വാ​ക്കു​ക​ളി​ൽ കി​നി​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങു​ന്ന മൗ​ന​ത്തെ തൊ​ടു​മ്പോ​ൾ ഞാ​ന​റി​യാ​തെ വി​ങ്ങി​പ്പോ​കു​ന്നു എ​ന്നെ​ഴു​തി​യ​ത് പാക്കി​സ്ഥാ​നി ക​വി അ​ഫ്സ​ൽ അ​ബ്ബാ​സാ​ണ്. അ​ബ്ബാ​സ് ത​ന്‍റെ പ്ര​തി​ഭകൊ​ണ്ട് ലോ​ക​ത്തി​ലെ ത​ന്നെ വ​ലി​യ ക​വി​ക​ളി​ൽ ഒ​രാ​ളാ​ണ്. അ​ബ്ബാ​സ് എ​ഴു​തു​മ്പോ​ൾ ചോ​ര​ത്തു​ള്ളി​ക​ൾ വീ​ഞ്ഞാ​യി മാ​റു​ന്ന​തും വീ​ഞ്ഞ് ചോ​ര​ത്തു​ള്ളി​ക​ളാ​യി മാ​റു​ന്ന​തും കാ​ണാം. അ​ദ്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യൊ​രു വി​ശേ​ഷ​വേ​ല​യാ​ണ​ത്. അ​തു വ​ല്ലാ​ത്തൊ​രു ഒ​ഴു​കി​പ്പ​ര​ക്ക​ലാ​ണ്.

വി​ത്തു​പേ​ക്ഷി​ച്ചി​ട്ട് ചെ​ടി മ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ് ഒ​രു ക​വി​യു​ടെ ജീ​വി​തം എ​ന്നു പ​റ​യാ​റു​ണ്ട്.​അ​ടു​ത്ത ക​വി​ത​യ്ക്കു ജ​ന്മം കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ക​വി മൃ​തി​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ പ​ട്ടി​ക​യി​ൽ ഇ​ടം​ നേ​ടും. ഒ​രു ഫ​ലി​ത​ക​ഥ ഓ​ർ​മ വ​രു​ന്നു. യ​മ​ദേ​വ​ൻ ചി​ത്ര​ഗു​പ്ത​നോ​ട് ഒ​രി​ക്ക​ൽ ചോ​ദി​ച്ചു​വ​ത്രേ, ഭൂ​മി​യി​ൽനി​ന്ന് ഇ​ങ്ങോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​വ​രു​ന്ന​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ ക​വി​ക​ളു​ടെ പേ​രു​ക​ളൊ​ന്നും കാ​ണു​ന്നി​ല്ല​ല്ലോ എ​ന്ന്. അ​പ്പോ​ൾ ചി​ത്ര​ഗു​പ്ത​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു; ക​വി​ക​ൾ മ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്;​ പ​ക്ഷേ അ​വ​രി​പ്പൊ​ഴും ഭൂ​മി​യി​ൽ ജീ​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്ന്. ക​വി​ക്കു​ മാ​ത്രം അ​വ​കാ​ശ​പ്പെ​ട്ട ആ​നു​കൂ​ല്യ​മാ​ണി​ത്. അ​വ​ർ പു​ന​ർ​ജീ​വി​ച്ചുകൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​ത് പു​തു​താ​യി എ​ഴു​ത​പ്പെ​ടു​ന്ന ക​വി​ത​ക​ളി​ലൂ​ടെ​യാ​ണ്.

ക​വി​ത​യ്ക്ക് ശൈ​ശ​വം, ബാ​ല്യം, വാ​ർ​ധ​ക്യം എ​ന്നീ അ​വ​സ്ഥ​ക​ളി​ല്ല. യൗ​വ​നം മാ​ത്ര​മേയു​ള്ളൂ. ക​വി​ത പി​റ​ന്നു​വീ​ഴു​ന്ന​തു​ത​ന്നെ യൗ​വ​ന​ത്തി​ലാ​ണ്. അ​പ്പോ​ള​തി​ന് ജ​രാ​ന​ര​ക​ളി​ല്ലാ​യെ​ന്നു വ​രു​ന്നു. ക​ടും​നി​ണ​ത്തി​ന്‍റെ മു​റി​പ്പാ​ട് അ​തി​ന്‍റെ നെ​റ്റി​മേ​ലു​ണ്ടാ​ക​ണം. വ്യാ​ക​ര​ണ​വ​ഴി​യി​ൽ ക​ള​ഞ്ഞു​പോ​യ നാ​നാ​ജ​ഗ​ന്മ​നോ​ര​മ്യ ഭാ​ഷ​യാ​ക​ണം അ​തി​ന്‍റെ ഉ​യി​ര്.​ തേ​ൻ ക​മ​ഴ്ന്ന​തു​പോ​ലാ​ക​ണം അ​തി​ന്‍റെ ഭാ​വ​ന. ഇ​തെ​ല്ലാം ഒ​ന്നി​ച്ചൊ​ഴു​കു​മ്പോ​ൾ ക​വി പ്ര​ജാ​പ​തി​യാ​യി മാ​റു​ന്നു.

പ​റ​ഞ്ഞുവ​ന്ന​ത് അ​ബ്ബാ​സി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണ്.​ അ​ബ്ബാ​സി​ന്‍റെ ഒ​രു ക​വി​ത ഓ​ർ​മ വ​രു​ന്നു.

“എ​നി​ക്ക് ഭ​യ​മാ​ണ്.
എ​ന്‍റെ തൊ​ട്ട​രി​കി​ലു​ള്ള
വ​സ്തു​ക്ക​ളെ
തൊ​ട്ടു ക​വി​ത​യാ​ക്കാ​ൻ.

