ഒ​രി​ക്ക​ൽ ഒ​രു യാ​ത്രാ​സം​ഘം മ​രു​ഭൂ​മി ക​ട​ന്ന് ഒ​രു ചെ​റി​യ പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ത്തി. വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​നാ​യി അ​വി​ടെ അ​വ​ർ കൂ​ടാ​ര​മ​ടി​ച്ചു. ആ ​സം​ഘ​ത്തി​ന്‍റെ കൂ​ടെ അ​ദ്ഭു​ത​സി​ദ്ധി​ക​ളു​ള്ള ഒ​രു സ​ന്യാ​സി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​ദ്ദേ​ഹം പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ലെ​ത്തി എ​ന്ന വാ​ർ​ത്ത പ​ര​ന്ന​തോ​ടെ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ വാ​ക്കു​ക​ൾ കേ​ൾ​ക്കാ​നും ഉ​പ​ദേ​ശം ശ്ര​വി​ക്കാ​നും ആ​ളു​ക​ൾ ഓ​ടി​ക്കൂ​ടി.

അ​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ ഒ​രു ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചെ​റി​യൊ​രു ബി​സി​ന​സ് ന​ട​ത്തി​യി​രു​ന്ന അ​യാ​ൾ​ക്ക് ധാ​രാ​ളം പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ത​ന്മൂ​ലം സ​ന്യാ​സി​യെ ത​നി​ച്ചു കാ​ണാ​നാ​യി അ​യാ​ൾ കാ​ത്തു​നി​ന്നു. മ​റ്റെ​ല്ലാ​വ​രും പോ​യ​ശേ​ഷം സ​ന്യാ​സി​യെ അ​യാ​ൾ ക​ണ്ടു. അ​പ്പോ​ൾ, അ​യാ​ൾ സ​ന്യാ​സി​യോ​ടു പ​റ​ഞ്ഞു, “എ​നി​ക്ക് വീ​ട്ടി​ലും അ​തു​പോ​ലെ എ​ന്‍റെ ബി​സി​ന​സി​ലും കു​റേ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. ത​ന്മൂ​ലം എ​നി​ക്ക് മ​ന​സ​മാ​ധാ​ന​മി​ല്ല. എ​ന്‍റെ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ പ​രി​ഹ​രി​ക്കാ​ൻ എ​നി​ക്ക് ഒ​രു മാ​ർ​ഗം പ​റ​ഞ്ഞു​ത​ര​ണം’’.

ഉ​ട​ൻ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു, “നി​ങ്ങ​ളെ ഞാ​ൻ സ​ഹാ​യി​ക്കാം. എ​ന്നാ​ൽ, ഇ​പ്പോ​ൾ നേ​രം ഏ​റെ വൈ​കി​യ​തു​കൊ​ണ്ട് നാ​ളെ ന​മു​ക്കു സം​സാ​രി​ക്കാം. പി​ന്നെ എ​നി​ക്കി​പ്പോ​ൾ ഒ​രു സ​ഹാ​യം വേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. “അ​ത് എ​ന്താ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​ൻ അ​യാ​ൾ കാ​ത്തു​നി​ൽ​ക്കു​ന്പോ​ൾ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു, “ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ യാ​ത്രാ​സം​ഘ​ത്തി​ൽ നൂ​റ് ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ളു​ണ്ട്. അ​വ​യു​ടെ ചു​മ​ത​ല വ​ഹി​ക്കു​ന്ന ആ​ൾ ക്ഷീ​ണി​ത​നാ​യി കി​ട​പ്പി​ലാ​ണ്. ത​ന്മൂ​ലം ഇ​ന്നു രാ​ത്രി ആ ​ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചാ​ൽ ന​ന്നാ​യി​രു​ന്നു.’’

