മ​നു​ഷ്യ​ജീ​വി​തം ന​ശ്വ​ര​മാ​ണ്. അ​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ മ​നു​ഷ്യ​ന്‍റെ സ​ക​ല സ​ന്പ​ത്തു​ക​ളും ന​ശ്വ​ര​മാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, പ​ണ​ത്തോ​ടു​ള്ള മ​നു​ഷ്യ​ന്‍റെ അ​ത്യാ​ർ​ത്തി​യും അ​ക്കാ​ര​ണ​ത്താ​ലു​ള്ള വ​ഞ്ച​ന​യും ഒ​ക്കെ കാ​ണു​ന്പോ​ൾ പ​ണ​ത്തി​ന്‍റെ മാ​യി​ക​ത​യി​ൽ നാം ​വി​ഭ്ര​മി​ക്കാ​തി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലേ അ​ദ്ഭു​ത​മു​ള്ളു.

യ​ഥാ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ പ​ണ​മെ​ന്നു പ​റ​യു​ന്ന​ത് എ​ന്താ​ണ്? പ​ണ​ത്തി​ന് ഉ​ചി​ത​മാ​യ ഒ​രു നി​ർ​വ​ച​നം ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​ൻ ഒ​രി​ക്ക​ലൊ​രു ബ്രി​ട്ടീ​ഷ് ദി​ന​പ​ത്രം മ​ത്സ​രം ന​ട​ത്തി. ആ ​മ​ത്സ​ര​ത്തി​ൽ ഒ​ന്നാം​സ​മ്മാ​നാ​ർ​ഹ​മാ​യ ഉ​ത്ത​രം ഇ​താ​യി​രു​ന്നു: ന്ധ​ന്ധ​സ​ന്തോ​ഷ​മൊ​ഴി​കെ മ​റ്റെ​ന്തും വാ​ങ്ങി​ത്ത​രാ​ൻ കെ​ല്പു​ള്ള വ​സ്തു​വാ​ണ് പ​ണം. സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കൊ​ഴി​കെ മ​റ്റെ​ങ്ങോ​ട്ടു​മു​ള്ള ടി​ക്ക​റ്റ് വാ​ങ്ങാ​നും അ​തു​പ​ക​രി​ക്കും.

പ​ണം സം​സാ​രി​ക്കു​ന്പോ​ൾ സ​ത്യം നി​ശ്ശ​ബ്ദ​മാ​കു​ന്നു എ​ന്നാ​ണ​ല്ലോ പ​ഴ​ഞ്ചൊ​ല്ല്. പ​ണ​ത്തി​ന്‍റെ കാ​ര്യം വ​രു​ന്പോ​ൾ സ​ത്യം മാ​ത്ര​മ​ല്ല ധ​ർ​മ​വും നീ​തി​യും സ്നേ​ഹ​വു​മൊ​ക്കെ പു​റ​ത്താ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു എ​ന്ന​താ​ണ് യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യം.

പ​ണം സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തു തെ​റ്റാ​ണെ​ന്നോ ധ​ന​സ​ന്പാ​ദ​ന​ത്തി​ൽ ദൈ​വ​സ​ഹാ​യം തേ​ട​രു​തെ​ന്നോ ആ​രും പ​റ​യി​ല്ല. ദൈ​വ​ത്തെ പ​ങ്കാ​ളി​യാ​ക്കി​യെ​ങ്കി​ൽ മാ​ത്ര​മേ നീ​തി​പൂ​ർ​വ​ക​മാ​യ രീ​തി​യി​ൽ പ​ണം സ​ന്പാ​ദി​ക്കാ​നും ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കാ​നും ക​ഴി​യൂ. സ​ർ​വ​സ​ന്പ​ന്ന​നാ​ണു ദൈ​വം.

ധ​നം സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ അ​വി​ടു​ത്തെ സ​ന്പ​ന്ന​ത​യി​ലാ​ണ് പ​ങ്കു​പ​റ്റു​ന്ന​ത്. പ​ക്ഷേ, ന​മ്മു​ടെ ധ​ന​സ​ന്പാ​ദ​നം ഭൗ​തി​ക​ത​ല​ത്തി​ൽ ഒ​തു​ങ്ങി​നി​ൽ​ക്ക​രു​ത്. അ​വി​ടു​ത്തെ ആ​ധ്യാ​ത്മി​ക​മാ​യ സ​മൃ​ദ്ധി​യി​ലും നാം ​പ​ങ്കു​പ​റ്റി​യേ മ​തി​യാ​കൂ. അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ താ​ളം തെ​റ്റും. ആ​ർ​ഥി​ക​ധാ​ർ​മി​ക സ​മൃ​ദ്ധി​യി​ൽ ഒ​രു​പോ​ലെ പ​ങ്കു​പ​റ്റു​ക​യും അ​വ നീ​തി​പൂ​ർ​വം വി​നി​യോ​ഗി​ക്കു​ക​യു​മാ​ണു ന​മ്മു​ടെ ക​ട​മ.

ദൈ​വം ക​നി​ഞ്ഞു ന​ൽ​കു​ന്ന പ​ണം അ​വി​ടു​ന്നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന രീ​തി​യി​ൽ നാം ​ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ന്പോ​ൾ ന​മു​ക്കു തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും സ​ന്തോ​ഷ​മു​ണ്ടാ​കും. ന​മ്മു​ടെ സ​ന്പ​ത്തി​ന്‍റെ നീ​തി​പൂ​ർ​വ​ക​മാ​യ വി​നി​യോ​ഗം ഉ​റ​പ്പു​വ​രു​ത്താ​നാ​യാ​ൽ സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ലേ​ക്കു പി​ന്നെ വേ​റെ ടി​ക്ക​റ്റും വാ​ങ്ങേ​ണ്ട.