ഒ​രു പു​സ്ത​കം ഓ​ർ​മ വ​രു​ന്നു - Heaven and Hell. സ്വ​ർ​ഗ​വും ന​ര​ക​വും. വി​ഖ്യാ​ത​നാ​യ ദാ​ർ​ശ​നി​ക​ൻ ആ​ൽ​ഡ​സ് ഹ​ക്സി​ലി​യു​ടെ ശ്രേ​ഷ്ഠ​ര​ച​ന​ക​ളി​ലൊ​ന്നാ​ണത്. ഞാ​നത് വാ​യി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ല. ഒ​രി​ക്ക​ൽ എം.​എ​ൻ. വി​ജ​യ​ൻ മാ​ഷ് ഈ ​പു​സ്ത​ക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ​റ​ഞ്ഞ​ത് കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. മ​യ​ക്കു​മ​രു​ന്നു​പ​യോ​ഗി​ച്ചാ​ൽ മ​ന​സി​നും ശ​രീ​ര​ത്തി​നും ബു​ദ്ധി​ക്കു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചൊ​ക്കെ​യാ​ണ് പു​സ്ത​കം ച​ർ​ച്ച ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്.

ഈ ​പു​സ്ത​കം എ​ഴു​താ​ൻ​വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം ഹ​ക്സി​ലി ചെ​റി​യ അ​ള​വി​ൽ മ​യ​ക്കു​മ​രു​ന്നു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു. അ​ത് ത​ന്നി​ലു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളെ സൂ​ക്ഷ്മ​മാ​യി നി​രീ​ക്ഷി​ക്കാ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​മൊ​രു മ​നഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നെ​യും ഡോ​ക്ട​റെ​യും അ​ടു​ത്തി​രു​ത്തി. ത​നി​ക്കു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മാ​റ്റ​ങ്ങ​ൾ ഒ​ന്നും വി​ട്ടു​പോ​കാ​തെ എ​ഴു​തി​വ​യ്ക്കാ​ൻ അ​വ​രോ​ട് ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​ശേഷം ഹ​ക്സി​ലി മ​രു​ന്നു ക​ഴി​ച്ചു. മരു​ന്നി​ന്‍റെ പി​രി​മു​റു​ക്കം ക​ഴി​ഞ്ഞ് മനഃ​ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​നും ഡോ​ക്ട​റും രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ൾ ചേ​ർ​ത്തു​വ​ച്ച് അ​ദ്ദേ​ഹ​മൊ​രു പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​തി; ‘സ്വ​ർ​ഗ​വും ന​ര​ക​വും’.

ഹ​ക്സി​ലി​യെ വാ​യി​ക്കാ​ത്ത​തി​ന്‍റെ കു​റ​വ് പി​ൽ​ക്കാ​ല​ത്ത് ഞാ​ൻ പ​രി​ഹ​രി​ച്ച​ത് സ്വ​ർ​ഗ​ന​ര​ക​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ​നി​ന്ന് ഉ​യ​ർ​ന്നു​കേ​ട്ട ഏ​റ്റ​വും ദുഃ​ഖ​ഭ​രി​ത​മാ​യ ചി​ല വ​രി​ക​ളി​ൽ​നി​ന്നാ​യി​രു​ന്നു.

