“ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ അ​​​​ർ​​​​ഥ​​​​മെ​​​​ന്താ​​​​ണെ​​​​ന്നു സ്വ​​​​യം ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു തു​​​​ട​​​​ങ്ങു​​​​ന്ന നി​​​​മി​​​​ഷം മു​​​​ത​​​​ൽ നി​​​​ങ്ങ​​​​ളൊ​​​​രു രോ​​​​ഗി​​​​യാ​​​​യി മാ​​​​റു​​​​ന്നു” എ​​​​ന്ന് എ​​​​ഴു​​​​തി​​​​യ​​​​ത് സോ​​​​റെ​​​​ൻ കീ​​​​ക്ക​​​​ഗോ​​​​റാ​​​​ണ്. അ​​​​തി​​​​നാ​​​​ലാ​​​​ണ് ആ​​​​രും ഇ​​​​തു​​​​വ​​​​രെ​​​​യും ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ അ​​​​ർ​​​​ഥം തേ​​​​ടാ​​​​ത്ത​​​​ത് എ​​​​ന്നു പ​​​​റ​​​​യാ​​​​നു​​​​മാ​​​​വി​​​​ല്ല. അ​​​​ർ​​​​ഥം തേ​​​​ടി​​​​യ​​​​വ​​​​രു​​​​ണ്ട്. ര​​​​മ​​​​ണ മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി അ​​​​തി​​​​ന​​​​ർ​​​​ഥം തേ​​​​ടി​​​​യ യോ​​​​ഗീവ​​​​ര്യ​​​​നാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ന​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന വ​​​​ഴി​​​​യി​​​​ലെ​​​​ല്ലാം മ​​​​യി​​​​ൽ അ​​​​തി​​​​ന്‍റെ പീ​​​​ലി​​​​ക​​​​ൾ പൊ​​​​ഴി​​​​ച്ചി​​​​ടാ​​​​റു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്നു പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്ന​​​​തു​​​​പോ​​​​ലെ, മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി ത​​​​ന്‍റെ മൗ​​​​നം​​​​കൊ​​​​ണ്ട് അ​​​​തി​​​​ന്‍റെ അ​​​​ർ​​​​ഥം വ്യാ​​​​ഖ്യാ​​​​നി​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ ആ​​​​ശ്ര​​​​മ​​​​വാ​​​​സി​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ ഒ​​​​രാ​​​​ൾ അ​​​​ദ്ദേ​​​​ഹ​​​​ത്തോ​​​​ട് ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു, ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ പൊ​​​​രു​​​​ൾ അ​​​​ങ്ങു കാ​​​​ട്ടി​​​​ത്ത​​​​ന്നു. മ​​​​ര​​​​ണാ​​​​ന​​​​ന്ത​​​​രം മ​​​​നു​​​​ഷ്യ​​​​ൻ എ​​​​വി​​​​ടെ​​​​പ്പോ​​​​കു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്ന് അ​​​​റി​​​​യാ​​​​ൻ ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​മു​​​​ണ്ട്? മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി ചി​​​​രി​​​​ച്ചു. “ഞാ​​​​ൻ മ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്ന് അ​​​​വ​​​​ർ പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്നു. പ​​​​ക്ഷേ, ഞാ​​​​ൻ പോ​​​​കു​​​​ന്നി​​​​ല്ല. എ​​​​നി​​​​ക്ക് എ​​​​വി​​​​ടെ​​​​പ്പോ​​​​കാ​​​​ൻ ക​​​​ഴി​​​​യും? ഞാ​​​​ൻ ഇ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യു​​​​ണ്ട്”. മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി വീ​​​​ണ്ടും ചി​​​​രി​​​​ച്ചു. ഇ​​​​നി​​​​യും താ​​​​ങ്ക​​​​ൾ​​​​ക്കൊ​​​​രു ചോ​​​​ദ്യം കൂ​​​​ടി​​​​യു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്ന് താ​​​​ങ്ക​​​​ളു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ൾ പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്നു​​​​ണ്ട​​​​ല്ലോ എ​​​​ന്നു മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. ഒ​​​​രു ചോ​​​​ദ്യം കൂ​​​​ടി​​​​യു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്ന് ആ​​​​ശ്ര​​​​മ​​​​വാ​​​​സി. “അ​​​​ങ്ങ് പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്നു ഇ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യു​​​​ണ്ടെ​​​​ന്ന്. അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ അ​​​​യാ​​​​ൾ​​​​ക്ക് വീ​​​​ണ്ടും ഇ​​​​വി​​​​ടെ ജീ​​​​വി​​​​ക്കേ​​​​ണ്ടി വ​​​​രി​​​​ല്ലേ?” അ​​​​ല്പ​​​​നേ​​​​രം മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി അ​​​​ദ്ദേ​​​​ഹ​​​​ത്തെ നോ​​​​ക്കി​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. “ഈ ​​​​ചോ​​​​ദ്യ​​​​മാ​​​​ണ് ആ​​​​രോ​​​​ഗ്യ​​​​വാ​​​​നാ​​​​യ നി​​​​ങ്ങ​​​​ളെ രോ​​​​ഗി​​​​യാ​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​ത്.” എ​​​​ന്നു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ് മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി അ​​​​രു​​​​ണാ​​​​ച​​​​ല​​​​ത്തി​​​​ലേ​​​​ക്കു ന​​​​ട​​​​ന്നു.

