അ​​​​ച്ഛ​​​​ന് 91 വ​​​​യ​​​​സാ​​​​യി. ഓ​​​​ർ​​​​മ​​​​യു​​​​ടെ 91 ശ​​​​ത​​​​മാ​​​​ന​​​​വും ചെ​​​​യ്തു​​​​തീ​​​​ർ​​​​ന്നി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ഇ​​​​നി ബാ​​​​ക്കി​​​​യു​​​​ള്ള​​​​ത് ഓ​​​​ർ​​​​മ​​​​യ്ക്കും മ​​​​റ​​​​വി​​​​ക്കു​​​​മി​​​​ട​​​​യ്ക്കു​​​​ള്ള ചി​​​​ല വ​​​​ഴി​​​​യ​​​​ന്പ​​​​ല​​​​ങ്ങ​​​​ൾ മാ​​​​ത്ര​​​​മാ​​​​ണ്. അ​​​​വി​​​​ടെ ചി​​​​ല​​​​രെ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ഓ​​​​ർ​​​​മി​​​​ക്കു​​​​ന്നു​​​​ണ്ട്.

മ​​​​ത്സ്യം ഇ​​​​ട​​​​യ്ക്കി​​​​ടെ ജ​​​​ലോ​​​​പ​​​​രി​​​​യി​​​​ൽ പൊ​​​​ന്തി​​​​വ​​​​ന്ന് ശ്വ​​​​സി​​​​ക്കും​​​​പോ​​​​ലെ. മ​​​​ഹാ​​​​ക​​​​വി വൈ​​​​ലോ​​​​പ്പി​​​​ള്ളി​​​​യെ, കൃ​​​​ഷ്ണ​​​​പി​​​​ള്ള​​​​യെ, പൊ​​​​ന്ന​​​​പ്പ​​​​ൻ മാ​​​​മ​​​​നെ, ന​​​​ട​​​​ൻ സ​​​​ത്യ​​​​നെ, വ​​​​യ​​​​ലാ​​​​റി​​​​നെ അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ ചി​​​​ല​​​​രെ. ഇ​​വ​​​​രെ​​​​ല്ലാം ഇ​​​​പ്പോ​​​​ഴും ജീ​​​​വി​​​​ച്ചി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്നാ​​​​ണ് അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്ന​​​​ത്. ആ​​​​ദ്യ​​​​മൊ​​​​ക്കെ ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ള​​തു തി​​​​രു​​​​ത്താ​​​​ൻ ശ്ര​​​​മി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. പി​​​​ന്നെപ്പി​​​​ന്നെ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ളോ​​​​ട് ത​​​​ർ​​​​ക്കി​​​​ക്കാ​​​​ൻ തു​​​​ട​​​​ങ്ങി. വേ​​​​ദ​​​​നാ​​​​ജ​​​​ന​​​​ക​​​​മാ​​​​യ മൃ​​​​തി​​​​യെ നേ​​​​രി​​​​ടാ​​​​ൻ അ​​​​വ​​​​ർ​​​​ക്ക് ക​​​​രു​​​​ത്തു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​മെ​​​​ന്നും അ​​​​വ​​​​ർ ചി​​​​ര​​​​ഞ്ജീ​​​​വി​​​​ക​​​​ളാ​​​​യി ഇ​​പ്പോ​​​​ഴും ത​​​​ന്‍റെ ചു​​​​റ്റു​​​​മു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്നും അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ വ​​​​ല്ലാ​​​​തെ വി​​​​ശ്വ​​​​സി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു.