ആ ​വ​രി​ക​ൾ ന​ര​ക​സ​മാ​ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ആ ​വ​രി​ക​ളെ​ഴു​തി​യ​വ​രി​ൽ ഒ​രാ​ൾ ഇ​ട​പ്പ​ള്ളി രാ​ഘ​വ​ൻ​പി​ള്ള​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​ദ്ദേ​ഹം എ​ന്‍റെ ജ​ന്മ​ന​ഗ​ര​ത്തി​നു​ള്ളി​ലെ ഒ​രു വീ​ട്ടി​ൽ​വ​ച്ചാ​ണ് അ​വ​സാ​ന​മാ​യി അ​തെ​ഴു​തി​യ​ത്. അ​ത് മൃ​ത്യു​വി​ന്‍റെ ‘മ​ണി​നാ​ദ’​മാ​യി​രു​ന്നു. നാ​ദം പ​തു​ക്കെ മു​ഴ​ക്ക​മാ​യി മാ​റു​ന്ന​തും ‘വ​രു​ന്നു ഞാ​നെ’​ന്ന ഉ​റ​ച്ച കാ​ൽ​വ​യ്പി​ന്‍റെ പ​രു​ത്ത ശ​ബ്ദ​മാ​യി അ​തു പ​രി​ണ​മി​ക്കു​ന്ന​തും അ​വി​ടെ​വ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു. എ​ഴു​തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ് ഇ​ട​പ്പ​ള്ളി ഒ​രു പൂ​മാ​ല ക​ഴു​ത്തി​ല​ണി​ഞ്ഞ് ഒ​രു മു​ഴം ക‍​യ​റി​ൽ ഒ​രു ചോ​ദ്യ​ചി​ഹ്ന​മാ​യി തൂ​ങ്ങി​നി​ന്നു. ശ്വ​സി​ച്ച വാ​യു​വും ക​ഴി​ച്ച അ​ന്ന​വും ഉ​ടു​ത്ത വ​സ്ത്ര​വും ആ ​അ​ല്പാ​യു​സി​നു തു​ണ​യാ​യി​ല്ല. അ​ന്നൊ​രു ദുഃ​ഖ​വെ​ള്ളി​യാ​ഴ്ച ആ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലെ​ന്ന് ഞാ​നാ​ശി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. കു​രി​ശി​ന്‍റെ വ​ഴി​യേ നീ​ങ്ങി​യ​വ​ർ അ​വ​നെ കാ​ണു​ക​യും കു​രി​ശി​ൽനി​ന്നി​റ​ക്കി തൈ​ലം പൂ​ശി ന​ഗ​രം കാ​ണി​ക്കാ​ൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ക​യും ചെ​യ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒ​ന്നും ന​ട​ന്നി​ല്ല. അ​നാ​ഥ​നെ​പ്പോ​ലെ ജ​നി​ച്ചു ജീ​വി​ച്ചു മ​രി​ച്ച പ്ര​ണ​യ​പാ​പി.

അ​ച്ഛ​നാ​ണെ​നി​ക്ക് ഇ​ട​പ്പ​ള്ളി ആ​ത്മ​ഹ​ത്യ ചെ​യ്ത വീ​ട് ആ​ദ്യ​മാ​യി കാ​ട്ടി​ത്ത​ന്ന​ത്. അ​തൊ​രു മ​ഴ​ക്കാ​ല​ത്താ​യി​രു​ന്നു. ആ​ദ്യകാ​ഴ്ച​യി​ൽ അ​തൊ​രു ലോ​ഹ​ക​വ​ചം ധ​രി​ച്ച ദു​ർ​ഗം പോ​ലെ തോ​ന്നി. വീ​ടി​നു മു​ന്നി​ൽ ഇ​ല​ക​ൾ ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​യ ഒ​രു ചി​ല്ല മ​ഴ ന​ന​ഞ്ഞു നി​ൽ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ണ​യ​ത്തി​ന​ർ​ഥം വ്യ​സ​ന​മാ​ണെ​ന്ന് അ​തി​ൽ​നി​ന്നൂ​ർ​ന്ന മ​ഴ​ത്തു​ള്ളി​ക​ൾ മ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി. “ഇ​തൊ​രു വീ​ട​ല്ല, ശ​വ​കു​ടീ​ര”മാ​ണെ​ന്ന് അ​ച്ഛ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു.

ച​ങ്ങ​മ്പു​ഴ​യു​ടെ ‘സ്പ​ന്ദി​ക്കു​ന്ന അ​സ്ഥി​മാ​ടം’ വാ​യി​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഞാ​നീ വീ​ടി​നെ ഓ​ർ​ക്കും. മു​തി​ർ​ന്ന​പ്പോ​ൾ പ​ല​ർ​ക്കു​മൊ​പ്പം ആ ​വീ​ട് കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ടു​ക്കാ​ൻ പോ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ആ ​വീ​ടി​ന്‍റെ ജ​ന​ല​ഴി​ക​ൾ പി​ടി​ച്ച് ആ​രോ പു​റ​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി നി​ൽ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​യാ​ളു​ടെ ശ​ബ്ദം ഒ​രു ന​ര​ക​വാ​സി​യു​ടേ​തു​പോ​ലെ പ്രാ​കൃ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. ത​ക​ർ​ന്ന മു​ര​ളി​യും പി​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് എ​രി​വെ​യി​ലി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി​നി​ന്ന​ത് ഇ​ട​പ്പ​ള്ളി ആ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ എ​ന്ന് ഇ​പ്പോ​ൾ തോ​ന്നു​ന്നു. എ​ല്ലാം തോ​ന്ന​ലാ​ണ്. തോ​ന്ന​ലു​ക​ളി​ലാ​ണ് മ​നു​ഷ്യ​ൻ സ​ങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ൾ കെ​ട്ടി​പ്പൊ​ക്കു​ന്ന​ത്. സ​ങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണ് സ്വ​ർ​ഗ​മി​രി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നൊ​രു സൂ​ഫി മൊ​ഴി​യു​ണ്ട്. സ​ങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളി​ൽ ജീ​വി​ച്ച ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു ഇ​ട​പ്പ​ള്ളി. ഒ​രു ന​ര​ക​വാ​സി​യു​ടെ ന​ഷ്ട​ജാ​ത​ക​വും പേ​റി അ​യാ​ൾ കു​റ​ച്ചു​കാ​ലം ഭൂ​മി​യി​ൽ ജീ​വി​ച്ചു. അ​യാ​ൾ​ക്ക് അ​യാ​ൾ അ​ന്യ​നും അ​ജ്ഞാ​ത​നു​മാ​യി​രു​ന്നു.

