതവും ജാതിയും ജീവിതരീതികളും ഉള്ളവരാണ്. ഗാന്ധിജി ചേർത്തതിനെ അഭിനവ ഗോഡ്സെമാർ വേർപെടുത്താതിരിക്കട്ടെ.