“വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്ന പു​ഞ്ചി​രി​ക്ക് മ​ഴ​തോ​ർ​ന്ന ആ​കാ​ശ​ത്തി​ന്‍റെ സ്വ​ച്ഛ​ത” എ​ന്നു വാ​യി​ച്ച​ത് കോ​ള​ജ് പ​ഠ​ന​കാ​ല​ത്താ​ണ്. കോ​ള​ജി​ലെ ജ​ന​റ​ൽ ലൈ​ബ്ര​റി​യി​ൽ​വ​ച്ചു വാ​യി​ച്ച ആ ​പു​സ്ത​കം ഒ​രു നോ​വ​ലാ​യി​രു​ന്നു. സി. ​രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണ​ന്‍റെ ‘മു​ൻ​പേ പ​റ​ക്കു​ന്ന പ​ക്ഷി​ക​ൾ’. ഇ​തു​വാ​യി​ച്ച​യു​ട​നെ എ​ന്‍റെ വാ​യ​ന മു​റി​ഞ്ഞു. പേ​ന​യെ​ടു​ത്ത് ആ ​വാ​ക്യം ഉ​ള്ളം​കൈ​യി​ലെ​ഴു​തി ക്ലാ​സി​ലേ​ക്ക് ഞാ​ൻ കു​തി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നോ​ട്ട്ബു​ക്കി​ൽ​നി​ന്ന് ഒ​രു പേ​ജ് കീ​റി​യെ​ടു​ത്ത് വി​യ​ർ​പ്പി​ൽ കു​തി​ർ​ന്ന ആ ​അ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ൾ പെ​റു​ക്കി​യെ​ഴു​തി. അ​പ്പോ​ൾ മ​ഴ തോ​ർ​ന്ന ആ​കാ​ശം​പോ​ലെ​യാ​യി മ​ന​സ്. ഇ​നി​യി​ത് പ​ര​മ​ര​ഹ​സ്യ​മാ​യി കോ​ള​ജി​ൽ​ത്ത​ന്നെ​യു​ള്ള ഒ​രു പെ​ൺ​കു​ട്ടി​യെ ഏ​ൽ​പ്പി​ക്ക​ണം. എ​ങ്കി​ൽ​ മാ​ത്ര​മേ എ​ന്‍റെ മ​ന​സി​ന്‍റെ ആ​കാ​ശം സ്വ​ച്ഛ​മാ​കു​ക​യു​ള്ളൂ. പ്ര​ണ​യം, വ​ല്ലാ​ത്ത പ്ര​ണ​യം.

ഒ​രു പ​ഴ​യ പാ​ഠ​പു​സ്ത​ക​ത്തി​ൽ​ വച്ച് ഞാ​ന​ത് അ​വ​ൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കു​മ്പോ​ൾ വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്നു​വ​രു​ന്ന പു​ഞ്ചി​രി​പോ​ലെ അ​വ​ളെ​ന്നെ നോ​ക്കി​നി​ന്നു. ര​ണ്ടു​ദി​വ​സം ക​ഴി​ഞ്ഞ് കൊ​ടു​ത്ത പു​സ്ത​കം അ​വ​ൾ തി​രി​ച്ചു​ത​ന്നു. അ​തി​ൽ ഞാ​ൻ കൊ​ടു​ത്ത കു​റി​പ്പി​ന്‍റെ മ​റു​പു​റ​ത്ത് അ​വ​ളെ​ഴു​തി “ഒ​പ്പ​മെ​ത്താ​ൻ എ​ന്‍റെ നി​ഴ​ലി​ൽ ച​വി​ട്ടി നീ ​ന​ട​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല” എ​ന്ന്. പു​സ്ത​കം ത​ന്ന് ന​ട​ന്നു​പോ​കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ളെ​ന്നെ തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ആ ​തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ട്ടം എ​ന്‍റെ ക​ലാ​ല​യ​ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. “ആ​യു​ർ ന​ശ്വ​തി പ​ശ്യ​താം പ്ര​തി​ദി​നം” എ​ന്ന് സം​സ്കൃ​ത​ത്തി​ൽ പ​റ​യും. അതെ, അ​വ​ളെ ക​ണ്ടു​ക​ണ്ട​ങ്ങ​നെ എന്‍റെ ആ​യു​സി​ന്‍റെ യൗ​വ​നം ന​ശി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ബാ​ക്കി ആ​യു​സി​നെ ജ​ഗ​ദ്ഭ​ക്ഷ​ക​നാ​യ കാ​ല​ത്തി​ന് വി​ഴു​ങ്ങാ​നാ​യി വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. ഇ​ത​ല്ലേ പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ൽ ഉ​ൾ​ച്ചേ​ർ​ന്ന കാ​വ്യ​നീ​തി.