അ​ന​ന്ത​മാ​യ ഈ ​അ​ന്യ​ത​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ ത​ളം​കെ​ട്ടി​ക്കി​ട​ന്ന ജ​ലാ​ശ​യ​ത്തി​ലാ​ണ് ഇ​ട​പ്പ​ള്ളി​യു​ടെ ച​കി​ത​മാ​ന​സം ആ​ദ്യം മു​ങ്ങി​ത്താ​ണ​ത്. അ​തോ​ടെ അ​യാ​ളു​ടെ മ​ന​സ് ഒ​രു ജീ​ർ​ണ​ത​മ​സാ​യി​ത്തീ​ർ​ന്നു. അ​തോ​ടെ അ​യാ​ൾ​ക്ക് അ​യാ​ളി​ലു​ള്ള നി​യ​ന്ത്ര​ണ​ങ്ങ​ൾ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. അ​ത് കാ​ല​വും ജീ​വി​ത​വും പ്ര​ണ​യ​വും ചേ​ർ​ന്നു ന​ട​ത്തി​യ ഒ​രു ഗൂ​ഢാ​ലോ​ച​ന​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ​ലോ​ച​നാ​ന​ന്ത​രം ക​വി​ത മാ​പ്പു​സാ​ക്ഷി മാ​റു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ക​വി മ​രി​ച്ചു​വീ​ഴു​ന്നി​ടം ന​ര​ക​മാ​യി​ത്തീ​രു​മെ​ന്ന് ഫ്ര​ഞ്ച് ക​വി ലൂ​യി​സ് ലെ​ബെ എ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ആ ​അ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ എ​ന്‍റെ ന​ഗ​രം ഒ​രു മൃ​ത​ന​ഗ​ര​മാ​ണ്.


ഇ​ട​പ്പ​ള്ളി മാ​ത്ര​മ​ല്ല, മ​ര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കു​ള്ള അ​വ​സാ​ന ബോ​ട്ട് കാ​ത്ത് ഒ​രു മ​ഹാ​ക​വി നി​ന്ന​തും ഈ ​ന​ഗ​ര​ത്തി​ലാ​ണ്. ഒ​ടു​ങ്ങാ​ത്ത ഒ​രു​ൾ​തൃ​ഷ്ണ വി​ട​ർ​ത്തി​നി​ന്ന കു​മാ​ര​നാ​ശാ​നെ ഞാ​നി​പ്പോ​ഴും അ​വി​ടെ ചെ​ന്നി​രി​ക്കു​മ്പോ​ൾ തി​ര​യാ​റു​ണ്ട്. അ​ഷ്ട​മു​ടി​ക്കാ​യ​ലി​നു മീ​തെ പൊ​ന്തു​ന്ന ഓ​രോ തു​ടി​പ്പി​ലും ഞാ​നൊ​രു ജീ​വ​ന്‍റെ നാ​ന്പി തി​ര​യാ​റു​ണ്ട്. നെ​റു​ക​യി​ൽ വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും പൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​മേ, നി​ന്‍റെ നി​ശ്ച​ല​ക്ക​യ​ങ്ങ​ളി​ൽ മു​ക്കി​ക്കൊ​ന്ന​ത് ഒ​രു ക​വി​യെ ആ​യി​രു​ന്നി​ല്ല; ഒ​രാ​യു​ധ​പ്പു​ര​യെ ആ​യി​രു​ന്നു എ​ന്ന് വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യാ​ൻ തോ​ന്നി​പ്പോ​കു​ന്നു. ഒ​രി​ക്ക​ൽ ഇ​തെ​ല്ലാ​മോ​ർ​ത്ത് അ​വി​ടെ​യി​രു​ന്നു ക​ര​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ഒ​രു മ​ധ്യ​വ​യ​സ്ക​ൻ എ​ന്‍റെ അ​രി​കി​ലേ​ക്കു വ​ന്നു. അ​യാ​ൾ കു​റ​ച്ചു​നേ​രം എ​ന്‍റെ മു​ഖ​ത്തേ​ക്ക് നോ​ക്കി​നി​ന്നു; എ​ന്നി​ട്ടു പ​റ​ഞ്ഞു: “​നി​ന്‍റെ ദുഃ​ഖം എ​നി​ക്കും.​ എ​ന്‍റെ ദുഃ​ഖം നി​ന​ക്കു​മ​റി​യാം. പി​ന്നെ​ന്തി​നാ​ണ് നാം ​അ​ന്യോ​ന്യം നോ​ക്കി​ക്ക​ര​യു​ന്ന​ത്?” ഒ​ന്നു​കൂ​ടി അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: “​എ​ല്ലാ​വ​രും എ​ല്ലാ​വ​രെയും നോ​ക്കി ക​ര​യു​ക​യാ​ണ്; പ​ക്ഷേ, അ​താ​രും തി​രി​ച്ച​റി​യു​ന്നി​ല്ല എ​ന്നു​മാ​ത്രം!”

