ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കെ കാ​ല​ഹ​ര​ണ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാ​ൾ സ​ങ്ക​ട​ക​ര​മാ​ണ് ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കേ എ​ല്ലാ​വ​രാ​ലും വി​സ്മ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്. അ​ര​നൂ​റ്റാ​ണ്ടു പി​ന്നി​ട്ട ആ​യു​സി​ന്‍റെ ഉ​മ്മ​റ​പ്പ​ടി​മേ​ലി​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഞാ​നി​ത് ആ​ലോ​ചി​ക്കു​ന്ന​ത്. ആ​ലോ​ച​ന​യ്ക്ക് ആ​ദി​യും അ​ന്ത​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു പ​റ​യും. ആ​ലോ​ച​ന​യ്ക്ക് ചി​ന്ത​യു​മാ​യി ഒ​രു ബ​ന്ധ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നാ​ണു പ​ണ്ഡി​ത​മ​തം.

ചി​ന്ത​യി​ലെ​ത്തും​മു​മ്പു​ള്ള വ​ഴി​യ​മ്പ​ലം മാ​ത്ര​മാ​ണ് ആ​ലോ​ച​ന. ആ ​വ​ഴി​യ​മ്പ​ല​ത്തി​ൽ ഇ​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​കൂ​ടി​യാ​ണ് ഞാ​നി​ത് ചി​ന്ത​യി​ലേ​ക്കു ക​ട​ത്തി​വി​ടു​ന്ന​ത്. ബെ​ർ​ട്ര​ന്‍റ് റ​സ​ൽ എ​ഴു​തി​യ​ത് ഒ​രി​ക്ക​ൽ വാ​യി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. “ഉ​ന്ന​ത​മാ​യി ചി​ന്തി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മ്പോ​ൾ ഞാ​ൻ ആ​ൽ​പ്സ് പ​ർ​വ​ത​ങ്ങ​ളെ​യാ​ണ് നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കാ​റ്”​എ​ന്ന്. ആ​ശാ​ന്‍റെ ക​വി​ത​യി​ലെ ക​രി​നീ​ല​വി​ഷാ​ദം മു​ഴു​വ​ൻ ക​വി നി​ത്യ​വും ക​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​യി​ക്ക​ര​യി​ലെ ക​ട​ലാ​ണ്. സ​ഹ്യ​ശൃം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ നി​മ്നോ​ന്ന​ത​ങ്ങ​ൾ ക​ണ്ടു​ക​ണ്ടു​ക​ണ്ടാ​ണ് സി.​വി. രാ​മ​ൻ പി​ള്ള കാ​ളി​യു​ട​യോ​ൻ ച​ന്ത്ര​ക്കാ​ര​നെ​യും ഹ​രി​പ​ഞ്ചാ​ന​ന​ൻ​മാ​രെ​യും സൃ​ഷ്‌​ടി​ച്ച​തെ​ന്ന് ഞാ​ൻ പ​റ​യും. ഇ​തൊ​ന്നും ആ​ലോ​ച​ന​ക​ള​ല്ല, ചി​ന്ത​ക​ളാ​ണ്. ചി​ന്ത​യി​ൽ അ​ഭി​ര​മി​ക്കു​ന്ന ഭാ​വ​ന​യാ​ണ്. ഭാ​വ​ന​യി​ൽ ഒ​ഴു​കി​പ്പ​ര​ക്കു​ന്ന സൃ​ഷ്‌​ടി​പ​ര​ത​യാ​ണ്. ഈ ​സൃ​ഷ്‌​ടി​പ​ര​ത​യി​ൽ​നി​ന്ന് പു​റ​ത്താ​ക്ക​പ്പെ​ട​ലാ​ണ് ഒ​രാ​ളെ മ​റ​ന്നു​പോ​കു​ന്നു​വെ​ന്നു പ​റ​യു​ന്ന​തി​ന​ർ​ഥം. ഈ ​അ​ർ​ഥം ദൂ​ഷി​ത​മാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​ണ് നാം ​ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​ത്.