അ​​​​ച്ഛ​​​​ന് വ​​​​ലി​​​​യ പ​​​​ഠി​​​​പ്പു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​ല്ല. കൂ​​​​ട്ട​​​​ക്ഷ​​​​ര​​​​ത്തി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്ന് എ​​​​ഴു​​​​ത്ത​​​​ച്ഛ​​​​നി​​​​ലേ​​​​ക്കു​​​​ള്ള ഒ​​​​റ്റ​​​​വ​​​​ഴി​​യേ ന​​​​ട​​​​ന്ന ഒ​​​​രാ​​​​ളാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ. ആ ​​​​ദൂ​​​​രം അ​​​​ച്ഛ​​​​നു മ​​​​നഃ​​​​പാ​​​​ഠ​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. എ​​​​ന്‍റെ ഓ​​​​ർ​​​​മ​​​​ക​​​​ൾ തു​​​​ട​​​​ങ്ങു​​​​ന്ന കാ​​​​ല​​​​ത്ത് കാ​​​​ണു​​​​ന്ന കാ​​​​ഴ്ച കൈ​​​​യി​​​​ൽ മാ​​​​തൃ​​​​ഭൂ​​​​മി ആ​​​​ഴ്ച​​​​പ്പ​​​​തി​​​​പ്പും പു​​​​സ്ത​​​​ക​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​മാ​​​​യി വ​​​​രു​​​​ന്ന അ​​​​ച്ഛ​​​​നെയാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ന​​​​ല്ലൊ​​​​രു വാ​​​​യ​​​​ന​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​നാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. കി​​​​ട്ടു​​​​ന്ന​​​​തെ​​​​ന്തും വാ​​​​യി​​​​ക്കും. ഒ​​​​രു നോ​​​​വ​​​​ൽ വാ​​​​യി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തു​​​​പോ​​​​ലെ നി​​​​ഘ​​​​ണ്ടു​​​​ക്ക​​​​ൾ മ​​​​റി​​​​ച്ചു​​​​നോ​​​​ക്കി പോ​​​​കു​​​​ന്ന​​​​ത് ക​​​​ണ്ടി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്.

പ​​​​ഴ​​​​കി നി​​​​റം​​​മ​​​​ങ്ങി മ​​​​ഞ്ഞച്ച ഒ​​​​രു ശ​​​​ബ്ദ​​​​താ​​​​രാ​​​​വ​​​​ലി അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ഏ​​​​റെ​​​​നാ​​​​ൾ സൂ​​​​ക്ഷി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​തി​​​​ന്‍റെ താ​​​​ളു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ വ​​​​ര​​​​ലു​​​​ക​​​​ളാ​​​​ൽ ഉ​​​​ഴു​​​​തി​​​​ട്ട പാ​​​​ടു​​​​ക​​​​ളു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. കു​​​​ട്ടി​​​​ക്കാ​​​​ല​​​​ത്ത് പാ​​​​വ​​​​ങ്ങ​​​​ളൊ​​​​ക്കെ വാ​​​​യി​​​​ച്ച് ക​​​​ര​​​​ഞ്ഞ​​​​തൊ​​​​ക്കെ ഓ​​​​ർ​​​​മ​​​​യു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്ന് പ​​​​റ​​​​യും. അ​​​​ച്ഛ​​​​നി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്നാ​​​​ണ് ഒ​​​​രു റൊ​​​​ട്ടി മോ​​​​ഷ്ടി​​​​ച്ച​​​​തി​​​​ന് ശി​​​​ക്ഷി​​​​ക്ക​​​​പ്പെ​​​​ട്ട ഴാ​​​​ങ് വാ​​​​ൽ​​​​ വ​​​​ഴാ​​​​ങി​​​​ലേ​​​​ക്കും സീ​​​​ന്‌വെ​​​​യി​​​​ലെ ബി​​​​ഷ​​​​പ്പി​​​​ലേ​​​​ക്കും പി​​​​ന്നീ​​​​ട് നോ​​ത്ര​​ദാം പ​​​​ള്ളി​​​​യി​​​​ലെ മ​​​​ണി​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​നാ​​​​യ ക്വി​​​​സി​​​​മൊ​​​​ദോ എ​​​​ന്ന കു​​​​ള്ള​​​​നി​​​​ലേ​​​​ക്കു​​​​മൊ​​​​ക്കെ ഞാ​​​​ൻ ന​​​​ട​​​​ന്ന​​​​ത്. “ഏ​​തു രാ​​ജ‍്യ​​ത്തും ന​​മു​​ക്കു പോ​​യി​​വ​​രാം; ഒ​​രു പു​​സ്ത​​കം വാ​​യി​​ച്ചാ​​ൽ മ​​തി” അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​റ​​​​യും. അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ക​​​​ണ്ടു​​​​വ​​​​ന്ന രാ​​​​ജ്യ​​​​ങ്ങ​​​​ള​​​​ത്രെ, ഭാ​​​​ഷ​​​​ക​​​​ള​​​​ത്രെ, സം​​​​സ്കാ​​​​ര​​​​ങ്ങ​​​​ള​​​​ത്രെ, ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ങ്ങ​​​​ള​​​​ത്രെ.

