ഒ​രു കു​ഞ്ഞ് പി​റ​ക്കു​മ്പോ​ള്‍, അ​തൊ​രു പെ​ണ്‍​കു​ഞ്ഞാ​ണെ​ങ്കി​ല്‍, അ​വ​ള്‍​ക്കി​ടാ​നൊ​രു പേ​ര് കാ​ലേ​ക്കൂ​ട്ടി ഞാ​ന്‍ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു​റ​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. അ​തെ​ന്‍റെ വി​ശു​ദ്ധ​ ര​ഹ​സ്യ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു.അ​തി​പ്പോ​ള്‍ മാ​ത്ര​മാ​ണ് ഞാ​ന്‍ വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​ത്. ര​ഹ​സ്യ​ങ്ങ​ള്‍ തു​റ​ന്നു​പ​റ​ഞ്ഞാ​ല്‍ അ​തു ഫ​ലി​ത​ങ്ങ​ളാ​യി​ത്തീ​രു​മെ​ന്നൊ​രു ക​ബീ​ര്‍​വാ​ണി​യു​ണ്ട്.

വ്യ​ഞ്ജ​ന, ലോ​പാ​മു​ദ്ര, ബാ​ലാ​മ​ണി, ജ​ഹ​നാ​ര, ശു​ഭേ​ന്ദു, ബാ​ല​സ​ര​സ്വ​തി, തേ​ജ​സ്വി​നി, ശാ​ര​ദ ഇ​ങ്ങ​നെ പോ​കു​ന്നു ഞാ​ന്‍ പ​ണ്ടേ കു​റി​ച്ചി​ട്ട പേ​രു​ക​ള്‍. ഒ​രാ​ണ്‍​കു​ഞ്ഞാ​ണ് വി​രു​ന്നു​കാ​ര​നാ​യെ​ത്തു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ല്‍ ഒ​രൊ​റ്റ പേ​രേ മ​ന​സി​ല്‍ കു​റി​ച്ചി​ട്ടി​ട്ടു​ള്ളൂ; ആ​ന​ന്ദ​വ​ര്‍​ധ​ന​ന്‍. ക​രു​ണ​യ​റ്റ ഈ ‘ധ്വ​ന്യാ​ലോ​ക’ത്ത് അ​വ​നെ​ങ്കി​ലും ആ​ന​ന്ദ​ചി​ന്മ​യ​ഗോ​പി​കാ​ര​മ​ണ​നാ​യി വാ​ഴ​ട്ടെ എ​ന്ന് ഞാ​ന്‍ ആ​ശി​ച്ചി​രു​ന്നു. പ​ക്ഷേ, പി​റ​ന്ന​ത് പെ​ണ്‍​കു​ഞ്ഞാ​ണ്. പേ​രി​ടീ​ല്‍ നേ​ര​ത്ത് എ​ന്‍റെ ഇ​ത്തി​രി​പ്പോ​ന്ന ആ​ഗ്ര​ഹ​ത്തി​നു​മേ​ലേ പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒ​രു ഘോ​ഷ​യാ​ത്ര​ത​ന്നെ ക​ട​ന്നു​പോ​യി. അ​ര​വി​ന്ദാ​കൃ​തി​ക​ളു​ള്ള എ​ന്‍റെ ഇ​ഷ്ട​നാ​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ നേ​രേ ആ​രും കാ​രു​ണ്യം കാ​ട്ടി​യി​ല്ല. ക്ഷ​മാ​പൂ​ര്‍​ണ മ​ന​സോ​ടെ ഞാ​നെ​ന്‍റെ ഇ​ഷ്ട​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് പ​തി​യെ പി​ന്‍​വാ​ങ്ങി.