ഒ​രാ​ൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കേ എ​ല്ലാ​വ​രാ​ലും മ​റ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​ത് എ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്? അ​യാ​ൾ തോ​ല്ക്കു​ന്ന യു​ദ്ധ​ത്തി​ലെ പ​ട​യാ​ളി ആ​യ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ? മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ങ്ങ​ളെ പാ​രി​തോ​ഷി​ക​ങ്ങ​ൾ​കൊ​ണ്ട് നി​റ​യ്ക്കാ​നാ​കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ? അ​തു​മ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ഭൂ​മി​യു​ടെ കാ​ന്തി​ക ഭൂ​മ​ധ്യ​രേ​ഖ ക​ട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു ജ​നി​ക്കാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ? അ​റി​യി​ല്ല. പ​ക്ഷേ, ഒ​ന്ന​റി​യാം. ന​മു​ക്കി​ട​യി​ൽ ഒ​ത്തി​രി​പ്പേ​ർ മ​റ​ന്നി​രി​പ്പു​ണ്ട്. പാ​ഴ്‌​വ​സ്‌​തു​ക്ക​ളെ​പ്പോ​ലെ. “ഒ​രാ​ൾ മ​രി​ച്ചു എ​ന്ന​റി​യു​ന്ന​ത് എ​ത്ര ആ​ശ്വാ​സ​ക​ര​മാ​യ ഒ​രു വാ​ർ​ത്ത​യാ​ണ്. പ​ക്ഷേ, ഒ​രാ​ൾ ജീ​വി​ച്ചി​രി​പ്പു​ണ്ട് എ​ന്ന​റി​യു​ന്ന​ത് എ​ത്ര നി​രാ​ശാ​പൂ​ർ​ണ​മാ​യ ഒ​ര​വ​സ്ഥ​യാ​ണ്’’​എ​ന്ന് മാ​ർ​ക്ക്ട്വൈ​ൻ പാ​തി ഫ​ലി​ത​മാ​യും പാ​തി ഗൗ​ര​വ​മാ​യും എ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. മ​റ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​രെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ് ചി​ല പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളും. ന​മ്മ​ൾ എ​വി​ടെ​യൊ​ക്കെ​യോ മ​റ​ന്നു​വ​യ്ക്കു​ക​യാ​ണ് അ​വ​യെ.

മ​നു​ഷ്യ​നേ​ക്കാ​ൾ ശ​ത​യോ​ജ​ന ആ​യു​സാ​ണ് പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ൾ​ക്കു​ള്ള​ത്. മൃ​ത​ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണ് മ​നു​ഷ്യ​ജാ​ത​കം എ​ഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ൾ എ​ഴു​ത​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ള്ള​ത് ജീ​വ​ഭാ​ഷ​യി​ലാ​ണ്. ജീ​വ​ഭാ​ഷ​യ്ക്കു നാ​ശ​മി​ല്ല. എ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​ൻ മ​രി​ച്ച് റോ​ഡു​ക​ളു​ടെ പേ​രു​ക​ളാ​യും എ​ൻ​ഡോ​വ്മെ​ന്‍റു​ക​ളാ​യും പു​ര​സ്കാ​ര​ങ്ങ​ളാ​യും സ്മാ​ര​ക​ങ്ങ​ളാ​യും അ​ർ​ധ-​പൂ​ർ​ണ പ്ര​തി​മ​ക​ളാ​യും പു​ന​ർ​ജ​നി​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ന്‍റെ പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ൾ മ​റ​വി​യി​ലാ​ണ്ടു കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ് ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്. പ​ക്ഷേ, പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യ​ത്തി​ൽ മ​റ​വി മൃ​തി​യു​ടെ പ​ര്യാ​യ​പ​ദ​മ​ല്ല. സെ​മി​ത്തേ​രി​ക​ളി​ൽ നാ​ട്ടി​യി​ട്ടു​ള്ള സ്മാ​ര​ക​ശി​ല​ക​ളി​ൽ ജ​ന​ന​മ​ര​ണ സൂ​ച​ന​ക​ളു​ണ്ടാ​കും. പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ൽ ജ​ന​ന​വ​ർ​ഷം മാ​ത്ര​മേ കാ​ണു​ക​യു​ള്ളൂ. മ​ര​ണ​വ​ർ​ഷ​മി​ല്ല, കാ​ര​ണം ജ​നി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ൽ മ​രി​ക്കാ​ത്ത​താ​യി ഒ​ന്നേ​യു​ള്ളൂ, അ​തു പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളാ​ണ്.