ജീ​​​​വി​​​​തം മ​​​​ര​​​​ണ​​​​ത്താ​​​​ൽ വി​​​​ച്ഛേ​​​​ദി​​​​ക്ക​​​​പ്പെ​​​​ടി​​​​ല്ലെ​​​​ന്ന് അ​​​​നു​​​​ഭ​​​​വം​​​​കൊ​​​​ണ്ടും ജീ​​​​വി​​​​തം​​​​കൊ​​​​ണ്ടും തെ​​​​ളി​​​​യി​​​​ച്ച യോ​​​​ഗീവ​​​​ര്യ​​​​നാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു ര​​​​മ​​​​ണ​​​​മ​​​​ഹ​​​​ർ​​​​ഷി. ര​​​​മ​​​​ണാ​​​​ശ്ര​​​​മ​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ പ്ര​​​​ശാ​​​​ന്ത​​​​ത​​​​യി​​​​ലി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​മ്പോ​​​​ഴെ​​​​ല്ലാം ഞാ​​​​നി​​​​ത് അ​​​​നു​​​​ഭ​​​​വി​​​​ച്ചി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. അ​​​​പ്പോ​​​​ഴെ​​​​ല്ലാം മ​​​​ന​​​​സ് നി​​​​ർ​​​​ഭ​​​​യ​​​​മാ​​​​യി​​​​ത്തീ​​​​രാ​​​​റു​​​​ണ്ട്. ചി​​​​ത​​​​യി​​​​ൽ ദ​​​​ഹി​​​​ച്ചി​​​​ട്ടും പി​​​​ന്നെ​​​​യും ജീ​​​​വി​​​​ക്കു​​​​ന്ന മ​​​​നു​​​​ഷ്യ​​​​രെ ഓ​​​​ർ​​​​ക്കാ​​​​റു​​​​ണ്ട്. മ​​​​ര​​​​ണ​​​​ത്തി​​​​ലൂ​​​​ടെ അ​​​​നു​​​​ഭ​​​​വി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​ത് ശ​​​​രീ​​​​ര​​​​നാ​​​​ശ​​​​മ​​​​ല്ല; സ്നേ​​​​ഹ​​​​നാ​​​​ശ​​​​മാ​​​​ണ് എ​​​​ന്ന് തി​​​​രി​​​​ച്ച​​​​റി​​​​യാ​​​​റു​​​​ണ്ട്. ഓ​​​​രോ ത​​​​വ​​​​ണ ര​​​​മ​​​​ണാ​​​​ശ്ര​​​​മ​​​​ത്തി​​​​ലെ​​​​ത്തു​​​​മ്പോ​​​​ഴും ഓ​​​​രോ പു​​​​തു​​​​പാ​​​​ഠ​​​​ങ്ങ​​​​ളാ​​​​ണ് ഹൃ​​​​ദി​​​​സ്ഥ​​​​മാ​​​​ക്കാ​​​​നു​​​​ള്ള​​​​ത്. ഇ​​​​വി​​​​ടെ ആ​​​​രും ആ​​​​രെ​​​​യും ഒ​​​​ന്നും ശീ​​​​ലി​​​​പ്പി​​​​ക്കു​​​​ന്നി​​​​ല്ല. കൃ​​​​ത്യ​​​​മാ​​​​യ ഭ​​​​ജ​​​​ന​​​​പാ​​​​ഠ​​​​ങ്ങ​​​​ളോ ധ്യാ​​​​ന​​​​മാ​​​​ർ​​​​ഗ​​​​ങ്ങ​​​​ളോ ഇ​​​​ല്ല. ഇ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്ക് വ​​​​രാ​​​​ൻ ഒ​​​​രു വി​​​​ശ്വാ​​​​സി​​​​യാ​​​​ക​​​​ണ​​​​മെ​​​​ന്നു ത​​​​ന്നെ​​​​യി​​​​ല്ല. പൂ​​​​ക്കാ​​​​ല​​​​ത്തി​​​​നു മു​​​​മ്പ് വൃ​​​​ക്ഷ​​​​ല​​​​താ​​​​ദി​​​​ക​​​​ളെ​​​​ല്ലാം ശൂ​​​​ന്യ​​​​മാ​​​​യ ഒ​​​​രു മൗ​​​​ന​​​​ത്തി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ക​​​​ട​​​​ക്കാ​​​​റു​​​​ള്ള​​​​തു​​​​പോ​​​​ലെ​​​​യാ​​​​ക​​​​ണം ഇ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്ക് ഒ​​​​രാ​​​​ൾ വ​​​​രേ​​​​ണ്ട​​​​ത്. ഇ​​​​ല​​​​ക​​​​ൾ കൊ​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ്, തു​​​​രു​​​​മ്പി​​​​ച്ച വേ​​​​രു​​​​ക​​​​ളു​​​​മാ​​​​യ്, വ​​​​ര​​​​ണ്ട​​​​ട​​​​ർ​​​​ന്ന