അ​ഞ്ചു കൊ​ച്ചു​കു​ട്ടി​ക​ൾ ഉ​ൾ​പ്പെ​ടു​ന്ന ഒ​രു കു​ടും​ബം. ഒ​രി​ക്ക​ൽ അ​വ​രു​ടെ അ​ങ്കി​ൾ അ​വ​രെ കാ​ണാ​ൻ ചെ​ന്നു. ആ ​അ​ങ്കി​ളി​നോ​ടു വ​ലി​യ സ്നേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു ആ ​കു​ട്ടി​ക​ൾ​ക്ക്.

കു​ട്ടി​ക​ളോ​ട് അ​വ​ർ​ക്ക് മ​ന​സി​ലാ​കു​ന്ന ഭാ​ഷ​യി​ലും രീ​തി​യി​ലും സം​സാ​രി​ക്കാ​ന​റി​യാ​മെ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ പ്ര​ത്യേ​ക​ത. കു​ട്ടി​ക​ളോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്പോ​ൾ അ​വ​രി​ലൊ​രു പെ​ണ്‍​കു​ട്ടി അ​യാ​ളെ ത​ന്‍റെ പാ​വ​ക​ൾ കാ​ണാ​ൻ ക്ഷ​ണി​ച്ചു. സ​ന്തോ​ഷ​പൂ​ർ​വം അ​യാ​ൾ അ​വ​ളു​ടെ മു​റി​യി​ലേ​ക്കു ചെ​ന്നു.

ആ ​മു​റി​യി​ൽ ഒ​ട്ടേ​റെ പാ​വ​ക​ൾ കി​ട​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ​ല രൂ​പ​ത്തി​ലും വ​ലു​പ്പ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള ആ ​പാ​വ​ക​ളെ ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ അ​വ​ളോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ന്ധ​ന്ധ​ഈ പാ​വ​ക​ളി​ൽ മോ​ൾ​ക്ക് ഏ​റ്റ​വും ഇ​ഷ്ടം ഏ​തി​നോ​ടാ​ണ്?’’

അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ""​ഞാ​ൻ പ​റ​യാം. പ​ക്ഷേ, ഞാ​ൻ പ​റ​യു​ന്ന​തു കേ​ൾ​ക്കു​ന്പോ​ൾ അ​ങ്കി​ൾ ചി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന് എ​നി​ക്ക് ഉ​റ​പ്പു​ത​ര​ണം.’’

അ​യാ​ൾ സ​മ്മ​തി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ, ഒ​രു കൈ ​ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു​പോ​യി​രു​ന്ന ഒ​രു പാ​വ​യെ എ​ടു​ത്തു കാ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ""​ഈ പാ​വ​യോ​ടാ​ണ് എ​നി​ക്ക് ഏ​റ്റ​വും ഇ​ഷ്ടം.’’

അ​വ​ളു​ടെ മ​റു​പ​ടി കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ​ക്ക് ഏ​റെ അ​ദ്ഭു​തം തോ​ന്നി. എ​ങ്കി​ലും അ​തു പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​തെ ത​ന്നെ അ​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു: "​എ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് മോ​ൾ​ക്ക് ഈ ​പാ​വ​യോ​ട് ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ ഇ​ഷ്ടം?’’

അ​വ​ളു​ടെ മ​റു​പ​ടി പെ​ട്ടെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ""​ഈ പാ​വ​യ്ക്കാ​ണ് എ​ന്‍റെ സ്നേ​ഹം ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ വേ​ണ്ട​ത്. കാ​ര​ണം, ഞാ​ൻ ഈ ​പാ​വ​യെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ വേ​റെ ആ​രും ഇ​തി​നെ സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നു​ണ്ടാ​വി​ല്ല.’’

കൈ​പോ​യ പാ​വ​യെ മ​റ്റു കു​ട്ടി​ക​ൾ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്ന് ഈ ​കൊ​ച്ചു പെ​ണ്‍​കു​ട്ടി​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് അ​വ​ൾ ആ ​പാ​വ​യെ അ​ധി​ക​മാ​യി സ്നേ​ഹി​ച്ച​ത്.

ന​മ്മെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന ദൈ​വം ഈ ​കൊ​ച്ചു​പെ​ണ്‍​കു​ട്ടി​യെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞാ​ൽ അ​തി​ല​തി​ശ​യോ​ക്തി​യി​ല്ല. ദൈ​വം ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​ത് അ​വി​ടു​ത്തെ സ്നേ​ഹം ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ ആ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള​വ​രെ​യാ​ണ്. അ​തു​പോ​ലെ, ദൈ​വം ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ ന​മ്മെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​ത് അ​വി​ടു​ത്തെ സ്നേ​ഹം ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ ന​മു​ക്ക് ആ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള​പ്പോ​ഴാ​ണ്.