ഒ​​​​രു​​​​പാ​​​​ട് വാ​​​​യി​​​​ച്ചു​​​​കൂ​​​​ട്ടി​​​​യ​​​​തി​​​​ന്‍റെ ക്ര​​​​മ​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ ജീ​​​​വി​​​​തം. അ​​​​ത് വൃ​​​​ത്തി​​​​യാ​​​​യി​​ തു​​ന്നി​​ക്കെ​​​​ട്ടി ഒ​​​​രു ജീ​​​​വി​​​​തപു​​​​സ്ത​​​​ക​​​​മാ​​യി അ​​ച്ഛ​​ൻ കൊ​​ണ്ടു​​ന​​ട​​ന്നു. ​​ത​​ന്‍റെ വ​​ഴി​​യേ മ​​ക്ക​​ൾ ന​​ട​​ക്ക​​ണ​​മെ​​​​ന്ന് ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ലും അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ശ​​​​ഠി​​​​ച്ചി​​​​ല്ല. പ​​​​ക്ഷേ, ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ നി​​​​ഴ​​​​ലി​​​​ൽ ച​​​​വിട്ടി​​​ന​​​​ട​​​​ക്കാ​​​​ൻ മ​​​​ത്സ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ആ ​​​​ന​​​​ട​​​​ത്ത​​​​ത്തി​​​​ന് ഒ​​​​രു ഗി​​​​രി​​​​പ്ര​​​​ഭാ​​​​ഷ​​​​ണ​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ ശു​​​​ദ്ധി​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. “ഓ​​​​ർ​​​​മ​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്ക​​​​പ്പു​​​​റം ചെ​​​​റു​​​​മി​​​​ഴി മി​​​​ഴി​​​​ച്ച നാ​​​​ൾ തൊ​​​​ട്ടേ പ​​​​ക​​​​ച്ചു ന​​​​ട​​​​ന്നേ​​​​ൻ” എ​​​​ന്നു ക​​​​ക്കാ​​​​ട് എ​​​​ഴു​​​​തി​​​​യി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ക​​​​നി​​​​വു​​​​റ്റ മി​​​​ഴി​​​​ക​​​​ളും അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ തെ​​​​ളി​​​​വു​​​​റ്റ മൊ​​​​ഴി​​​​ക​​​​ളു​​​​മാ​​​​ണ് ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ളെ വ​​​​ഴി​​​​ന​​​​ട​​​​ത്തി​​​​യ​​​​ത്. അ​​​​തി​​​​നാ​​​​ൽ ആ ​​​​ന​​​​ട​​​​ത്ത​​​​ത്തി​​​​ന് മ​​​​തി​​​​ഭ്ര​​​​മ​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​ടെ ആ​​​​ല​​​​സ്യ​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ത് അ​​​​ന്തി​​​​ച്ച​​​​മ​​​​യ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​പോ​​​​ലെ ഭം​​​​ഗി​​​​യു​​​​ള്ള​​​​താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ മു​​​​ൻ​​​​പേ മു​​​​ൻ​​​​പേ ന​​​​ട​​​​ന്നു. ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ വെ​​​​യ്‌​​​​ലൊ​​​​ളി​​​​യേ​​​​റ്റും തൊ​​​​ടി​​​​യി​​​​ലെ ത​​​​ളി​​​​ർ​​​​ത്ത പൂവ് നു​​​​ള്ളി​​​​യും പി​​​​ൻ​​​​പേ പി​​ൻ​​പേ നട​​​​ന്നു.