ശി​​​​ഖ​​​​രാ​​​​ഗ്ര​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​മാ​​​​യി ഇ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്കു വ​​​​രി​​​​ക. ഋ​​​​തു​​​​ശോ​​​​ഭ​​​​യാ​​​​ർ​​​​ന്നാ​​​​കും നി​​​​ങ്ങ​​​​ൾ ഇ​​​​വി​​​​ടെ​​​​നി​​​​ന്നു മ​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​പ്പോ​​​​വു​​​​ക. ഒ​​​​രാ​​​​യു​​​​സ് മു​​​​ഴു​​​​വ​​​​ൻ അ​​​​തി​​​​ന്‍റെ പ​​​​ച്ച​​​​പ്പു​​​​ണ്ടാ​​​​കും. ഒ​​​​രാ​​​​യു​​​​സ് മു​​​​ഴു​​​​വ​​​​ൻ അ​​​​തി​​ന്‍റെ ആ​​​​ന​​​​ന്ദ​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​കും.

ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ അ​​​​ഗ്നി​​​​മ​​​​ല​​​​യാ​​​​യ അ​​​​രു​​​​ണാ​​​​ച​​​​ലം ക​​​​യ​​​​റി വി​​​​രൂ​​​​പാ​​​​ക്ഷ​​​​ഗു​​​​ഹ​​​​യി​​​​ലി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​പ്പോ​​​​ൾ പ​​​​ല​​​​തും ഓ​​​​ർ​​​​ത്ത കൂ​​​​ട്ട​​​​ത്തി​​​​ൽ ഒ​​​​ന്നു​​​​മാ​​​​ത്രം മ​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​പ്പോ​​​​കാ​​​​തെ ഉ​​​​ള്ളി​​​​ൽ തി​​​​ക​​​​ട്ടി​​​​നി​​​​ന്നു. അ​​​​ത് പു​​​​ന​​​​ത്തി​​​​ൽ കു​​​​ഞ്ഞ​​​​ബ്ദു​​​​ള്ള എ​​​​ന്ന കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക​​​​യു​​​​ടെ ഒ​​​​രു വ​​​​രി​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. “സ്നേ​​​​ഹ​​​​ത്തി​​​​ൽനി​​​​ന്നു​​​​ള്ള വേ​​​​ർ​​​​പി​​​​രി​​​​യ​​​​ലാ​​​​ണു മ​​​​ര​​​​ണം. അ​​​​തി​​​​നു ശ്വാ​​​​സം​​​​നി​​​​ൽ​​​​ക്ക​​​​ണം എ​​​​ന്നു​​​​ത​​​​ന്നെ​​​​യി​​​​ല്ല.” ഇ​​​​താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു ആ ​​​​വ​​​​രി. കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക​​​​യു​​​​ടെ​​​​യും എ​​ന്‍റെ​​യും ആ​​​​ത്മ​​​​സു​​​​ഹൃ​​​​ത്ത് ജീ​​​​വി​​​​തം പാ​​​​തി​​​​വ​​​​ഴി​​​​വ​​​​ച്ച് നി​​​​ർ​​​​ത്തി ഭൂ​​​​മി​​​​യി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്നു മ​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​പ്പോ​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക ഫോ​​​​ണി​​​​ലൂ​​​​ടെ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ വ​​​​രി​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു ഇ​​​​ത്. പി​​​​ന്നീ​​​​ട് കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക ഇ​​​​തെ​​​​ഴു​​​​തി​​ക്ക​​​​ണ്ടു. ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കൊ​​​​പ്പം അ​​​​രു​​​​ണാ​​​​ച​​​​ലം ക​​​​യ​​​​റാ​​​​മെ​​​​ന്നും അ​​​​രു​​​​ണാ​​​​ച​​​​ല​​​​പ്ര​​​​ദ​​​​ക്ഷി​​​​ണ​​​​ത്തി​​​​നു ഒ​​​​പ്പം​​​​കൂ​​​​ടാ​​​​മെ​​​​ന്നും പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ഒ​​​​ന്നും ന​​​​ട​​​​ന്നി​​​​ല്ല. പി​​​​ന്നീ​​​​ടൊ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു: “എ​​​​ന്‍റെ എ​​​​ല്ലാ ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​ങ്ങ​​​​ളും സ​​​​ഫ​​​​ലീ​​​​കൃ​​​​ത​​​​മാ​​​​യി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല. എ​​​​നി​​​​ക്കി​​​​നി​​​​യും ജ​​​​നി​​​​ച്ചു​​​​കൊ​​​​ണ്ടേ​​​​യി​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ണം. അ​​​​രു​​​​ണാ​​​​ച​​​​ല​​​​പ്ര​​​​ദ​​​​ക്ഷി​​​​ണം പൂ​​​​ർ​​​​ത്തീ​​​​ക​​​​രി​​​​ച്ചാ​​​​ൽ മു​​​​ക്തി​​​​യാ​​​​ണ് ഫ​​​​ലം.


സ​​​​ക​​​​ല​​​​പാ​​​​പ​​​​മു​​​​ക്തി. എ​​​​നി​​​​ക്കി​​​​നി​​​​യും പാ​​​​പം ചെ​​​​യ്യ​​​​ണം. അ​​​​തി​​​​നാ​​​​ൽ ഞാ​​​​നീ പ്ര​​​​ദ​​​​ക്ഷി​​​​ണ​​​​വ​​​​ഴി​​​​യി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്ന് പി​​​​ന്മാ​​​​റു​​​​ന്നു”. കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക ഇ​​​​തു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഒ​​​​രു ത​​​​മാ​​​​ശ​​​​ക്ക​​​​ഥ​​​​യാ​​​​യി മാ​​​​ത്ര​​​​മേ തോ​​​​ന്നി​​​​യു​​​​ള്ളൂ. പി​​​​ന്നീ​​​​ടെ​​​​പ്പോ​​​​ഴോ ശ്രീ​​​​രാ​​​​മ​​​​കൃ​​​​ഷ്ണ പ​​​​ര​​​​മ​​​​ഹം​​​​സ​​​​രെ വാ​​​​യി​​​​ച്ച​​​​പ്പോ​​​​ൾ ബാ​​​​ക്കി​​​​നി​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ന്ന ഒ​​​​രാ​​​​ഗ്ര​​​​ഹം പോ​​​​ലും പു​​​​ന​​​​ർ​​​​ജ​​​​ന്മ​​​​ത്തി​​​​നു കാ​​​​ര​​​​ണ​​​​മാ​​​​കു​​​​മെ​​​​ന്ന​​​​റി​​​​ഞ്ഞു. അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ വ​​​​രു​​​​മ്പോ​​​​ൾ കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക ഈ ​​​​ഭൂ​​​​മി​​​​വി​​​​ട്ട് എ​​​​ങ്ങും പോ​​​​യി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല എ​​​​ന്നു തോ​​​​ന്നും. അ​​​​തോ പു​​​​ന​​​​ർ​​​​ജ​​​​ന്മ​​​​ത്തി​​ന്‍റെ ഏ​​​​തോ ഒ​​​​രു വ​​​​ഴി​​​​യ​​​​മ്പ​​​​ല​​​​ത്തി​​​​ലി​​​​രു​​​​ന്ന് സ്മാ​​​​ര​​​​ക​​​​ശി​​​​ല​​​​ക​​​​ൾ തീ​​​​ർ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണോ എ​​​​ന്നും സ​​​​ന്ദേ​​​​ഹി​​​​ക്കേ​​​​ണ്ടി​​​​വ​​​​രും.

