മലയാളഭാഷയിൽ ഏതദ്വിഷയകമായി ഇതുവരെ യാതൊന്നും പ്രസിദ്ധീകൃതമായിട്ടില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഇതു മലയാളഭാഷ സംസാരിക്കുന്ന ക്രിസ്തീയ ലോകത്തിനെല്ലാം പ്രത്യേക വിധത്തിൽ ഉപയുക്തമായിത്തീരുമെന്നു കരുതുന്നു’ എന്ന മുഖക്കുറിപ്പ് തർജമയുടെ ലക്ഷ്യസമൂഹത്തെ സംബന്ധിച്ച ധാരണകളേകുന്നു.
“ചാരിത്രശുദ്ധി, വിനയം, നെറി, യാത്മബോധം,
പാരിൽപ്രസിദ്ധി, ദയ, നീതി, നിരന്തഭാഗ്യം,
ഭൂരിപ്രതാപമിവയൊക്കെ ലഭിയ്ക്കുവാനായ്
ക്കോരിച്ചൊരിഞ്ഞു തുണചെയ്‌വതു ദൈവവാക്യം.
എന്നാലിതാ മഹിതമെന്നു മഹാശയന്മാ
രൊന്നാകെ വാഴ്ത്തുമൊരു പുസ്തകമീശ്വരോക്തം
നന്നായ് ത്തിരഞ്ഞു ചിലതാദരവോടെടുത്തി ട്ടിന്നായമട്ടു പറയുന്നിതു മന്ദനാം ഞാൻ” എന്നു കുറിക്കുമ്പോൾ ദൈവവചനസംക്ഷേപമായ ഈ കൃതിയുടെ ഫലശ്രുതിയും തർജമകാരന്‍റെ സ്ഥാനവും അടയാളപ്പെടുത്തുകയാണ് മാണിക്കത്തനാർ. ഈശ്വരപ്രേരണയുടെ സ്വാഭാവ, വ്യാപ്തി, ഫലങ്ങളെ വിശദമാക്കി ശാസ്ത്ര, ചരിത്ര ബദ്ധതകളിലേക്കു നോട്ടമയയ്ക്കാൻ ഗ്രന്ഥകാരൻ തയാറാവുന്നു. വേദഗ്രന്ഥനിർമിതിയിലെ ദൈവിക, മാനുഷിക ഇടങ്ങളെയും ഇടപെടലുകളെയും സസൂക്ഷ്മം അവതരിപ്പിച്ചശേഷമാണു തർജമകാരന്‍റെ ദൗത്യത്തെ അദ്ദേഹം സ്ഥാനപ്പെടുത്തുന്നത്.
തർജമയിലെ ജാഗ്രതയും വ്യക്തതയുംഭാഷയുടെ ചലനാത്മകതുല്യതയിലൂന്നിയ ആശയവിവർത്തനമാണ് പ്രഭാഷകഗ്രന്ഥ തർജമയിൽ മാണിക്കത്തനാർക്കു പ്രിയം. സ്രോതഭാഷയിലെ ആശയത്തിനു ലക്ഷ്യഭാഷയിലെ വാക്യഘടനയ്ക്കും ശൈലിക്കും ആശയപ്രകാശനരീതിക്കുമനുസൃതം ഉത്തമ തത്സമങ്ങൾ കണ്ടെത്തുന്നതിനൊപ്പം കാല, ദേശാവസ്ഥകളുടെ ചരിത്രാത്മകതയെ മറന്നുകളയാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മാണിക്കത്തനാരുടെ ശൈലി തർജമയിൽ അനുകരണീയവും തർജമപഠനങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധേയവുമാണ്.
