"അഴകുള്ള സെലീന'യിലെ പുഷ്പഗന്ധി.. എന്നു തുടങ്ങുന്ന ഗാനത്തിൽ പ്രകൃതിയോടുള്ള നായകന്റെ ആരാധനയും കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. മലനിരകളും മനോഹരമായ താഴ്വാരങ്ങളും നിറയുന്ന പ്രദേശത്തിരുന്നാണ് നായകനായ വിൻസന്റ് ഈ ഗാനം ആലപിക്കുന്നത്. പുഷ്പഗന്ധിയായ, സ്വപ്നഗന്ധിയായ പ്രകൃതിയോട് "നിന്റെ പച്ചിലമേടയിൽ അന്തിയുറങ്ങാൻ എന്ത് രസം' എന്നും പറയുന്നുണ്ട്.
പ്രകൃതിയും സ്ത്രീയും ഒന്നാകുന്ന ഒരു മാന്ത്രികതയും ഗാനത്തിലുണ്ട്. ഗാനത്തിന്റെ അനുപല്ലവിയിലും ചരണത്തിലും അതിമനോഹരമായ സംബോധനകൾ ആവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്. സുഭാഷിണി, പ്രേമസ്വരൂപിണി എന്നിങ്ങനെയാണ് വയലാർ നായകനെക്കൊണ്ട് നായികയെ വിളിപ്പിക്കുന്നത്. ഇതുപോലെ പല്ലവിയുടെ തുടക്കത്തിൽ മാത്രമല്ല ഗാനത്തിനിടയിലും പ്രണയസംബോധനകൾ വരുന്ന നിരവധി ഗാനങ്ങളുണ്ട്.
ചക്രവർത്തിനി നിനക്കു ഞാനെന്റെ ശിൽപഗോപുരം തുറന്നു.. എന്ന ഗാനം പോലെ അനശ്വരമാണ് സന്യാസിനീ..എന്നു തുടങ്ങുന്ന ഗാനവും. തന്റെ മാനസ സാമ്രാജ്യത്തിലെ ചക്രവർത്തിനിയായി പ്രാണനായികയെ കാണുന്ന വയലാർ സന്യാസിനി എന്ന ഗാനത്തിൽ മറ്റൊരു അഭൗമ തലത്തിലെത്തുകയാണ്.
ഈ മണ്ണിലെ പ്രണയത്തിൽ നിന്നെല്ലാം ഉയർന്ന് പൊങ്ങി ആത്മത്യാഗത്തിന്റെയും ഉദാത്ത സ്നേഹത്തിന്റെയും സ്വർഗത്തിലേക്കാണ് വയലാർ എത്തുന്നുന്നത്. "സന്യാസിനി നിൻ പുണ്യാശ്രമത്തിൽ' എന്ന ഗാനത്തിൽ തന്റെ ആദ്യഭാര്യയോടുള്ള വയലാറിന്റെ അഗാധമായ സ്നേഹമാണ് നിറയുന്നത് എന്ന് പല ഗാനനിരൂപകരും വിശ്വസിക്കുന്നു.
വയലാറിന്റെ അമ്മയുടെ നിർബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി ആദ്യഭാര്യ ചന്ദ്രമതി തന്പുരാട്ടിയിൽ നിന്നും അകന്ന് ചന്ദ്രമതിയുടെ ഇളയ സഹോദരി ഭാരതി തന്പുരാട്ടിയെ വയലാറിനു വിവാഹം കഴിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ആദ്യവിവാഹം കഴിഞ്ഞ് ദീർഘനാളുകൾക്കുശേഷവും വയലാർ-ചന്ദ്രമതി ദന്പതികൾക്കു കുഞ്ഞ് ജനിക്കാത്തതായിരുന്നു കാരണം.
കുടുംബം അന്യം നിന്നു പോകാതിരിക്കാൻ തന്റെ ഒറ്റമകനായ രാമവർമയെ രണ്ടാം വിവാഹത്തിനു അമ്മ നിർബന്ധിക്കുകയായിരുന്നു. ഭാര്യ എന്ന നിലയിൽ മാത്രമല്ല തന്റെ കവിതകളുടേയും ഗാനങ്ങളുടേയും വലിയൊരു ആസ്വാദകയും കൂടിയായ ചന്ദ്രമതിയിൽ നിന്നും വേറിട്ട് മാറിയത് അതിലോലനായ വയലാറിനു സഹിക്കുവാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. ഈ കൊടുംവിങ്ങലിൽ നിന്നാണ് ഒരു സന്യാസിനിയെപ്പോലെ സ്വന്തം തറവാട്ടിൽ ഒതുങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്ന ചന്ദ്രമതിയെ മനസിൽ കണ്ട് "സന്യാസിനി നിൻ പുണ്യാശ്രമത്തിൽ ..' എന്ന ഗാനം എഴുതുന്നത്.
ഇങ്ങനെ വയലാർ എന്ന ആർദ്രമനസുള്ള കവിയുടെ ഉന്മാദവും വീർപ്പുമുട്ടലും കാലത്തെ വെല്ലുന്ന മനോഹര ഗാനങ്ങളായി മാറി.
എസ്.മഞ്ജുളാദേവി