സി. ​രാ​ധാ​കൃ​ഷ്ണ​ൻ സാ​റി​നെ കാ​ണു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ‘മു​ൻ​പേ പ​റ​ന്നു​പോ​യ ആ ​പ​ക്ഷി’​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഞാ​നോ​ർ​ക്കും. ഓ​ർ​ക്കു​മ്പോ​ൾ സ​ങ്ക​ട​ത്തി​ന്‍റെ ഒ​രു തു​ള്ളി ക​ണ്ണി​ൽ വീ​ഴും. പ​ക്ഷേ, അ​ത് ക​ൺ​നി​റ​യെ പ​ട​രി​ല്ല. പാ​റ​യി​ൽ കൊ​ത്തി​വ​ച്ച ശി​ല്പം​പോ​ലെ അ​ത് അ​ട​രാ​തെ നി​ൽ​ക്കും. ഇ​പ്പോ​ഴി​തെ​ല്ലാം ഓ​ർ​ക്കാ​ൻ കാ​ര​ണം മാ​ർ​ക്വേ​സി​ന്‍റെ ഒ​രു ക​ഥ​യാ​ണ്; ‘മീ​റ്റിം​ഗ് ഇ​ൻ ഓ​ഗ​സ്റ്റ്’ എ​ന്ന ക​ഥ. ക​ഥാ​നാ​യി​ക മ​ധ്യ​വ​യ​സ്ക​യും സു​ന്ദ​രി​യു​മാ​ണ്. അ​വ​ർ​ക്കു ര​ണ്ടാ​ൺ​മ​ക്ക​ൾ. സ്നേ​ഹ​സ​മ്പ​ന്ന​നും ആ​രോ​ഗ്യ​വാ​നു​മാ​യ ഭ​ർ​ത്താ​വു​മു​ണ്ട്. അ​വ​ർ വ​ള​രെ കു​ലീ​ന​യാ​യ സ്ത്രീ​യാ​ണ്. പ​ര​പു​രു​ഷ​ന്മാ​രു​മാ​യി ഒ​രു ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ല. അ​വ​ർ എ​ല്ലാ വ​ർ​ഷ​വും ടൂ​റി​സ്റ്റു​ക​ൾ വ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന ഒ​രു ദ്വീ​പി​ൽ വ​രും. എ​ന്നാ​ൽ അ​വ​ര​വി​ടെ വ​രു​ന്ന​ത് ടൂ​റി​സ്റ്റാ​യി​ട്ട​ല്ല. അ​വ​രു​ടെ അ​മ്മ​യെ അ​ട​ക്കം​ചെ​യ്ത സെ​മി​ത്തേ​രി ആ ​ദ്വീ​പി​ലാ​ണ്. അ​മ്മ​യു​ടെ ശ്രാ​ദ്ധ​ദി​ന​മാ​ണ് അ​വ​ര​വി​ടെ എ​ത്തു​ന്ന​ത്. ദ്വീ​പി​ലെ ഒ​രു റ​സ്റ്റ​റ​ന്‍റി​ലി​രു​ന്നു ഭ​ക്ഷ​ണം ക​ഴി​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​രു​ടെ മേ​ശ​യ്ക്ക് എ​തി​ർ​വ​ശ​മി​രു​ന്ന് ഒ​രു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ൻ ഭ​ക്ഷ​ണം ക​ഴി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ർ അ​വ​നെ പ​രി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു. പി​രി​യാ​ൻ​നേ​രം അ​വ​ർ അ​വ​രു​ടെ റൂം​ ന​മ്പ​ർ അ​വ​ന് കു​റി​ച്ചു​ന​ൽ​കി. അ​ന്നു​ രാ​ത്രി ആ ​ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ൻ അ​വ​രോ​ടൊ​പ്പം ക​ഴി​ഞ്ഞു. അ​ടു​ത്ത​ദി​വ​സം രാ​വി​ലെ അ​വ​രെ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കും​മു​മ്പ് അ​വ​ൻ എ​ഴു​ന്നേ​റ്റു പോ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ര​വ​നെ അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചി​ല്ല. ദ്വീ​പി​ൽ​നി​ന്ന് അ​വ​ർ സ​ന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു മ​ട​ങ്ങി.