സൈ​​​​ക്കി​​​​ളി​​​​ൽ എ​​​​ന്നെ​​​​യി​​​​രു​​​​ത്തി അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ​ ച​​​​വി​​​​ട്ടി​​​​യ ദൂ​​​​ര​​​​ങ്ങ​​​​ളെ ഞാ​​​​നി​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഓ​​​​ർ​​​​ത്തു​​​​പോ​​​​വു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണ്. ആ ​​​​യാ​​​​ത്ര​​​​ക​​​​ളധി​​​​ക​​​​വും സാ​​​​യാ​​​​ഹ്ന​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. സാ​​​​യാ​​​​ഹ്ന​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​ൽ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ഏ​​​​റെ ഉ​​​​ന്മേ​​​​ഷ​​​​വാ​​​​നാ​​​​യി കാ​​​​ണ​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു. ആ ​​​​യാ​​​​ത്ര​​​​ക​​​​ൾ വ​​​​രും​​​​കാ​​​​ല​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് ഓ​​​​ർ​​​​മി​​​​ച്ചു​​​​വ​​​​യ്ക്ക​​​​ണ​​​​മെ​​​​ന്ന് എ​​​​നി​​​​ക്ക​​​​ന്ന് അ​​​​റി​​​​യി​​​​ല്ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​തി​​​​നാ​​​​ൽ പ​​​​ല​​​​തും പ​​​​തി​​​​രാ​​​​യി​​​​പ്പോ​​​​യി. എ​​​​ന്നാ​​​​ൽ, ചി​​​​ല​​​​ത് ന​​​​ക്ഷ​​​​ത്ര​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​പോ​​​​ലെ തെ​​​​ളി​​​​ഞ്ഞു​​​നി​​​​ൽ​​​​പ്പു​​​​ണ്ട്. അ​​​​തി​​​​ലൊ​​​​ന്ന് മു​​​​റ്റ​​​​ത്ത് ഭി​​​​ക്ഷ​​​​യ്ക്കു​​​​ വ​​​​ന്ന ജ​​ടാ​​​​ധാ​​​​രി​​​​യാ​​​​യ ഒ​​​​രാ​​​​ളെ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ക്ഷ​​​​ണി​​​​ച്ച് വീ​​​​ട്ടി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ലേ​​​​ക്കു കൊ​​​​ണ്ടു​​​​വ​​​​ന്ന​​​​താ​​​​ണ്. അ​​​​മ്മ​​​​യും ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ളും വ​​​​ല്ലാ​​​​തെ ഭ​​​​യ​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ സ​​​​തീ​​​​ർ​​​​ഥ​​​​്യനും ക​​​​ളി​​​​ക്കൂ​​​​ട്ടു​​​​കാ​​​​ര​​​​നു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​യാ​​​​ൾ. മ​​​​തി​​​​ഭ്ര​​​​മം ബാ​​​​ധി​​​​ച്ച അ​​​​യാ​​​​ൾ​​​​ക്ക് അ​​​​ച്ഛ​​​​നെ തീ​​​​രെ മ​​​​ന​​​​സി​​​​ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​ല്ല. അ​​​​യാ​​​​ൾ അ​​​​യാ​​​​ളു​​​​ടെ ലോ​​​​ക​​​​ത്താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.

അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​ല​​​​മ​​​​ട്ടി​​​​ൽ അ​​​​യാ​​​​ളി​​​​ൽ ഓ​​​​ർ​​​മ പു​​​​തു​​​​ക്കാ​​​​ൻ ശ്ര​​​​മി​​​​ച്ചെ​​​​ങ്കി​​​​ലും അ​​​​യാ​​​​ൾ വ​​​​ഴ​​​​ങ്ങി​​​​യി​​​​ല്ല. ഒ​​​​ടു​​​​വി​​​​ല​​​​യാ​​​​ൾ കൂ​​​​ക്കി​​​​വി​​​​ളി​​​​ച്ചു​​​​കൊ​​​​ണ്ട് ഓ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​യി. അ​​​​യാ​​​​ൾ പോ​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​​ലാ​​​​ർ​​​​ക്കാ​​​​ണ് ഭ്രാ​​​​ന്ത് എ​​​​ന്ന് അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ​​​​ ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു. ഓ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​യ അ​​​​വ​​​​നോ ഓടി​​​​പ്പോ​​​​കാ​​​​ത്ത എ​​​​നി​​​​ക്കോ? അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ചി​​​​രി​​​​ച്ചു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ ചോ​​​​ദ്യ​​​​ത്തി​​​​നു​​​​ത്ത​​​​രം ഇ​​​​ന്നു​​​​വ​​​​രെ എ​​​​നി​​​​ക്കു കി​​​​ട്ടി​​​​യി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല. ചി​​​​ല ചോ​​​​ദ്യ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​ മ​​​​രു​​​​ഭൂ​​​​മി​​പോ​​​​ലെ ന​​​​മു​​​​ക്കി​​​​ട​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് വ​​​​ള​​​​ർ​​​​ന്നു​​​​വ​​​​രും. അ​​​​വ ന​​​​മ്മെ മ​​​​ണ​​​​ൽ​​​​കൊ​​​​ണ്ടു​​​​ മൂ​​​​ടും.


അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ ക​​​​വി വൈ​​​​ലോ​​​​പ്പി​​​​ള്ളി​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. തൃ​​​​ശൂ​​​​രി​​​​ൽ ജോ​​​​ലി ചെ​​​​യ്തി​​​​രു​​​​ന്ന കാ​​​​ല​​​​ത്ത് പ​​​​ല​​​​ത​​​​വ​​​​ണ വൈ​​​​ലോ​​​​പ്പി​​​​ള്ളി മാ​​​​ഷി​​​​നെ ക​​​​ണ്ട് സം​​​​സാ​​​​രി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു എ​​​​ന്നു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. അ​​​​ര​​​​യ​​​​ന്ന​​​​ഭം​​​​ഗി​​​​യു​​​​ള്ള മാ​​​​ഷി​​​​ന്‍റെ കൈ​​​​യ്യൊ​​​​പ്പ് ഈ ​​​​അ​​​​ടു​​​​ത്ത​​​​കാ​​​​ലം​​​​വ​​​​രെ ഡ​​​​യ​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ സൂ​​​​ക്ഷി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. എ​​​​ന്തു​​​​കൊ​​​​ണ്ട് വൈ​​​​ലോ​​​​പ്പി​​​​ള്ളി എ​​​​ന്നു ഞാ​​​​നൊ​​​​രി​​​​ക്കൽ ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​നൊ​​​​ന്നും പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞി​​​​ല്ല. എ​​​​നി​​ക്കി​​​​ഷ്ട​​​​മാ​​​​ണ് എ​​​​ന്നു മാ​​​​ത്രം പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു.

ആ ​​​​ഇ​​​​ഷ്ടം ക​​​​വി​​​​യി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്ന് ക​​​​വി​​​​ത​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് വ്യാ​​​​പി​​​​ച്ചി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ടാ​​​​കാ​​​​മെ​​​​ന്ന് എ​​​​നി​​​​ക്കു തോ​​​​ന്നു​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ന് ‘ക​​​​ണ്ണീ​​​​ർ​​​​പ്പാ​​​​ടം’ പാ​​​​തി​​​​യി​​​​ലേ​​​​റെ വ​​​​രി​​​​ക​​​​ൾ മ​​​​നഃ​​​​പാ​​​​ഠ​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ല​​​​ളി​​​​തസ​​​​ഹ​​​​സ്ര​​​​നാ​​​​മം ഉ​​​​രു​​​​വി​​​​ടും​​​​പോ​​​​ലെ മ​​​​ല​​​​യാ​​​​ള​​​​ത്തി​​​​ലെ പ​​​​ല ക​​​​വി​​​​ത​​​​ക​​​​ളും ചൊ​​​​ല്ലിന​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തു ക​​​​ണ്ടി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. ‘ചു​​​​ണ്ടും നാ​​​​വും വ​​​​ര​​​​ള​​​​രു​​​​ത്’ അ​​​തി​​​​ന് ക​​​​വി​​​​ത ചൊ​​​​ല്ലി ന​​​​ട​​​​ക്ക​​​​ണ​​​​മെ​​​​ന്ന് അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​റ​​​​യു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ന് എ​​​​ല്ലാക്കാ​​​​ര്യ​​​​ത്തി​​​​ലും ത​​​​ന്‍റേ​​​​താ​​​​യി നി​​​​ല​​​​പാ​​​​ടു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. കൂ​​​​പ്പി​​​​യ കൈ​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്കു​​​​ള്ളി​​​​ൽ കൈ​​​​ത്തോ​​​​ക്ക് ഒ​​​​ളി​​​​പ്പി​​​​ച്ചു​​​​വ​​​​ച്ച ഗോ​​​​ഡ്സ​​​യെ അ​​​​ച്ഛ​​​​ന് ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ലും ഇ​​​​ഷ്ട​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​ല്ല.