ഉ​ള്ളി​ല്‍ ചി​ര​കാ​ലം കൊ​ണ്ടു​ന​ട​ന്ന ഈ ​പെ​ൺ​പേ​രു​ക​ളി​ല്‍ എ​നി​ക്കേ​റ്റം പ്രി​യം​വ​ദ​യാ​യ​ത് ‘ജ​ഹനാ​ര’യാ​യി​രു​ന്നു.​ ആ പേ​ര് ഒ​റ്റ​ക്ക​ല്ലി​ല്‍ തീ​ര്‍​ത്ത ഒ​രു ശോ​ക​ശി​ല്പം​പോ​ലെ എ​ന്‍റ​യു​ള്ളി​ല്‍ എ​ന്നേ പ​ണി​തു​യ​ര്‍​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ആ ​പേ​ര് നോ​വു​ന്ന ഒ​രു​ട​ലും പ്രാ​ണ​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. അ​പാ​ര​ത ക​ണ്ടു​നി​ല്‍​ക്കും​പോ​ലൊ​ര​നു​ഭ​വം. കു​ഞ്ഞി​ന് ‘ജ​ഹ​നാ​ര’ എ​ന്ന് പേ​രി​ടു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ​റ​ഞ്ഞ​പ്പോ​ള്‍ ച​രി​ത്രാ​ന്വേ​ഷ​ക​നാ​യ ഒ​രു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു, “അ​ശാ​ന്ത​വും അ​സ്വ​സ്ഥ​വു​മാ​യ പേ​ര്. ച​രി​ത്ര​ത്തി​ലെ ക​ണ്ണീ​ര്‍​ത്തു​ള്ളി​യാ​ണ​വ​ള്‍. അ​തു​വേ​ണ്ട.’’ അ​വ​നൊ​രു ക​ല​ഹ​പ്രി​യ​നാ​യ​തി​നാ​ല്‍ ഞാ​ന​ധി​കം മു​ഷി​യാ​ന്‍ നി​ന്നി​ല്ല. പ​ക്ഷേ, ഞാ​നാ പേ​രി​ല്‍ അ​തി​നോ​ട​കം അ​നു​ര​ക്ത​നാ​യി​ത്തീ​ര്‍​ന്നി​രു​ന്നു.

ജ​ഹ​നാ​ര​യെ ആ​ദ്യം പ​രി​ച​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത് സ്‌​കൂ​ള്‍ പ​ഠ​ന​കാ​ല​ത്താ​ണ്. ഏ​ഴി​ലോ എ​ട്ടി​ലോ ആ​ണെ​ന്നാ​ണ് ഓ​ര്‍​മ. സ്‌​കൂ​ള്‍ ക​ലോ​ത്സ​വ​മാ​ണ് വേ​ദി. അ​വി​ടെ ജോ​സ​ല്ലാ സി​സ്റ്റ​ര്‍ ത​യാ​റാ​ക്കി​യ ഒ​രു നി​ശ്ച​ല​രം​ഗം അ​ര​ങ്ങേ​റു​ക​യാ​ണ്. ആ​ഗ്രാ​കോ​ട്ട​യി​ലെ ത​ട​വു​മു​റി​യി​ല്‍ മു​ഗ​ള്‍ രാ​ജ​കി​രീ​ടം ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ട, നി​രാ​ലം​ബ​നും നി​സ​ഹാ​യ​നു​മാ​യ ഷാ​ജ​ഹാ​ന്‍ ഒ​രേ​ക ജാ​ല​ക​ത്തി​ലൂ​ടെ ദൂ​രെ താ​ജ്മ​ഹാ​ള്‍ നോ​ക്കി​നി​ല്‍​ക്കു​ന്നു. പി​താ​വി​ന്ന​രി​കി​ല്‍ ജ​ഹ​നാ​ര വി​ഷാ​ദ​വ​തി​യാ​യി നി​ല്‍​ക്കു​ന്നു. ഷാ​ജ​ഹാ​ന്‍റെ വേ​ഷം ഏ​റെ മു​ഷി​ഞ്ഞ​താ​ണ്. ത​ല​യി​ല്‍ ന​ര​ച്ച ത​ട്ട​മി​ട്ട്, ഇ​ല​ക​ള്‍ ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​യ ഒ​രു ദേ​വ​ദാ​രു​പോ​ലെ​യാ​ണ് ജ​ഹ​നാ​ര. തി​ര​ശീ​ല ഉ​യ​രു​മ്പോ​ള്‍ കാ​ണു​ന്ന രം​ഗം ഇ​താ​ണ്. ഒ​രൊ​റ്റ നി​മി​ഷം മാ​ത്രം. രം​ഗ​ത്തി​നൊ​പ്പം ഒ​രൊ​റ്റ ശ്വാ​സ​ത്തി​ല്‍ രം​ഗ​സ​ന്ദ​ർ​ഭ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് സി​സ്റ്റ​റു​ടെ അ​നൗ​ണ്‍​സ്‌​മെ​ന്‍റു​മു​ണ്ട്. തീ​ര്‍​ന്നു. കു​ട്ടി​ക​ളാ​യ കൂ​ട്ടു​കാ​രു​ടെ നി​റ​ഞ്ഞ കൈ​യ​ടി. ജ​ഹ​നാ​ര​യാ​യി അ​ഭി​ന​യി​ച്ച എ​ന്നെ ആ​രും ഗ്രീ​ൻ​റൂ​മി​ൽ വ​ന്ന് പു​ക​ഴ്ത്തി​യി​ല്ല. ഷാ​ജ​ഹാ​ൻ ച​ക്ര​വ​ർ​ത്തി​യെ കൂ​ട്ടു​കാ​ർ എ​ടു​ത്തു​പൊ​ക്കി അ​ഭി​ന​ന്ദി​ക്കു​ന്ന​തു ക​ണ്ടു.​അ​പ്പോ​ള്‍ എ​ല്ലാ കൈ​യ​ടി​ക​ളും ച​ക്ര​വ​ർ​ത്തി​ക്കാ​യി​രു​ന്നെ​ന്ന് എ​നി​ക്കു മ​ന​സി​ലാ​യി. പി​ന്നീ​ട് ച​രി​ത്ര​ത്തി​ലെ​യോ പു​രാ​ണ​ത്തി​ലെ​യോ ദുഃ​ഖ​പു​ത്രി​മാ​രെ അ​വ​ത​രി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ട സ​ന്ദ​ർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ൽ സി​സ്റ്റ​ര്‍ എ​ന്നെ വി​ളി​ച്ചു​വെ​ങ്കി​ലും ഞാ​ന്‍ പോ​യി​ല്ല. അ​ങ്ങ​നെ ആ ‘​മി​നു​ക്ക്’ വേ​ഷം എ​ന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി ഞാ​ന്‍ ഉ​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.