ക​ഴി​ഞ്ഞ ദി​വ​സ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നി​ൽ ഒ​റ്റ​യ്ക്കി​രു​ന്ന് ഒ​രു​പ​രി​ധി​ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ഭ്രാ​ന്തു​പി​ടി​ക്കു​മോ​യെ​ന്ന് ഞാ​ൻ ഭ​യ​ന്നു. ഭ്രാ​ന്തി​ൽ​നി​ന്നു ര​ക്ഷ​പ്പെ​ടാ​ൻ മൂ​ന്നു വ​ഴി​ക​ൾ ഞാ​ൻ ക​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വാ​യ​ന, എ​ഴു​ത്ത്, പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കൽ എ​ന്നി​വ​യാ​യി​രു​ന്നു ആ ​മൂ​ന്നു വ​ഴി​ക​ൾ. എ​ഴു​താ​ൻ വ​യ്യ. മ​ന​സ് സം​ഘ​ർ​ഷ​ഭ​രി​ത​മാ​ണ്. പു​റ​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കാ​ൻ പ​ണ​മി​ല്ല. പി​ന്നെ​യു​ള്ള​തു വാ​യ​ന​യാ​ണ്. എ​ണ്ണി​യെ​ടു​ക്കാ​വു​ന്ന പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നു ക​ണ്ണു​മ​ട​ച്ചു​കൊ​ണ്ടെ​ടു​ത്തു. ക​ണ്ണു​തു​റ​ന്നു​നോ​ക്കി​യ​പ്പോ​ൾ ക​ണ്ട​ത് ഒ​രു ക​ട​ലാ​ണ്. മ​നു​ഷ്യ​ർ ക​ണ്ടു​ക​ണ്ടും വാ​യി​ച്ചു​വാ​യി​ച്ചും വ​ലു​താ​യ ഒ​രു ക​ട​ൽ. പു​റ​ക്കാ​ട്ട് ക​ട​ൽ. ത​ക​ഴി​യു​ടെ ക​ട​ൽ. ചെ​മ്മീ​ൻ വി​ള​ഞ്ഞ ക​ട​ൽ. എ​ന്നോ വാ​യി​ച്ചു മ​റ​ന്നു​വ​ച്ച പു​സ്ത​കം. അ​തു കൈ​യി​ലി​രു​ന്ന​പ്പോ​ൾ ക​ട​ലി​ര​മ്പു​ന്ന ശം​ഖ് പോ​ലെ തോ​ന്നി. അ​ത് ഉ​ള്ളം​കൈ​യെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല; ശ​രീ​ര​മാ​സ​ക​ലം നു​ര​പ​ത​യ്ക്കു​ന്ന തി​ര​ക​ളാ​ൽ ന​ന​യ്ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നി. എ​ന്‍റെ സ​ന്തോ​ഷ​ത്തി​ന് അ​തി​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ‘ചെ​മ്മീ​ൻ’ വീ​ണ്ടും വാ​യി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി.