അ​​​​ച്ഛ​​​​ന് രാ​​​​ഷ്‌​​ട്രീ​​​​യ​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നോ എ​​​​ന്ന​​​​റി​​​​യി​​​​ല്ല. ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ​​​​പോ​​​​ലും വീ​​​​ട്ടി​​​​ൽ അ​​​​തി​​​​നെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് സം​​​​സാ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​ത് കേ​​​​ട്ടി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല. ഗാ​​​​ന്ധി​​​​ജി​​​​യോ​​​​ടു വ​​​​ല്ലാ​​​​ത്തൊ​​​​രു ആ​​​​രാ​​​​ധ​​​​ന ഉ​​​​ള്ള​​​​താ​​​​യി തോ​​​​ന്നി​​​​യി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. ഗാ​​​​ന്ധി​​​​ജി​​​​യു​​​​ടെ സെ​​​​ക്ര​​​​ട്ട​​​​റി​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന പ്യാ​​​​രി​​​​ലാ​​​​​​ൽ എ​​​​ഴു​​​​തി​​​​യ The Last Face of Gandhi എ​​​​ന്ന പു​​​​സ്ത​​​​ക​​​​ത്തെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ ഇ​​​​ട​​​​യ്ക്കി​​​​ടെ പ​​​​റ​​​​യു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​വ​​​​സാ​​​​ന​​​​കാ​​​​ല​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​ൽ ഗാ​​​​ന്ധി​​​​ജി ക​​​​ടു​​​​ത്ത നി​​​​രാ​​​​ശ​​​​നും ദുഃ​​​​ഖി​​​​ത​​​​നു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്ന് ആ ​​​​പു​​​​സ്ത​​​​ക​​​​ത്തി​​​​ൽ പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്നു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്ന് പ​​​​റ​​​​യു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.

ലെ​​​​നി​​​​നെ​​​​യും സ്റ്റാ​​​​ലി​​​​നെ​​​​യും​​കാ​​ൾ അ​​​​ച്ഛ​​​​ന് ഇ​​​​ഷ്ട​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ത് ലി​​​​യോ​​​​ൺ ട്രോ​​​​ട്സ്കി​​​​യോ​​​​ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ട്രോ​​​​ട്സ്കി​​​​യു​​​​ടെ ജീ​​​​വ​​​​ച​​​​രി​​​​ത്രം ലൈ​​​​ബ്ര​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്ന് കൊ​​​​ണ്ടു​​​​വ​​​​ന്ന് വാ​​​​യി​​​​ക്കാ​​​​ൻ ത​​​​ന്ന​​​​ത് ഓ​​​​ർ​​​​മ​​​​യു​​​​ണ്ട്. ട്രോ​​​​ട്സ്​​​​കി​​​​യെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് എ​​​​ഴു​​​​ത​​​​ണ​​​​മെ​​​​ന്ന് ഇ​​​​ട​​​​യ്ക്കി​​​​ടെ പ​​​​റ​​​​യു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​പ്പോ​​​​ഴേ​​​​ക്കും ഞാ​​​​ന​​​​തി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്നെ​​​​ല്ലാം ഒ​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞു​​​​മാ​​​​റി ന​​​​ട​​​​ന്നു. റാ​​​​സ്പു​​​​ട്ടി​​​​നെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് ഒ​​​​രു പു​​​​സ്ത​​​​ക​​​​മെ​​​​ഴു​​​​തി​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ അ​​​​തു വാ​​​​യി​​​​ച്ചി​​​​ട്ട് അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു: “ഇ​​​​നി ട്രോ​​​​ട്സ്കി​​​​യെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് നീ ​​​​എ​​​​ഴു​​​​തേ​​​​ണ്ട. റാ​​​​സ്പു​​​​ട്ടി​​​​ന് പി​​​​ന്നാ​​​​ലെ വ​​​​രേ​​​​ണ്ട ആ​​​​ള​​​​ല്ല ട്രോ​​​​ട്സ്കി.”