കു​​​​ഞ്ഞി​​​​ക്ക​​​​യെ​​​​പ്പോ​​​​ലെ സ്നേ​​​​ഹ​​​​ത്തി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്നു വേ​​​​ർ​​​​പി​​​​രി​​​​യാ​​​​ൻ ക​​​​ഴി​​​​യാ​​​​തെ ത​​​​പി​​​​ക്കു​​​​ന്ന അ​​​​ത്യ​​​​പൂ​​​​ർ​​​​വം പേ​​​​രെ ഞാ​​​​ൻ വാ​​​​യി​​​​ച്ച​​​​റി​​​​ഞ്ഞി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. കാ​​​​ല​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്ക് മു​​​​ൻ​​​​പ് ഞാ​​​​നൊ​​​​രു​​ പു​​​​സ്ത​​​​കം വാ​​​​യി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. ശ​​​​ങ്ക​​​​റി​​​​ന്‍റെ ‘The Monk and The Man’. അ​​​​തി​​​​ൽ സ്വാ​​​​മി വി​​​​വേ​​​​കാ​​​​ന​​​​ന്ദ​​​​ന്‍റെ മ​​​​ര​​​​ണ​​​​ത്തെ​​​​ത്തു​​​​ട​​​​ർ​​​​ന്ന് അ​​​​നാ​​​​ഥ​​​​യാ​​​​യി​​​​പ്പോ​​​​യ സി​​​​സ്റ്റ​​​​ർ നി​​​​വേ​​​​ദി​​​​ത​​​​യെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് വി​​​​കാ​​​​ര​​​​നി​​​​ർ​​​​ഭ​​​​ര​​​​മാ​​​​യൊ​​​​ര​​​​നു​​​​ഭ​​​​വം പ​​​​ങ്കി​​​​ടു​​​​ന്നു​​​​ണ്ട്. ബേ​​​​ലൂ​​​​ർ മ​​​​ഠ​​​​ത്തി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ലെ ധ്യാ​​​​ന നി​​​​ശ​​​​ബ്ദ​​​​ത​​​​യി​​​​ൽ നി​​​​ശ്ച​​​​ല​​​​ശ​​​​രീ​​​​ര​​​​നാ​​​​യി കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന വി​​​​വേ​​​​കാ​​​​ന​​​​ന്ദ​​​​സ്വാ​​​​മി​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്കു മു​​​​ന്നി​​​​ൽ സി​​​​സ്റ്റ​​​​ർ നി​​​​വേ​​​​ദി​​​​ത ഒ​​​​രു​​​​ന്മാ​​​​ദി​​​​യെ​​​​പ്പോ​​​​ലെ അ​​​​ല​​​​റി​​​​ക്ക​​​​ര​​​​യു​​​​ക​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ​​ആ​​​​രെ വി​​​​ശ്വ​​​​സി​​​​ച്ചാ​​​​ണോ മാ​​​​തൃ​​​​രാ​​​​ജ്യം ഉ​​​​പേ​​​​ക്ഷി​​​​ച്ച് ഭാ​​​​ര​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ലേ​​​​ക്കു വ​​​​ന്ന​​​​ത് ആ ​​​​മ​​​​ഹാ​​​​ത്മാ​​​​വാ​​​​ണ് നി​​​​ശ്ച​​​​ല​​​​നാ​​​​യി കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​ത്. നി​​​​വേ​​​​ദി​​​​ത​​​​യ്ക്ക് അ​​​​ത് സ​​​​ഹി​​​​ക്കാ​​​​വു​​​​ന്ന​​​​തി​​​​നും അ​​​​പ്പു​​​​റ​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.