ഒ​ര​ദ്ഭു​ത​വും ഈ ​ക​ഥ​യി​ലി​ല്ല. ഒ​രു മാ​ജി​ക്കും ഇ​തി​ലി​ല്ല. പ​ക്ഷേ, ഈ ​ക​ഥ ന​മു​ക്കു പി​ന്നാ​ലെ വ​രു​ന്നു​ണ്ട്. അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ഈ ​ക​ഥ​യെ ന​മു​ക്ക് ഉ​ള്ളി​ൽ​നി​ന്ന് ഇ​റ​ക്കി​വി​ടാ​ൻ ക​ഴി​യാ​തെ​വ​രു​ന്നു. മു​റി​വേ​റ്റ ആ​ത്മാ​വി​ന്‍റെ ഏ​കാ​ന്ത​ഭാ​ഷ​ണം​പോ​ലെ ഇ​തു ന​മു​ക്കു​ള്ളി​ൽ പെ​യ്യാ​നൊ​രു​ങ്ങി​നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. ഓ​ർ​മ​യും ഭാ​വ​ന​യു​മാ​ണ് ഒ​രാ​ൾ​ക്ക് ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ പൊ​രു​തി​ മു​ന്നേ​റാ​നു​ള്ള ആ​യു​ധ​ങ്ങ​ളെ​ന്നു വാ​യി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. മാ​ർ​ക്വേ​സി​ന്‍റെ ക​ഥ ഓ​ർ​മ​യോ ഭാ​വ​ന​യോ ആ​കാം. പ​ക്ഷേ, അ​തി​ൽ പ്ര​ച്ഛ​ന്ന​മാ​യൊ​രു ആ​ന​ന്ദ​മു​ണ്ട്. ആ ​ആ​ന​ന്ദ​ഹേ​തു പ്ര​ണ​യ​മാ​ണ്. ഒ​രു നി​മി​ഷ​ത്തി​ൽ അ​നേ​ക​ ജ​ന്മം ജീ​വി​ച്ച​തി​ന്‍റെ പ്ര​ണ​യ​പ്പൊ​രു​ളാ​ണ​ത്. ക​ഥ​യി​ലൊ​രി​ട​ത്തു​പോ​ലും പ്ര​ണ​യം എ​ന്നൊ​രു വാ​ക്കി​ല്ല. പ​ക്ഷേ, ആ ​സ്ത്രീ​യും ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നും ക​ണ്ടു​മു​ട്ടു​ന്ന നി​മി​ഷം മു​ത​ൽ വാ​യ​ന​ക്കാ​ർ അ​ത​നു​ഭ​വി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങു​ന്നു. അ​താ​ണു പ്ര​ണ​യ​ത്തി​ന്‍റെ മാ​ജി​ക്.