എ​​​​ന്‍റെ ആ​​​​ദ്യ ക​​​​വി​​​​താ​​​​സ​​​​മാ​​​​ഹ​​​​ര​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​ലൊ​​​​ന്ന് “ക​​​​ര​​​​ഞ്ഞി​​​​ല്ല സ​​​​ഖാ​​​​ക്ക​​​​ൾ എ​​​​ന്‍റെ ന​​​​ദി​​​​യി​​​​ൽ മാ​​​​വോ​​​​സേ​​​​തു​​​​ങ്ങ്” പ്ര​​​​സി​​​​ദ്ധീ​​​​ക​​​​രി​​​​ച്ച​​​​പ്പോ​​​​ൾ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു; ഇ​​​​തു പ്ര​​​​കാ​​​​ശി​​​​പ്പി​​​​ക്കു​​​​ന്നെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ പ്ര​​​​ഫ. ഈ​​​​ച്ച​​​​ര​​​​വാ​​​​ര്യ​​​​രെ​​​​ക്കൊ​​​​ണ്ട് ചെ​​​​യ്യി​​​​ക്ക​​​​ണം. എ​​​​ന്തു​​​​കൊ​​​​ണ്ട് അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു​​​​വെ​​​​ന്ന് ഇ​​​​ന്നും എ​​​​നി​​​​ക്ക​​​​റി​​​​യി​​​​ല്ല. പ​​​​ക്ഷേ എ​​​​ന്തോ ഒ​​​​രു നാ​​​​ളീ​​​​ബ​​​​ന്ധം ഈ ​​​​പ​​​​റ​​​​ച്ചി​​​​ലി​​​​നു പി​​​​ന്നി​​​​ലു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്ന് എ​​നി​​ക്കു തോ​​​​ന്നി​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​പ്ര​​​​കാ​​​​രം അ​​​​ടി​​​​യ​​​​ന്ത​​​​രാ​​​​വ​​​​സ്ഥ ദി​​​​ന​​​​ത്തി​​​​ൽ ഈ​​​​ച്ച​​​​ര​​​​വാ​​​​ര്യ​​​​രെ​​​​ക്കൊ​​​​ണ്ട് ഞാ​​​​ന​​​​ത് പ്ര​​​​കാ​​​​ശി​​​​പ്പി​​​​ച്ചു. പ്ര​​​​കാ​​​​ശ​​​​നം ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ് പു​​​​റ​​​​ത്തേ​​​​ക്കി​​​​റ​​​​ങ്ങു​​​​ന്പോ​​​​ൾ മു​​​​ത​​​​ൽ ഞാ​​​​നോ​​​​ർ​​​​ത്ത​​​​ത് എ​​​​ന്‍റെ അ​​​​ച്ഛ​​​​നി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്ന് ഈ​​​​ച്ച​​​​ര​​​​വാ​​​​ര്യ​​​​രി​​​​ലെ അ​​​​ച്ഛ​​​​നി​​​​ലേ​​​​ക്കു​​​​ള്ള ദൂ​​​​ര​​​​ത്തെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ചാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. എ​​ന്‍റെ അ​​ച്ഛ​​നി​​ൽ​​നി​​ന്ന് കാ​​ണാ​​വു​​ന്ന ദൂ​​ര​​ത്താ​​​​യി​​രു​​ന്നു ഈ​​​​ച്ച​​​​ര​​​​വാ​​​​ര്യ​​​​രി​​​​ലെ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ.