ഓ​രോ​ ത​വ​ണ വാ​യി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ഓ​രോ പു​തി​യ കൃ​തി ഉ​ണ്ടാ​കു​ന്നു എ​ന്നു പ​റ​യാ​റു​ണ്ട്. പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ ആ​ശ​യ​ത്തി​നും ഭാ​ഷ​യ്ക്കും ഭാ​വ​ന​യ്ക്കും ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ൾ​ക്കും ഒ​രു മാ​റ്റ​വു​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ല. മാ​റ്റ​മു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​ത് സ​ഹൃ​ദ​യ​മ​ന​സി​നാ​ണ്. എ​ത്ര പ​ഴ​കി​യ പു​സ്ത​ക​വും പു​തു​താ​യി മ​ണ​ക്കു​ന്ന​ത് അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്. ‘ചെ​മ്മീ​ൻ’ വാ​യി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ൾ എ​നി​ക്ക​ത​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. പ​ണ്ടെ​ന്നോ വാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ക​റു​ത്ത​മ്മ​യെ വെ​റും സ്ത്രീ​യാ​യി മാ​ത്ര​മേ എ​നി​ക്കു കാ​ണാ​ൻ ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. എ​ന്നാ​ലി​പ്പോ​ൾ പ്രാ​യ​ത്തി​ന്‍റെ അ​ര​നൂ​റ്റാ​ണ്ട് പി​ന്നി​ട്ട​പ്പോ​ൾ ക​റു​ത്ത​മ്മ​യി​ൽ ഞാ​നൊ​രു സ്ത്രീ​യെ മാ​ത്ര​മാ​യി കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. പ​ക​രം, ക​റു​ത്ത​മ്മ​യി​ൽ ഒ​രു ക​ട​ലാ​ണു കാ​ണു​ന്ന​ത്. കാ​മു​ക​നാ​യ പ​രീ​ക്കു​ട്ടി​ക്കും ഭ​ർ​ത്താ​വാ​യ പ​ള​നി​ക്കു​മി​ട​യി​ൽ ഒ​ഴു​കി​പ്പ​ര​ന്ന സം​ഘ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ളു​ടെ ക​റു​ത്ത ക​ട​ൽ. നോ​വ​ലി​ലെ കാ​റ്റ് ക​റു​ത്ത​മ്മ​യു​ടെ പ്ര​ക്ഷു​ബ്ധ​മ​ന​സി​ൽ വീ​ശി​യ​ടി​ക്കു​ന്ന ഒ​ന്നാ​ണ്. അ​വ​ളു​ടെ ആ​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളാ​ണ് നോ​വ​ലി​ലെ തി​മിം​ഗ​ല​ങ്ങ​ൾ.

ഓ​രോ തി​ര​യി​ലും ഇ​ടി​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങി അ​ലി​ഞ്ഞു​ചേ​രു​ന്ന​ത് അ​വ​ളു​ടെ പ്ര​ണ​യ​കാ​മ​ന​ക​ളാ​ണ്. ഇ​തെ​ല്ലാം ചേ​രു​ന്ന​താ​ണു ക​റു​ത്ത​മ്മ. ഇ​തെ​ല്ലാം ചേ​രു​ന്ന​താ​ണ് ഒ​രു സ്ത്രീ. ​ഭൂ​മി​യി​ലെ എ​ല്ലാ സ്ത്രീ​യി​ലും ഒ​രു ഭ​ർ​ത്താ​വും ഒ​രു സ​ങ്ക​ല്പ​ജാ​ര​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കും. വി.​കെ.​എ​ന്നി​ന്‍റെ ‘ജാ​ര​ഗോ​പാ​ല​ൻ’ എ​ന്ന വി​ശേ​ഷ​ണം ഇ​തെ​ഴു​തു​മ്പോ​ൾ ഓ​ർ​മ​വ​രു​ന്നു. ആ ​സ​ങ്ക​ല്പം​കൂ​ടി​യാ​ണു മ​റ​വി​ക​ളി​ൽ​നി​ന്ന് ചി​ല​ത​രം ഓ​ർ​മ​ക​ളെ മെ​ഴു​ക്കി​യെ​ടു​ക്കാ​ൻ അ​വ​ളെ സ​ഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്.

‘ചെ​മ്മീ​ൻ’ വാ​യി​ച്ചു​മ​ട​ക്കു​മ്പോ​ൾ ഒ​ന്നോ​ർ​ത്തു. ദു​ര​ന്ത​പ​ര്യ​വ​സാ​യി ആ​യി ‘ചെ​മ്മീ​ൻ’ മാ​റി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ൽ നാ​മി​ത് സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വ​യ്ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ? വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും വാ​യി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നോ? സം​ശ​യ​മാ​ണ്. ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ​ മാ​ത്ര​മാ​ണ് ദു​ര​ന്തം വ​ല്ലാ​തെ വേ​ദ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ത്. ക​ല​യി​ൽ അ​ത് സൗ​ന്ദ​ര്യ​മാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു. ആ​രും ആ​രെ​യും ഓ​ർ​മി​ക്ക​പ്പെ​ടാ​തെ പോ​കു​ന്ന​തി​നു​ പി​ന്നി​ലും ഇ​ത്ത​രം ഒ​രുപാ​ട് കാ​ര​ണ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​കും.