അ​യാ​ളെ എ​നി​ക്ക​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ന​ഗ​ര​ത്തി​ര​ക്കി​നി​ട​യി​ൽ​വ​ച്ച് പ​ല​പ്പോ​ഴും ഞാ​ന​യാ​ളെ ക​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. മ​ഞ്ജു​ഷ വി​ദ്യാ​ധ​ര​ൻ. ബ​ഷീ​റി​ന്‍റെ സു​ഹൃ​ത്ത്, പ്ര​സാ​ധ​ക​ൻ, പ​ത്രാ​ധി​പ​ർ. അ​യാ​ൾ ചു​രു​ങ്ങി​യ വാ​ക്കു​ക​ളി​ൽ അ​യാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം പ​റ​ഞ്ഞു. ​പേ​ജ് ന​മ്പ​രി​ടാ​തെ തു​ന്നി​ക്കെ​ട്ടി​യ തോ​ന്ന്യാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ​ഒ​രു പു​സ്ത​കം, അ​യാ​ളു​ടെ ന​ഖ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലെ അ​ഴു​ക്ക് ന​ഖ​ത്തേ​ക്കാ​ൾ വേ​ഗ​ത്തി​ൽ പു​റ​ത്തേ​ക്കു വ​ള​ർ​ന്നി​റ​ങ്ങു​മോ എ​ന്നു തോ​ന്നി. ഒ​ടു​വി​ല​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു “പു​ഴു​വ​രി​ക്കും മു​ൻ​പ് എ​ന്‍റെ ശ​രീ​ര​ത്തി​ന് തീ​കൊ​ളു​ത്തു​ന്ന​വ​രി​ൽ ഒ​രാ​ളാ​യി നീ ​വ​രു​മോ”. ഞാ​ൻ ന​ടു​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