ഞാ​ൻ അ​പ്പം തൊ​ട്ടു
വി​ശ​പ്പ് ക​വി​ത​യാ​യി.
വി​ര​ൽ ക​ത്തി​കൊ​ണ്ട് മു​റി​ഞ്ഞു
ചോ​ര ക​വി​ത​യാ​യി.
ഗ്ലാ​സ് കൈ​യി​ൽനി​ന്നു
വീ​ണു​ട​ഞ്ഞു
ക​ഷ്ണ​ങ്ങ​ൾ ഈ​ര​ടി​ക​ളാ​യി മാ​റി.
പ്രാ​ർ​ഥ​നാ​മു​റി​യി​ൽ
ഞാ​ൻ ക​ണ്ണെ​റി​ഞ്ഞു
ദൈ​വം ക​വി​ത​യാ​യി.
എ​നി​ക്ക് ഭ​യ​മാ​ണ്.
അ​ക​ലെ​യു​ള്ള നി​ങ്ങ​ളെ
ധ്യാ​നി​ച്ച്, ക​ണ്ട്, തൊ​ഴു​ത്
ക​വി​ത​യാ​ക്കാ​ൻ.”

ഭാ​ര​തീ​യ​രെ ഓ​ർ​ത്ത് തൊ​ട്ട​ടു​ത്ത രാ​ജ്യ​ത്തി​രു​ന്ന് ഒ​രു ക​വി എ​ഴു​തി​യ വ​രി​ക​ളാ​ണ​ത്. ​പ​ര​സ്പ​രം ശാ​ഖ​ക​ളു​രു​മ്മി സ്നേ​ഹി​ക്കു​മെ​ന്നു ക​രു​തി നാം ​അ​ക​റ്റി​ന​ട്ട ചെ​ടി​ക​ൾ പോ​ലെ ക​വി​ക​ൾ. ഇ​വി​ടെ ക​വി​യു​ടെ ഭ​യം ഒ​രു ക​വി​ത​യാ​യി മാ​റു​ന്നു. അ​ത് വാ​ക്കു​ക​ളി​ൽ കി​നി​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങു​ന്ന മൗ​ന​ത്തി​ന്‍റെ അ​ല​ർ​ച്ച​യാ​ണ്.​ആ വി​ങ്ങ​ൽ ഉ​ള്ളി​ലെ​ങ്ങോ ത​പംകൊ​ണ്ട ആ​ന​ന്ദ​ത്തി​ന്‍റെ ഒ​ഴു​കി​പ്പ​ര​ക്ക​ലാ​ണ്.​

അ​ബ്ബാ​സി​നെ​പ്പോ​ലെ, ഭ​യം നി​റ​ച്ച മ​ഷി കൊ​ണ്ട് ക​വി​ത എ​ഴു​തു​ന്ന ഒ​രു പാ​ടു​പേ​ർ ലോ​ക​ത്തെ​ല്ലാ​മു​ണ്ട്. ഇ​രു​ൾ​മു​റി​യി​ൽ ത​ട​വി​ലാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ഒ​രു പ​ല​സ്തീ​ൻ പെ​ൺ​കു​ട്ടി എ​ഴു​തി​യ ക​വി​ത, മ​ര​ണാ​ന​ന്ത​രം അ​വ​ളു​ടെ ത​ട​വ​റ മു​റി വൃ​ത്തി​യാ​ക്കാ​ൻ വ​ന്ന പ​ട്ടാ​ള​ക്കാ​ർ വാ​യി​ച്ച​ത് രേ​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​വ​ൾ സ്വ​ന്തം കൈ​വി​ര​ൽ ക​ടി​ച്ചു​മു​റി​ച്ച് അ​തി​ൽനി​ന്നി​റ്റി​യ ചോ​ര കൊ​ണ്ടാ​ണ് “വാല്മീ​ക​ത്തി​ലി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ഞാ​ൻ ആ​യു​ധ​ത്തി​ന് മൂ​ർ​ച്ച കൂ​ട്ടു​ക​യാ​ണ്” എ​ന്നെ​ഴു​തിയ​ത്. ഈ ​മൂ​ർ​ച്ച എ​ത്ര​ത്തോ​ളം ആ​ഴ​ത്തി​ൽ മു​റി​വേ​ല്പി​ക്കു​ന്ന ഒ​ന്നാ​ണ്. ഇ​ത് ക​വി​ക്കു മാ​ത്രം സൃ​ഷ്ടി​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​യു​ന്ന വേ​ദ​ന​യാ​ണ്. ആ ​വേ​ദ​ന ശ​മി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അ​തു​ മ​രി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ച​ങ്ങ​മ്പു​ഴ മ​രി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ബ​ഷീ​ർ പ​റ​ഞ്ഞ​ത്, “അ​വ​ൻ മ​രി​ച്ചുപോ​യാ​ലും എ​പ്പോ​ൾ വേ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ക​യ​റി വ​രാം”എ​ന്ന്. ​

ച​ങ്ങ​മ്പു​ഴ എ​ന്ന ക​വി​യു​ടെ വ​ര​വ​ല്ല അ​ത്. ച​ങ്ങ​മ്പു​ഴ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച ക​വി​ത​ക​ളു​ടെ വ​ര​വാ​ണ് ബ​ഷീ​ർ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന​ത്. ആ ​പ്ര​തീ​ക്ഷ​യാ​ണു ക​വി​ത. ആ ​പ്ര​തീ​ക്ഷ​യാ​ണ് ജീ​വി​തം. മൃ​തു​വി​നു പോ​ലും താ​ഴ്ത്താ​ൻ ക​ഴി​യാ​ത്ത ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ കൊ​ടി​പ്പ​ടം.