“ഞാ​ൻ അ​വ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി എ​ന്താ​ണു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​ത് ?’’ അ​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു, ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ൾ​ക്കു ന​ല്ല വി​ശ്ര​മം വേ​ണം. ത​ന്മൂ​ലം അ​വ നി​ൽ​ക്കു​ന്ന​തി​നു പ​ക​രം ഇ​രു​ന്നു വി​ശ്ര​മി​ക്കു​മെ​ന്ന് ഉ​റ​പ്പു​വ​രു​ത്ത​ണം. അ​തി​നു​ശേ​ഷം പോ​യി ഉ​റ​ങ്ങി​ക്കൊ​ള്ളൂ.’’

പി​റ്റേ​ദി​വ​സം ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ൻ സ​ന്യാ​സി​യെ കാ​ണാ​ൻ പോ​യി. അ​പ്പോ​ൾ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു, “നി​ങ്ങ ൾ ​ന​ന്നാ​യി ഉ​റ​ങ്ങി​ക്കാ​ണു​മെ​ന്നു ക​രു​തു​ന്നു.’’ “ഇ​ല്ല, അ​ല്പം​പോ​ലും ഉ​റ​ങ്ങി​യി​ല്ല.’’ അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു. “ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ൾ ഇ​രു​ന്നു വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​ൻ​വേ​ണ്ടി ഞാ​ൻ ഏ​റെ ശ്ര​മി​ച്ചു. എ​ന്നാ​ൽ, ഒ​രെ​ണ്ണം ഇ​രു​ന്നു​ക​ഴി​യു​ന്പോ​ൾ വേ​റൊ​രെ​ണ്ണം എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കും. പി​ന്നെ, അ​തി​നെ ഇ​രു​ത്താ​ൻ ശ്ര​മി​ക്കും. അ​പ്പോ​ൾ മ​റ്റൊ​രെ​ണ്ണം എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കും. ത​ന്മൂ​ലം രാ​ത്രി അ​ല്പം​പോ​ലും ഉ​റ​ങ്ങാ​ൻ എ​നി​ക്കു സാ​ധി​ച്ചി​ല്ല.’’

“ഇ​ങ്ങ​നെ സം​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്ന് എ​നി​ക്ക് അ​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു.’’ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു. “എ​ല്ലാ ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ളും ഒ​രു​മി​ച്ചി​രു​ന്നു വി​ശ്ര​മി​ച്ച അ​വ​സ​രം ഒ​രി​ക്ക​ലും ഉ​ണ്ടാ​യി​ട്ടി​ല്ല.’’ “അ​പ്പോ​ൾ​പി​ന്നെ എ​ന്തി​നാ​ണ് എ​ന്നെ​ക്കൊ​ണ്ട് ഇ​തു ചെ​യ്യി​ച്ച​ത്?’’ ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

ഉ​ട​ൻ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു, “നി​ങ്ങ​ൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യ അ​നു​ഭ​വം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചോ? നി​ങ്ങ​ൾ എ​ത്ര ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടും എ​ല്ലാ ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ളും ഒ​രു​മി​ച്ചി​രു​ന്നു വി​ശ്ര​മി​ച്ചി​ല്ല​ല്ലോ. ഒ​രെ​ണ്ണ​ത്തി​നെ ഇ​രു​ത്തു​ന്പോ​ൾ മ​റ്റൊ​രെ​ണ്ണം എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കും. അ​താ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ അ​വ​സ്ഥ? ’’

ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ൻ ത​ല​കു​ലു​ക്കി സ​മ്മ​തി​ച്ച​പ്പോ​ൾ സ​ന്യാ​സി തു​ട​ർ​ന്നു, “അ​തു​പോ​ലെ, നി​ങ്ങ​ൾ ഒ​രു പ്ര​ശ്നം പ​രി​ഹ​രി​ക്കു​ന്പോ​ൾ മ​റ്റൊ​രെ​ണ്ണം നി​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ന്നി​ലെ​ത്തും. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​താ​വ​സാ​നം​വ​രെ ഇ​താ​യി​രി​ക്കും സ്ഥി​തി. അ​വ​യി​ൽ ചി​ല​ത് വ​ലി​യ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രി​ക്കാം. മ​റ്റു ചി​ല​ത് ചെ​റി​യ​വ​യും. “അ​പ്പോ​ൾ ഞാ​ൻ എ​ന്താ​ണു ചെ​യ്യേ​ണ്ട​ത്? ’’അ​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു. “പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളെ വി​ജ​യ​പൂ​ർ​വം നേ​രി​ടാ​ൻ ദൈ​വാ​നു​ഗ്ര​ഹം യാ​ചി​ച്ചു സ​മാ​ധാ​ന​മാ​യി ജീ​വി​ക്കു​ക.’’ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു. “ഇ​ന്ന​ലെ രാ​ത്രി നി​ങ്ങ​ൾ ഒ​രു​കാ​ര്യം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്കും. അ​താ​യ​ത്, ചി​ല ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ൾ ത​നി​യെ നി​ല​ത്തി​രു​ന്നു വി​ശ്ര​മി​ച്ചു. എ​ന്നാ​ൽ ചി​ല ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ൾ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ശ്ര​മം മൂ​ല​മാ​ണ് ഇ​രു​ന്ന​ത്. മ​റ്റു ചി​ല ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ളാ​ക​ട്ടെ നി​ങ്ങ​ൾ എ​ത്ര ശ്ര​മി​ച്ചി​ട്ടും നി​ല​ത്തി​രു​ന്നു വി​ശ്ര​മി​ക്കാ​ൻ ത​യാ​റാ​യി​ല്ല. അ​വ എ​ഴു​ന്നേ​റ്റു​ത​ന്നെ നി​ന്നു.’’

ഇ​ത്ര​യും പ​റ​ഞ്ഞ​ശേ​ഷം സ​ന്യാ​സി ചോ​ദി​ച്ചു, “ഈ ​അ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് നി​ങ്ങ​ൾ പ​ഠി​പ്പി​ച്ച പാ​ഠം എ​ന്താ​ണ്?’’ മ​റു​പ​ടി​യൊ​ന്നും പ​റ​യാ​തെ അ​യാ​ൾ കാ​ത്തു​നി​ൽ​ക്കു​ന്പോ​ൾ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു, “ന​മ്മു​ടെ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ ഈ ​ഒ​ട്ട​ക​ങ്ങ​ളെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ്. ചി​ല പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ താ​നെ പ​രി​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടും. മ​റ്റു ചി​ല​ത് ന​മ്മു​ടെ പ​രി​ശ്ര​മം മൂ​ല​വും. എ​ന്നാ​ൽ, വേ​റേ ചി​ല​താ​ക​ട്ടെ നാം ​എ​ത്ര ശ്ര​മി​ച്ചാ​ലും പ​രി​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ല. ത​ന്മൂ​ലം അ​വ പൂ​ർ​ണ​മാ​യി ദൈ​വ​ത്തി​നു വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തേ​ക്കു​ക. അ​വി​ടു​ത്തെ പ​രി​പാ​ല​ന​യി​ൽ എ​ല്ലാം ന​ന്മ​യ്ക്കാ​യി ഭ​വി​ച്ചു​കൊ​ള്ളും.’’ അ​ന്നു പ്ര​തീ​ക്ഷാ​നി​ർ​ഭ​ര​മാ​യ പു​തി​യൊ​രു വീ​ക്ഷ​ണ​ത്തോ​ടെ​യാ​ണ് ആ ​ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​ൻ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു മ​ട​ങ്ങി​യ​ത്.