എ​ന്‍റെ നി​ശ​ബ്ദ​ത ക​ണ്ട് ന​ര​ക​വാ​സി​യാ​യ ആ ​മ​നു​ഷ്യ​ൻ എ​ഴു​ന്നേ​റ്റു​ പോ​യി. ജ​നി​ച്ചു​പോ​യ​തി​ന്‍റെ മ​ഹാ​സ​ങ്ക​ടം വേ​ച്ചു​വേ​ച്ചു ന​ട​ന്നു​പോ​യ ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നി​ൽ ഞാ​ന​നു​ഭ​വി​ച്ചു. സോ​ഫോ​ക്ലി​സി​ന്‍റെ ഈ​ഡി​പ്പ​സി​നെ​പ്പോ​ലെ, ഒ​ന്നു​മ​റി​യാ​തെ വി​ധി​യെ അ​നു​സ​രി​ക്കു​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​ർ. ദൈ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ ര​ഹ​സ്യം ചോ​ർ​ത്തി​യ​തി​ന് ശി​ക്ഷി​ച്ച് ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കു പ​റ​ഞ്ഞു​വി​ട്ട മ​നു​ഷ്യ​ർ. ക​ണ്ണു​ക​ൾ കു​ത്തി​പ്പൊ​ട്ടി​ച്ച് സ്വ​യം അ​ന്ധ​രാ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​ർ. മ​ഹാ​പാ​പി​ക​ൾ! അ​വ​ർ​ക്കു പാ​ർ​ക്കാ​നു​ള്ള ഒ​രി​ട​മാ​ണ് ഭൂ​മി. ഞാ​ൻ പി​റ​ന്ന​തി​നു മു​ൻ​പേ പി​റ​ന്ന ന​ര​ക​വാ​സി​ക​ളെ ഓ​ർ​ത്തു. ജോ​ൺ ഏ​ബ്ര​ഹാം, സു​രാ​സു, ക​വി അ​യ്യ​പ്പ​ൻ, ഫ്രീ​ഡാ കാ​ഹ്‌ലോ, വെ​ർ​ജി​നി​യ വു​ൾ​ഫ്, മി​ഷി​മ, മ​യ​ക്കോ​വ്സ്കി, വാ​ൻ​ഗോ​ഗ്... എ​ണ്ണി​ത്തീ​ർ​ക്കാ​നാ​കു​ന്നി​ല്ല. ന​ര​ക​വാ​സി​ക​ളു​ടെ എ​ണ്ണം കൂ​ടി​വ​രി​ക​യാ​ണ്.

സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ൽ പ്ര​വേ​ശ​നം കി​ട്ടാ​ത്ത​വ​ർ ചേ​ർ​ന്നു​ ന​ട​ത്തി​യ ഒ​രു ഗൂ​ഢാ​ലോ​ച​ന​യാ​ണ് ‘ന​ര​ക​സാ​മ്രാ​ജ്യ’​ത്തി​ന്‍റെ പി​റ​വി​ക്കു കാ​ര​ണ​മാ​യ​തെ​ന്ന് എ​ന്‍റെ ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് അ​ധ്യാ​പ​ക​ൻ പ്ര​ഫ. ബ​ൽ​റാം മൂ​സ​ത് ഒ​രി​ക്ക​ൽ ക്ലാ​സി​ൽ പ​റ​ഞ്ഞു. ഞാ​ൻ കാ​തോ​ർ​ത്തു. അ​ദ്ദേ​ഹം ജോ​ൺ മി​ൽ​ട്ട​ന്‍റെ ‘പാ​ര​ഡൈ​സ് ലോ​സ്റ്റ്’ പ​രാ​മ​ർ​ശി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ന​ര​ക​ത്തി​ന് ഒ​രു ത​ല​സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടെ​ന്നും അ​തി​ന്‍റെ പേ​ര് ‘പാ​ൻ​ഡ​മോ​ണി​യം’ എ​ന്നാ​ണെ​ന്നും ദു​ഷ്ട​ന്മാരെ അ​വി​ടെ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന് വി​മ​ലീ​ക​രി​ക്കു​മെ​ന്നും ലൂ​സി​ഫ​റും മാ​ലാ​ഖ​മാ​രും ചേ​ർ​ന്നാ​ണ് ന​ര​ക​സാ​മ്രാ​ജ്യം സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​തെ​ന്നു​മൊ​ക്കെ സാ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു.

ഞാ​നൊ​ര​ദ്ഭു​ത​ജീ​വി​യെ​പ്പോ​ലെ അ​തെ​ല്ലാം കേ​ട്ടി​രു​ന്നു. മൂ​സ​ത് സാ​ർ ഒ​രു ഫ​ലി​ത​പ്രി​യ​നും സ​ര​സ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. ക്ലാ​സ് ക​ഴി​ഞ്ഞ് പു​റ​ത്തേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ സാ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു, “ഇ​ക്കു​റി പ​ര​ന്ത്രീ​സ് പാ​സാ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ നി​ന്‍റെ അ​ച്ഛ​നും ഞാ​നും ചേ​ർ​ന്ന് നി​ന്നെ പാ​ൻ​ഡ​മോ​ണി​യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് അ​യ​യ്ക്ക​ണ​മെ​ന്ന് തീ​രു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്”.

ഇ​പ്പോ​ഴും എ​ന്‍റെ ദുഃ​സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളി​ൽ ആ ​വാ​ക്കു​ക​ൾ വ​ന്ന് മു​ട്ടി​വി​ളി​ക്കാ​റു​ണ്ട്.