“ഹി​മാ​ല​യ​ത്തി​ന്‍റെ കാ​ഞ്ച​ന​ശൃം​ഗ​ങ്ങ​ൾ കാ​ണു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാ​ൾ എ​നി​ക്കി​ഷ്‌​ടം പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട​വ​ളെ നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​ണ്” എ​ന്നൊ​രി​ക്ക​ൽ എ​ഴു​തി​യ​പ്പോ​ൾ ഒ​രു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ എ​ന്നെ വ​ല്ലാ​തെ ശ​കാ​രി​ച്ചു. “ഉ​ണ​ങ്ങി​ക്ക​രി​ഞ്ഞ മ​ര​ത്തി​ന്‍റെ നി​ഴ​ൽ​പോ​ലെ അ​ർ​ഥ​ശൂ​ന്യം” എ​ന്നാ​ണ് എ​ന്‍റെ വ​രി​ക​ളെ അ​വ​ൻ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ച​ത്. ഞാ​ന​വ​നെ തി​രു​ത്തി​യി​ല്ല. അ​വ​ൻ ന​ല്ല വാ​യ​ന​ക്കാ​ര​നും ആ​ദ​ർ​ശ​നി​ഷ്ഠ​നും ക​ലാ​ല​യ​ത്തി​ലെ പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട സ​ഖാ​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​നെ​ന്നും പ്ര​ണ​യ​ത്തി​നെ​തി​രാ​യി​രു​ന്നു. കോ​ള​ജി​ൽ പ്ര​ണ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ക​ണ്ടാ​ൽ അ​വ​ൻ ക​ലി​തു​ള്ളു​മാ​യി​രു​ന്നു. കാ​മ​ക്രോ​ധ​ലോ​ഭ​മോ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്ന് ആ​വു​ന്ന​ത്ര അ​ക​ന്നു​ന​ട​ന്ന അ​വ​നെ ‘ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ ഒ​ര​പൂ​ർ​വ​സൃ​ഷ്‌​ടി’ എ​ന്ന് ഞ​ങ്ങ​ൾ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചു.

ഒ​രു​പാ​ടു കാ​ല​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ഒ​രു തീ​വ​ണ്ടി​യാ​ത്ര​യ്ക്കി​ടെ ഒ​രു പെ​ൺ​കു​ട്ടി​യെ ഞാ​ൻ പ​രി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടു. പ​രി​ച​യ​പ്പെ​ട്ട​ത​ല്ല; പ​രി​ച​യം പു​തു​ക്കി. അ​വ​ൾ ഞാ​ൻ പ​ഠി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്ത് കോ​ള​ജി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ആ​ളാ​ണ്. പ​ല​തും സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു; “അ​വ​ന് എ​ന്നോ​ടു വ​ലി​യ ഇ​ഷ്‌​ട​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ​രോ​ടും പ​റ​യി​ല്ല എ​ന്നു സ​ത്യം ചെ​യ്യി​ച്ചി​ട്ടാ​ണ് എ​ന്നോ​ടു​ള്ള ഇ​ഷ്‌​ടം തു​റ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞ​ത്.” ഞാ​ന​തു​ കേ​ട്ട് ഞെ​ട്ടി​പ്പോ​യി. പ്ര​ണ​യ​ത്തി​ന് എ​തി​രു​ നി​ന്നി​രു​ന്ന, പ്ര​ണ​യി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ ക​ണ്ടാ​ൽ വി​റ​കൊ​ള്ളു​ന്ന, പ്ര​ണ​യ​ക​വി​ത​ക​ൾ വ​ലി​ച്ചു​കീ​റു​ന്ന അ​വ​നോ ഇ​വ​ൻ എ​ന്ന​റി​യാ​തെ ചോ​ദി​ച്ചു​പോ​യി.

ചി​ല​ര​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ്. ഒ​ന്നും വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യി​ല്ല. അ​വ​ർ പ്ര​ണ​യി​ക്കും; നി​ശ​ബ്‌​ദ​രാ​യി. അ​വ​ർ കാ​മി​ക്കും; നി​ശ​ബ്ദ​രാ​യി. അ​വ​ർ ആ​ന​ന്ദി​ക്കും; നി​ശ​ബ്‌​ദ​രാ​യി. ഒ​രു പൂ​വി​നോ​ടു ശ​ല​ഭം കൊ​ഞ്ചു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ​വ​ർ. ചി​ല​ർ വ​ണ്ടു​ക​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ്. പൂ​വി​ന​രി​കി​ലെ​ത്തു​ന്ന​തി​നു​ മു​മ്പേ ആ ​വ​ര​വ് മൂ​ള​ലി​ലൂ​ടെ ലോ​ക​ത്തെ അ​റി​യി​ക്കും. അ​തെ​ല്ലാ​വ​രും അ​റി​യും. എ​ല്ലാ​വ​രും അ​റി​യു​ന്ന​താ​ണോ അ​റി​യാ​ത്ത​താ​ണോ അ​റി​യി​ക്കു​ന്ന​താ​ണോ പ്ര​ണ​യം? അ​റി​യി​ല്ല.