സ​ന്യാ​സി ആ ​ചെ​റു​പ്പ​ക്കാ​ര​നെ അ​നു​സ്മ​രി​പ്പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ഓ​രോ​രോ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ എ​പ്പോ​ഴും ഉ​ണ്ടാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. അ​വ​യെ നാം ​എ​ങ്ങ​നെ കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണ് നാം ​പ്ര​ധാ​ന​മാ​യും ചി​ന്തി​ക്കേ​ണ്ട​ത്. സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ചി​ല പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ ന​മ്മു​ടെ വ​ലി​യ പ​രി​ശ്ര​മം കൂ​ടാ​തെ പ​രി​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ള്ളും. എ​ന്നാ​ൽ, ചി​ല പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ ഉ​ണ്ടാ​കു​ന്പോ​ൾ നാം ​അ​വ​യ്ക്കു ശ​രി​യാ​യ പ്ര​തി​വി​ധി തേ​ടേ​ണ്ട​തു​ണ്ട്. അ​തു ദൈ​വാ​നു​ഗ്ര​ഹം യാ​ചി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് നാം ​തേ​ടു​ക​യും വേ​ണം.

എ​ന്നാ​ൽ, ചി​ല പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ ഒ​രി​ക്ക​ലും പ​രി​ഹ​രി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു​വെ​ന്നു വ​രി​ല്ല. ഉ​ദാ​ഹ​ര​ണ​മാ​യി മാ​ര​ക​മാ​യ ഒ​രു രോ​ഗം ന​മ്മെ ബാ​ധി​ച്ചു​വെ​ന്നു ക​രു​തു​ക. ആ ​രോ​ഗ​ത്തി​ന് എ​ന്തു പ്ര​തി​വി​ധി തേ​ടി​യാ​ലും അ​ത് അ​വ​സാ​നം മ​ര​ണ​ത്തി​ലാ​കും ക​ലാ​ശി​ക്കു​ക. അ​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള അ​വ​സ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ അ​ന​ന്ത​പ​രി​പാ​ല​ന​യ്ക്ക് ന​മ്മെ വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കു​ക എ​ന്ന​താ​ണ് പ്ര​ധാ​ന കാ​ര്യം. അ​പ്പോ​ൾ ന​മു​ക്ക് പ്ര​സ്തു​ത പ്ര​തി​സ​ന്ധി​ക്കി​ട​യി​ലും ഹൃ​ദ​യ​സ​മാ​ധാ​നം ഉ​ണ്ടാ​കും.

അ​തോ​ടൊ​പ്പം ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ അ​നു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ൾ എ​ണ്ണാ​നും അ​വ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ദൈ​വ​ത്തി​നു ന​ന്ദി പ​റ​യാ​നും മ​ടി​ക്ക​രു​ത്. ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ എ​ത്ര​വ​ലി​യ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​വും വി​വി​ധ രീ​തി​ക​ളി​ൽ അ​നു​ഗ്ര​ഹ​സ​ന്പ​ന്ന​മാ​ണെ​ന്ന​ത് എ​പ്പോ​ഴും ഓ​ർ​മ​യി​ലു​ണ്ടാ​ക​ണം. അ​പ്പോ​ൾ, ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലും ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ​ന്തോ​ഷം ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ ന​മു​ക്കു സാ​ധി​ക്കും.

പു​തി​യൊ​രു വ​ർ​ഷം നാം ​ആ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു ന​ന്ദി നി​റ​ഞ്ഞ ഹൃ​ദ​യ​ത്തോ​ടെ​യാ​ക​ട്ടെ. അ​പ്പോ​ൾ പു​തി​യ വ​ർ​ഷ​ത്തി​ലെ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളെ​യും പ്ര​തി​സ​ന്ധി​ക​ളെ​യും നേ​രി​ടു​ന്ന​തി​ൽ ന​മു​ക്ക് അ​പൂ​ർ​വ​നേ​ട്ടം​ത​ന്നെ ഉ​ണ്ടാ​കു​മെ​ന്ന​തു തീ​ർ​ച്ച.

ഫാ. ​ജോ​സ് പ​ന്ത​പ്ലാം​തൊ​ട്ടി​യി​ൽ