ഭൂ​​​​മി​​​​യി​​​​ലെ എ​​​​ല്ലാ നി​​​​ശ​​​​ബ്ദ​​​​ത​​​​ക​​​​ളെ​​​​യും കീ​​​​റി​​​​മു​​​​റി​​​​ച്ചു​​കൊ​​​​ണ്ടു​​​​ള്ള അ​​​​ല​​​​ർ​​​​ച്ച​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു ആ ​​​​പൊ​​​​ട്ടി​​​​ക്ക​​​​ര​​​​ച്ചി​​​​ൽ. വി​​​​വേ​​​​കാ​​​​ന​​​​ന്ദ​​​​ന്‍റെ ചി​​​​ത ക​​​​ത്തി​​​​ത്തു​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​ർ അ​​​​തി​​​​നു​​​​ചു​​​​റ്റും ഒ​​​​രു ഭ്രാ​​​​ന്തി​​​​യെ​​​​പ്പോ​​​​ലെ പ്ര​​​​ദ​​​​ക്ഷി​​​​ണം ചെ​​​​യ്തു​​​​കൊ​​​​ണ്ടേ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ഓ​​​​രോ​​​​ത​​​​വ​​​​ണ വ​​​​ലം​​​​വ​​​​യ്ക്കു​​​​മ്പോ​​​​ഴും അ​​​​വ​​​​ർ ചി​​​​ത​​​​യ്ക്ക​​​​രി​​​​കി​​​​ലേ​​​​ക്ക് നീ​​​​ങ്ങു​​​​ന്ന​​​​താ​​​​യി ശി​​​​ഷ്യ​​​​ന്മാ​​​​ർ​​​​ക്ക് തോ​​​​ന്നി. അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ വ​​​​സ്ത്ര​​​​ത്തി​​​​ലേ​​​​ക്ക് തീ ​​​​പ​​​​ട​​​​ർ​​​​ന്നേ​​​​ക്കു​​​​മോ എ​​​​ന്ന​​​​വ​​​​ർ ഭ​​​​യ​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു. വ​​​​ള​​​​രെ പ്ര​​​​യാ​​​​സ​​​​പ്പെ​​​​ട്ടാ​​​​ണ് ശി​​​​ഷ്യ​​​​ന്മാ​​​​ർ അ​​​​വ​​​​രെ പി​​​​ടി​​​​ച്ചു​​​​മാ​​​​റ്റി​​​​യ​​​​ത്. ജീ​​​​വി​​​​താ​​​​ന്ത്യം​​​​വ​​​​രെ ചി​​​​ത​​​​യി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്നു പ​​​​ട​​​​ർ​​​​ന്ന ചൂ​​​​ട് അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ മ​​​​ന​​​​സി​​​​നു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ആ ​​​​ചൂ​​​​ടി​​​​ലാ​​​​ണ് അ​​​​വ​​​​ർ പ്ര​​​​വ​​​​ർ​​​​ത്തി​​​​ച്ച​​​​ത്. അ​​​​വ​​​​ർ​​​​ക്ക് ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നോ എ​​​​ന്ന​​​​റി​​​​യി​​​​ല്ല. പ​​​​ക്ഷേ, ഉ​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​മെ​​​​ന്ന് എ​​​​നി​​​​ക്ക് തോ​​​​ന്നു​​​​ന്നു.

ബാ​​​​ക്കി​​​​നി​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ന്ന ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​ങ്ങ​​​​ളാ​​​​ണ് ഒ​​​​രാ​​​​ളെ ജീ​​​​വി​​​​ക്കാ​​​​ൻ പ്രേ​​​​രി​​​​പ്പി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തെ​​​​ന്നു പ​​​​റ​​​​യാ​​​​റു​​​​ണ്ട്. ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​ല്ലാ​​​​താ​​​​യാ​​​​ൽ കാ​​​​ണു​​​​ന്ന​​​​തി​​​​ലും കേ​​​​ൾ​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തി​​​​ലും ഒ​​​​ന്നി​​​​ലും ഭം​​​​ഗി​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​കി​​​​ല്ല. ദുഃ​​​​ഖ​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ കാ​​​​ര​​​​ണം ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​മാ​​​​ണെ​​​​ന്നു പ​​​​റ​​​​യു​​​​മ്പോ​​​​ഴും ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹം ബാ​​​​ക്കി​​​​നി​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണ്. ഒ​​​​രു ഘ​​​​ട്ട​​​​ത്തി​​​​ൽ കൊ​​​​ട്ടാ​​​​ര​​​​ത്തി​​​​ലേ​​​​ക്ക് മ​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​പ്പോ​​​​ക​​​​ണ​​​​മെ​​​​ന്ന ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹം ബു​​​​ദ്ധ​​​​നു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്നു വാ​​​​യി​​​​ച്ചി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ അ​​​​ർ​​​​ഥം​​​​തേ​​​​ടാ​​​​ത്ത കാ​​​​ല​​​​ത്തോ​​​​ളം ആ​​​​ഗ്ര​​​​ഹ​​​​ങ്ങ​​​​ളും കൂ​​​​ടെ​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​കും. വ​​​​ഴി​​​​യ​​​​മ്പ​​​​ല​​​​ങ്ങ​​​​ൾ അ​​​​തി​​​​നാ​​​​ലാ​​​​ക​​​​ണം തു​​​​റ​​​​ന്നു​​​​കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​ത്.