അ​വ​ള്‍, ജ​ഹനാ​ര, ആ ​ദുഃ​ഖ​പു​ത്രി എ​ന്‍റെ ഉ​ള്ളി​ല്‍​നി​ന്ന് അ​ന്ന​ത്തെ ദി​വ​സ​ത്തി​നു​ശേ​ഷം ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​കാ​ൻ ത​യ്യാ​റാ​യി​ല്ല. ഏ​കാ​ന്ത​ത​ക​ളി​ല്‍ അ​വ​ള്‍ വെ​യി​ല്‍​നാ​ളം​പോ​ലെ എ​ന്നി​ല്‍ പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു​നി​ന്നു. ന​ല്ല നി​ലാ​വു​ള്ള രാ​വു​ക​ളി​ല്‍ അ​വ​ളെ​ന്നോ​ട് മി​ണ്ടി​പ്പ​റ​ഞ്ഞു. “നോ​ക്കൂ, എ​ന്‍റെ മു​ടി ഇ​ങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എ​ന്‍റെ ക​ഴു​ത്ത്, ക​ണ്ണു​ക​ള്‍, ഹൃ​ദ​യം, സ്വ​പ്‌​ന​ങ്ങ​ള്‍ ഇ​ങ്ങ​നെ ആ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ഇ​പ്പോ​ൾ എ​ല്ലാം ചി​ന്നി​ച്ചി​ത​റി​പ്പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എ​ന്‍റെ മു​ത്തു​മാ​ല​ക​ള്‍ ഊ​ര്‍​ന്നു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാ​നി​ന്ന് ഒ​റ്റ​പ്പെ​ട്ട​വ​ളാ​ണ്. എ​ല്ലാ​വ​രാ​ലും ഉ​പേ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ള്‍. എ​നി​ക്ക് മ​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ട്.