ന​മ്മെ ആ​രും സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നും സ​ഹാ​യി​ക്കാ​നും ഇ​ല്ലാ​ത്ത അ​വ​സ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ ദൈ​വം ന​മ്മു​ടെ​കൂ​ടെ​യി​ല്ലെ​ന്നു ന​മു​ക്കു തോ​ന്നി​യേ​ക്കാം. അ​തു​പോ​ലെ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളും ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളും ഉ​ണ്ടാ​കു​ന്പോ​ൾ ദൈ​വം ന​മ്മെ കൈ​വി​ട്ടു എ​ന്നും ന​മു​ക്കു തോ​ന്നി​യേ​ക്കാം.

എ​ന്നാ​ൽ, യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യം മ​റി​ച്ചാ​ണ്. ന​മ്മെ ആ​രും സ​ഹാ​യി​ക്കാ​നും സ്നേ​ഹി​ക്കാ​നും ഇ​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോ​ഴാ​ണ് അ​വി​ടു​ന്ന് ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ ന​മ്മു​ടെ തു​ണ​യ്ക്ക് എ​ത്തു​ന്ന​ത്. അ​തു​പോ​ലെ​ത​ന്നെ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളും ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളും ഉ​ണ്ടാ​കു​ന്പോ​ഴാ​ണ് അ​വി​ടു​ന്ന് ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ന​മ്മെ സ​ഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്.

പ​ക്ഷേ, ന​മ്മു​ടെ ഏ​കാ​ന്ത​ത​യി​ലും ദുഃ​ഖ​ത്തി​ലും ന​മ്മെ സ​ഹാ​യി​ക്കു​വാ​നെ​ത്തു​ന്ന ദൈ​വ​ത്തെ നാം ​കാ​ണാ​തെ​പോ​കു​ന്നു എ​ന്ന​താ​ണ് ന​മ്മു​ടെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ ന്യൂ​ന​ത. ന​മ്മു​ടെ മു​റി​പ്പാ​ടു​ക​ളി​ൽ തൈ​ലം​പൂ​ശാ​ൻ അ​വി​ടു​ന്ന് എ​ത്തു​ന്പോ​ൾ നാം ​അ​വി​ടു​ത്തെ സാ​ന്നി​ധ്യം​പോ​ലും അ​റി​യാ​തെ പോ​കു​ന്നു എ​ന്ന​താ​ണു ന​മ്മു​ടെ വ​ലി​യ പോ​രാ​യ്മ.

എ​ന്നാ​ൽ, ന​മ്മു​ടെ ദുഃ​ഖ​ത്തി​ലും ഏ​കാ​ന്ത​ത​യി​ലു​മൊ​ക്കെ അ​വി​ടു​ന്നു കൂ​ടു​ത​ലാ​യി ന​മ്മോ​ടു​കൂ​ടെ​യു​ണ്ട് എ​ന്നു വി​ശ്വ​സി​ക്കു​വാ​ൻ ന​മു​ക്കു സാ​ധി​ച്ചാ​ൽ അ​വി​ടു​ത്തെ ക​ര​സ്പ​ർ​ശം തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും ന​മു​ക്ക​നു​ഭ​വേ​ദ്യ​മാ​കും.

ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ന​മു​ക്കു വി​ഷ​മ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​കു​ന്പോ​ൾ നാം ​സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യും ഭ​യ​പ്പെ​ട്ടെ​ന്നി​രി​ക്കും. എ​ന്നാ​ൽ, ദൈ​വ​പു​ത്ര​നാ​യ യേ​ശു പ​ഠി​പ്പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, ന​മു​ക്കു വേ​ണ്ട​തു ഭ​യ​മ​ല്ല, പ്ര​ത്യു​ത ദൈ​വ​ത്തി​ലു​ള്ള പ​രി​പൂ​ർ​ണ ആ​ശ്ര​യ​മാ​ണ് (മ​ർ​ക്കോ​സ്: 5, 36). നാം ​ദൈ​വ​ത്തി​ൽ പ​രി​പൂ​ർ​ണ​മാ​യി ആ​ശ്ര​യി​ക്കു​ന്ന നി​മി​ഷം നാം ​അ​വി​ടു​ന്നി​ൽ​നി​ന്നു ശ​ക്തി​പ്രാ​പി​ക്കും. അ​വി​ടു​ത്തെ ശ​ക്തി ല​ഭി​ച്ചാ​ൽ പി​ന്നെ ന​മു​ക്കെ​ന്താ​ണു ഭ​യ​പ്പെ​ടാ​നു​ള്ള​ത്?

ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ വി​വി​ധ പ്ര​തി​സ​ന്ധി​ക​ളി​ൽ​പ്പെ​ട്ടു നാം ​അ​റി​യാ​തെ​ത​ന്നെ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തെ ഇ​ടി​ച്ചു​ത​ക​ർ​ക്കു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, നാം ​ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തെ ഇ​ടി​ച്ചു​ത​ക​ർ​ക്കു​ന്പോ​ൾ ദൈ​വം ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തെ കെ​ട്ടി​പ്പ​ടു​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന​തു മ​റ​ന്നു​പോ​ക​രു​ത്.

ന​മ്മു​ടെ കു​റ്റ​ങ്ങ​ളും കു​റ​വു​ക​ളും​കൊ​ണ്ടു ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ ക​ണ്ണി​ക​ൾ അ​റ്റു​പോ​കു​ന്പോ​ൾ ന​മ്മു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ​വ​ന്ന് ആ ​ക​ണ്ണി​ക​ളെ അ​വി​ടു​ന്നു വി​ള​ക്കി​ച്ചേ​ർ​ത്തു ത​രു​ന്നു​ണ്ട്. പ​ക്ഷേ, അ​പ്പോ​ൾ​പ്പോ​ലും ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ സ​ജീ​വ​സാ​ന്നി​ധ്യം നാം ​അ​റി​യാ​തെ പോ​കു​ന്നു എ​ന്ന​താ​ണു ന​മ്മു​ടെ പ്ര​ത്യേ​ക​ത.

ജീ​വി​തം​കൊ​ണ്ടു ന​മു​ക്കൊ​ന്നും നേ​ടാ​ൻ സാ​ധി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു നാം ​പ​ല​പ്പോ​ഴും വി​ചാ​രി​ക്കാ​റി​ല്ലേ? എ​ന്നാ​ൽ, ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം വ​ഴി​യാ​യി ഒ​ട്ടേ​റെ വി​ജ​യ​ങ്ങ​ൾ നാം ​നേ​ട​ണ​മെ​ന്നാ​ണ് അ​വി​ടു​ത്തെ ആ​ഗ്ര​ഹ​വും പ്ലാ​നും എ​ന്നു നാം ​അ​റി​ഞ്ഞാ​ലോ?

ന​മ്മെ എ​ല്ലാ​വ​രെ​യും​കു​റി​ച്ച് ദൈ​വ​ത്തി​ന് ഒ​ട്ടേ​റെ പ്ലാ​നും പ​ദ്ധ​തി​യു​മു​ണ്ട്. അ​വ​യെ​ല്ലാം പ​രി​പൂ​ർ​ണ​മാ​യി വി​ജ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന് അ​വി​ടു​ത്തേ​ക്ക് ആ​ഗ്ര​ഹ​വു​മു​ണ്ട്. അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ന​മു​ക്കു വീ​ഴ്ച​യു​ണ്ടാ​കു​ന്പോ​ൾ അ​വി​ടു​ന്ന് ഓ​ടി​യെ​ത്തി ന​മ്മെ താ​ങ്ങി എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​പ്പി​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു​ന​യി​ക്കു​ന്ന​ത്.

എ​ന്നാ​ൽ, ദൈ​വ​ത്തി​നു ന​മ്മോ​ടു​ള്ള ഈ ​സ്നേ​ഹ​വും താ​ൽ​പ​ര്യ​വും നാം ​മ​ന​സി​ലാ​ക്കാ​തെ പോ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലു​ള്ള അ​വി​ടു​ത്തെ സാ​ന്നി​ധ്യം​പോ​ലും നാം ​വി​സ്മ​രി​ച്ചു​പോ​കു​ന്നു.

ദൈ​വം എ​പ്പോ​ഴും ന​മ്മോ​ടു​കൂ​ടി​യു​ണ്ടെ​ന്ന​ത് അ​നു​നി​മി​ഷം ന​മു​ക്കോ​ർ​മി​ക്കാം. അ​തു​പോ​ലെ, നാം ​ഏ​റ്റ​വും നി​സ്‌​സ​ഹാ​യ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്പോ​ഴാ​ണ് അ​വി​ടു​ന്ന് ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ ന​മ്മെ സ​ഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നും ന​മു​ക്കു മ​റ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാം.

ന​മ്മെ എ​പ്പോ​ഴും ശ​ക്തി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​താ​ണ് അ​വി​ടു​ത്തെ സാ​ന്നി​ധ്യം. ആ ​സാ​ന്നി​ധ്യ​ത്തി​ന്‍റെ ശ​ക്തി​യി​ൽ ധൈ​ര്യ​പൂ​ർ​വം ന​മു​ക്കു മു​ന്നോ​ട്ടു​പോ​കാം. അ​പ്പോ​ൾ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ പ്ര​തി​സ​ന്ധി​ക​ളും പ​രാ​ജ​യ​ങ്ങ​ളു​മൊ​ന്നും ന​മ്മെ നി​രാ​ശ​രാ​ക്കി​ല്ല.