തർജമയുടെ സാംസ്കാരിക യുക്തികളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞുള്ള ഉദ്യമങ്ങളായിരുന്നു മാണിക്കത്തനാരുടേതെന്നതും ശ്രദ്ധേയം. മലയാളിക്കു ബൈബിളും ബൈബിളറിവും പകരാനുള്ള ശ്രമത്തിൽ മാണിക്കത്തനാർക്ക് പ്രിയതരവും ആധാരവുമാകുന്നത് വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥത്തിന്‍റെ സുറിയാനിമൂലമായ പ്ശീത്തായാണ്. സുറിയാനി പാരമ്പര്യത്തിലഭിമാനിച്ചിരുന്ന നാട്ടുക്രിസ്ത്യാനിയുടെ നിലപാടുകൂടിയാണത്. എന്നാൽ പ്രാസംഗികനിൽ അനുപദ തർജമയ്ക്കു മുതിരാത്തതിനാൽ ബൈബിളിന്‍റെ സുറിയാനി, ലത്തീൻ മൂലങ്ങളിലെ വ്യതിരിക്തതകളെ എടുത്തുകാട്ടുവാനുള്ള ശ്രമം തർജമകാരൻ നടത്തുന്നില്ല. വേദവചനങ്ങളെ പദ്യരൂപത്തിലും കൊർണേലിയൂസിന്‍റെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ ഗദ്യരൂപത്തിലും തർജമപ്പെടുത്തുന്ന ഈ കൃതി ബൈബിളിലെ അധ്യായ, വാക്യ വിഭജനരീതി കൈയൊഴിഞ്ഞ് യഥാക്രമം നൂറും നൂറ്റിയിരുപത്തിയഞ്ചും പദ്യങ്ങളുള്ള രണ്ടു സർഗങ്ങളായി ക്രമപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
സർവാശ്ലേഷിയായ കാവ്യഭാഷബൈബിൾ തർജമയിൽ അനുകരണീയ മാതൃക സൃഷ്ടിച്ചു മുന്നേറിയ മാണിക്കത്തനാർ, “പ്രതിപാദിതവിഷയത്തിന്‍റെ പ്രകൃതിഭേദംകൊണ്ടും വിദേശഭാഷയിൽനിന്നു പലതും അനുപദമായി പരിഭാഷചെയ്തു ചേർക്കേണ്ടിവന്നതുകൊണ്ടും ഭാഷാസൗഷ്ഠവം കുറെയെല്ലാം പരിത്യജിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്” എന്നു പ്രസ്താവിക്കുമ്പോഴും പ്രാസംഗികനിലെ ഭാഷ ഭംഗിയിലും വിനിമയശേഷിയിലും തെല്ലും പിന്നിലല്ലെന്നതിനു ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ അനവധിയുണ്ട്.
“കത്തുന്നവഹ്നി നിതരാം സലിലം ചൊരിഞ്ഞാ
ലുത്തുംഗഭക്ത! കെടുമക്ഷണമെന്നു നൂന
മെത്തുന്ന കല്മഷമടുത്തതു നിന്നെ വെല്ലാ
നെത്തുന്നതിന്നൊരു നിവാരണമാണു ധർമ്മം” എന്നിത്യാദി വരികളിൽ ദൈവോക്തികൾ കാവ്യസുരഭിലമാകുന്നു.
മതഭാഷയെന്ന നിലയിൽ സുറിയാനിയോടു കേരള ക്രൈസ്തവർക്കുണ്ടായിരുന്ന ആത്മബന്ധത്തെക്കുറിച്ച് ഉത്തമബോധ്യമുണ്ടായിരുന്ന മാണിക്കത്തനാർ ബൈബിളിലെ മറ്റു ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ തർജമയിൽ രൂഢാർത്ഥവും വൈകാരികാർത്ഥവും പേറുന്ന ക്രൈസ്തവപദാവലിയെ സൂക്ഷ്മസുന്ദരമായി ഉൾച്ചേർത്തിരുന്നു. എന്നാൽ ലക്ഷ്യസമൂഹം മലയാളമറിയുന്ന ബാലഗണം മുഴുവനുമാകുന്നതിനാലാവണം ഏവർക്കും പ്രാപ്യവും ഗ്രാഹ്യവുമായ പദാവലി തെരഞ്ഞെടുക്കാൻ പ്രാസംഗികനിൽ തർജമകാരൻ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്.
“ബുദ്ധിയ്ക്കു ചേരുംപടി സർവ്വവും നീ
ശ്രദ്ധിയ്ക്ക നേടാൻ തവ ബാല്യകാലേ
ബുദ്ധിബ്ഭ്രമത്താലതു ചെയ്തിടാഞ്ഞാൽ
സിദ്ധിപ്പതെമ്മട്ട വയസ്‌സനായാൽ?” തുടങ്ങിയ മട്ടിൽ മാണിക്കത്തനാർ ഭാഷാന്തരപ്പെടുത്തുന്ന ബൈബിൾ ഭാഗങ്ങൾ ഏവർക്കും സ്വീകാര്യവും ഗുണോപദേശകവുമായി ഭവിക്കുന്നു.
(എസ്ബി കോളജ് മലയാളം വിഭാഗം അസിസ്റ്റന്‍റ് പ്രഫസറാണ് ലേഖകന്‍)