പ​ക്ഷേ, തു​റു​ങ്ക​ൽ ഭി​ത്തി തു​ര​ന്ന് മ​ര​ണ​ത്തി​ന് ഇ​ങ്ങോ​ട്ട് വ​രാ​ൻ ക​ഴി​യു​ന്നി​ല്ല. വേ​ദ​ന അ​ല്പാ​ല്പ​മാ​യി എ​ന്നെ കൊ​ന്നു തീ​ർ​ത്തി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ. നോ​ക്കൂ, എ​ന്‍റെ ക​ണ്ണീ​രു​കൂ​ടി ക​ല​ര്‍​ന്ന​താ​ണ് യ​മു​ന​യി​ലെ ഓ​ള​ങ്ങ​ള്‍’’. പ​നി​നീ​ര്‍​പ്പൂ​വി​ന്‍റെ ഇ​ത​ളു​ക​ളി​ല്‍ പ​റ്റി​ച്ചേ​ര്‍​ന്ന ഹി​മ​ക​ണം​പോ​ലെ അ​വ​ള്‍ എ​ന്നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു. ആ ​ചി​രി തീ​നാ​ള​ത്തി​ന്‍റെ ചൂ​ടാ​യി എ​നി​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു. അ​വ​ളെ എ​നി​ക്ക് ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് ചേ​ര്‍​ത്തു​പി​ടി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ​ക്ഷേ, മ​ഞ്ഞി​ല്‍ കു​തി​ര്‍​ന്ന ന​ക്ഷ​ത്രം​പോ​ലെ അ​വ​ള്‍ മേ​ഘ​ങ്ങ​ള്‍​ക്കി​ട​യി​ലെ​ങ്ങോ ഒ​ളി​ഞ്ഞു​നി​ല്‍​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

ജ​ഹ​നാ​ര​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള വ​ഴി​ക​ള്‍ നി​ശ്ശൂ​ന്യ​ജാ​ത​കം​പോ​ലെ അ​ജ്ഞാ​ത​മാ​ണ്. അ​വ​ളു​ടെ കാ​ല്പാ​ടു​ക​ള്‍ തി​ര​യു​ക അ​സാ​ധ്യം. ഏ​തോ ന​ദീ​തീ​ര​ത്ത് പി​റ​വി​കൊ​ണ്ട ദേ​വ​ദാ​രു. ഋ​തു​ക്ക​ള്‍ ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു​പോ​യ ഒ​രു മു​ള​ന്ത​ണ്ട്. ശാ​ര​ദോ​ത്സ​വ​ങ്ങ​ളി​ല്‍ അ​വ​ള്‍ മു​ഗ​ള്‍ ഉ​ദ്യാ​ന​ത്തി​ലെ പൂ​മൊ​ട്ടു​ക​ള്‍ ന​ന​യ്ക്കു​ന്ന​തും കൃ​ഷ്ണ​മ​ണി​ക​ളി​ല്‍ നി​ലാ​വു​തൊ​ട്ടെ​ഴു​തു​ന്ന​തും ബു​ന്ദി​യി​ലെ ര​ജ​പു​ത്ര രാ​ജാ​വാ​യി​രു​ന്ന ഛത്ര​സാ​ല​നി​ല്‍ ഒ​രോ​ട​ക്കു​ഴ​ലാ​യി പാ​ടു​ന്ന​തും ഞാ​ന്‍ സ​ങ്ക​ല്പി​ച്ചു.

ര​ണ​ഭൂ​മി​യി​ല്‍​നി​ന്ന് അ​സ്ഥി​ക​ള്‍​ മാ​ത്രം പെ​റു​ക്കി​ക്കൂ​ട്ടു​ന്ന ച​രി​ത്ര​പു​സ്ത​ക​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും പി​ന്നീ​ട​വ​ളെ ഞാ​ന്‍ ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. ച​രി​ത്രം അ​തെ​ഴു​തി​യ​വ​ന്‍റെ മാ​ത്രം ഒ​സ്യ​ത്താ​ണ്. അ​തി​ല്‍ ജ​ഹനാ​ര​യി​ല്ല. സ​ന്ദ​ര്‍​ശ​കരി​ല്ലാ​ത്ത ശ​വ​കു​ടീ​ര​ങ്ങ​ൾ പെ​രു​കി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ഇ​ക്കാ​ല​ത്ത്, അ​വ​ളു​ടെ സ​മാ​ധി​ക്കു​മേ​ല്‍ പ​ട​ര്‍​ന്ന പു​ല്‍​പ്പ​ര​പ്പു​ക​ളൊ​ന്നി​ല്‍ ആ ​ക്ഷണ​ഭം​ഗു​ര​​യെ​ക്കു​റി​ച്ചോ​ര്‍​ത്തു ക​ര​ഞ്ഞ എ​ന്‍റെ​കൂ​ടി പ്രാ​ണ​ഞ​ര​മ്പു​ണ്ട്.