ന​​​​ര​​​​ച്ച പു​​​​രി​​​​ക​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കു താ​​​​ഴെ വെ​​​​ളു​​​​ത്ത ച​​​​ന്ദ്ര​​​​ക്ക​​​​ല​​​​ക​​​​ൾ വ​​​​ര​​​​ഞ്ഞ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളു​​​​യ​​​​ർ​​​​ത്തി ഈ​​​​ച്ച​​​​ര​​​​വാ​​​​ര്യ​​​​രി​​​​ലെ അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ എ​​​​ന്നെ നോ​​​​ക്കി​​​​യ​​​​ത് ഇ​​​​പ്പോ​​​​ഴും തെ​​​​ളി​​​​ഞ്ഞു​​​​നി​​​​ൽ​​​​പ്പു​​​​ണ്ട്. ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ലും മ​​​​റ​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​കാ​​​​ത്ത നോ​​​​ട്ടം. മൂ​​​​ർ​​​​ത്ത​​​​വും തീക്ഷ്ണ​​​​വു​​​​മാ​​​​യ നോ​​​​ട്ടം. യ​​​​ജ്ഞ​​​​ശു​​​​ദ്ധി​​​​യാ​​​​ർ​​​​ന്ന നോ​​​​ട്ടം. പി​​​​ന്നീ​​​​ടെ​​​​പ്പോ​​​​ഴോ ഞാ​​​​നെ​​​​ഴു​​​​തി, ഓ​​​​രോ കാ​​​​ത്തി​​​​രി​​​​പ്പും വേ​​​​ദ​​​​ന​​​​യി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത ഓ​​​​രോ​​​​ ത​​​​രം മ​​​​ര​​​​ണ​​​​മാ​​​​ണെ​​​​ന്ന്. ആ ​​അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്‍റെ കാ​​​​ത്തി​​​​രി​​​​പ്പി​​​​ന് വാ​​​​ഴ്‌​​​​വി​​​​നെ​​ത്ത​​​​ന്നെ മ​​​​റ​​​​യ്ക്കു​​​​ന്ന ഒ​​​​ര​​​​ന്ധ​​​​ത​​​​യു​​​​ടെ ആ​​​​വ​​​​ര​​​​ണ​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​വി​​​​ടെ വ​​​​ന്നു​​​​പോ​​​​യ​​​​വ​​​​രി​​​​ലെ​​​​ല്ലാം ആ ​​​​അ​​​ച്ഛ​​​​ൻ രാ​​​​ജ​​​​നെ തേ​​​​ടി​​​​യി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ടാ​​​​ക​​​​ണം. പ​​​​ർ​​​​വ​​​​തം അ​​​​തി​​​​ന്‍റെ അ​​​​ഗാ​​​​ധ​​​​ത​​​​യി​​​​ൽ ഒ​​​​രു മാ​​​​റ്റൊ​​​​ലി സൂ​​​​ക്ഷി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തു​​​​പോ​​​​ലെ “മ​​​​ക​​​​നേ...” എ​​​​ന്നൊ​​​​രു വി​​​​ളി ഒ​​​​രു തേ​​​​ങ്ങ​​​​ലാ​​​​യി അ​​​​വി​​​​ടെ ഘ​​​​നീ​​​​ഭ​​​​വി​​​​ച്ചു കി​​​​ട​​​​പ്പു​​​​ണ്ടാ​​​​കും, അ​​​​റി​​​​യി​​​​ല്ല.

രാ​​​​മാ​​​​യ​​​​ണ​​​​ത്തി​​​​ൽ ഉ​​​​ത്ത​​​​മ​​​​നാ​​​​യ മ​​​​ക​​ൻ മ​​​​ധ്യ​​​​മ​​​​നാ​​​​യ മ​​​​ക​​​​ൻ, എ​​​​ന്നൊ​​​​ക്കെ​​​​യു​​​​ള്ള വി​​​​ശ​​​​ദീ​​​​ക​​​​ര​​​​ണ​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​ണ്ട്. രാ​​​​മ​​​​നെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്ന സ​​​​ന്ദ​​​​ർ​​​​ഭ​​​​ങ്ങ​​​​ളാ​​​​ണി​​​​തെ​​​​ല്ലാം. അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​റ​​​​യാ​​​​തെത​​​​ന്നെ അ​​​​ദ്ദേ​​​​ഹ​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ ആ​​​​ഗ്ര​​​​ങ്ങ​​​​ൾ സ​​​​ഫ​​​​ലീ​​​​കൃ​​​​ത​​​​മാ​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​വ​​​​നാ​​​​ണ് ഉ​​​​ത്ത​​​​മ​​​​നാ​​​​യ മ​​​​ക​​​​ൻ. അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്ന​​ത് അ​​​​നു​​​​ഷ്ഠി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​വ​​​​നാ​​​​ണ് മ​​​​ധ‍്യ​​മ​​​​നാ​​​​യ​ മ​​​​ക​​​​ൻ. ഇ​​​​തെ​​​​ഴു​​​​തി നി​​​​ർ​​​​ത്തു​​​​ന്പോ​​​​ൾ ഇ​​​​തി​​​​ലേ​​​​താ​​​​ണ് ഞാ​​​​ൻ എ​​​​ന്ന് എ​​​​ന്നോ​​​​ടു​​​​ത​​​​ന്നെ ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു​​​​പോ​​​​കു​​​​ന്നു. മ​​​​റു​​​​പ​​​​ടി ഇ​​​​നി​​​​യും വ​​​​ന്നി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല.