ന​മ്മു​ടെ യ​ഥാ​ർ​ഥ സ​ന്പ​ത്ത്
ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ദൈ​വം ഉ​ണ്ടാ​കു​ന്പോ​ഴാ​ണ് നാം ​യ​ഥാ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ സ​ന്പ​ന്ന​രാ​കു​ന്ന​ത് എ​ന്ന​തു ന​മു​ക്കു മ​റ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാം. ആ ​സ​ന്പ​ത്തു തേ​ടു​ന്ന​താ​യി മാ​റ​ട്ടെ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​യാ​ത്ര

ഒ​രു വി​റ​കു​വെ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ. വ​ന​ത്തി​ൽ പോ​യി വി​റ​കു​വെ​ട്ടി വി​റ്റു​കി​ട്ടു​ന്ന പ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ ഏ​ക വ​രു​മാ​നം. അ​താ​ക​ട്ടെ, വ​ള​രെ തു​ച്ഛ​മാ​യി​രു​ന്നു​താ​നും. അ​ല്ല​ലും അ​ല​ച്ചി​ലും കൂ​ടാ​തെ ജീ​വി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ കാ​ണു​ന്പോ​ൾ ത​ന്‍റെ ദുഃ​ഖ​സ്ഥി​തി​യോ​ർ​ത്ത് അ​യാ​ൾ വി​ല​പി​ക്കും. അ​പ്പോ​ൾ, ത​നി​ക്കും ന​ല്ല സാ​ന്പ​ത്തി​ക​സ്ഥി​തി ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ എ​ന്ന് അ​യാ​ൾ ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു.

അ​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്പോ​ൾ, ഒ​രു ദി​വ​സം ഒ​രു സ​ന്യാ​സി അ​യാ​ളു​ടെ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ​ത്തി. പ്ര​സ​ന്ന​വ​ദ​ന​നാ​യി​രു​ന്നു ആ ​സ​ന്യാ​സി. ത​ന്നെ സ​മീ​പി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ​യെ​ല്ലാം അ​ദ്ദേ​ഹം സ്നേ​ഹ​പൂ​ർ​വം സ്വീ​ക​രി​ച്ച് ആ​വ​ശ്യ​മാ​യ ഉ​പ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും നി​ർ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളും ന​ൽ​കി​യി​രു​ന്നു. ഇ​തു മ​ന​സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോ​ൾ വി​റ​കു​വെ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ സ​ന്യാ​സി​യെ കാ​ണാ​ൻ പോ​യി.

സ​ന്യാ​സി​യെ ത​നി​യെ കാ​ണു​വാ​ൻ അ​വ​സ​രം കി​ട്ടി​യ​പ്പോ​ൾ വി​റ​കു​വെ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘ഗു​രു​ജി, ഞാ​ൻ പ​ര​മ​ദ​രി​ദ്ര​നാ​ണ്. പ​ണ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​വാ​ൻ എ​നി​ക്ക് ഒ​രു വ​ഴി പ​റ​ഞ്ഞു​ത​ര​ണം’. ഉ​ട​നെ, സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു: ‘നീ ​വ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​വു​ക. അ​പ്പോ​ൾ, പ​ണ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​വാ​ൻ നീ ​വ​ഴി ക​ണ്ടെ​ത്തും’.

അ​ടു​ത്ത ദി​വ​സം, സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, വി​റ​കു​വെ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ വ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ ഏ​റെ ദൂ​രം മു​ന്നോ​ട്ടു​പോ​യി. കു​റേ​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ച​ന്ദ​ന​മ​ര​ങ്ങ​ൾ ത​ഴ​ച്ചു​വ​ള​രു​ന്ന ഒ​രു പ്ര​ദേ​ശ​ത്ത് അ​യാ​ൾ എ​ത്തി. അ​ന്ന​യാ​ൾ ഒ​രു ച​ന്ദ​ന​മ​രം മു​റി​ച്ചു മാ​ർ​ക്ക​റ്റി​ലെ​ത്തി​ച്ചു വി​റ്റു. അ​തി​ന് ന​ല്ല വ​രു​മാ​നം ല​ഭി​ച്ചു. പി​ന്നീ​ട്, ച​ന്ദ​ന​മ​രം വി​റ്റ് അ​യാ​ൾ സാ​മാ​ന്യം ന​ല്ല പ​ണ​ക്കാ​ര​നാ​യി.

താ​ൻ സ​ന്പാ​ദി​ച്ച പ​ണം​കൊ​ണ്ട് ജീ​വി​തം ആ​സ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ൽ, സ​ന്യാ​സി​യു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ൾ അ​യാ​ളു​ടെ ഓ​ർ​മ​യി​ലെ​ത്തി. വ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​വാ​നാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞ​ത്. അ​പ്പോ​ൾ, ച​ന്ദ​ന​മ​ര​ങ്ങ​ൾ​ക്ക​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു പോ​കു​വാ​ൻ അ​യാ​ൾ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ്, സ്വ​ർ​ണ​ക്ക​ല്ലു​ക​ൾ പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ക്കാ​വു​ന്ന ഒ​രു അ​രു​വി​യി​ലെ​ത്തി​യ​ത്. അ​പ്പോ​ൾ, അ​യാ​ളു​ടെ സ​ന്തോ​ഷ​ത്തി​നു അ​തി​രി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വി​ടെ നേ​ര​ത്തെ എ​ത്താ​ൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത​തി​ൽ ഏ​റെ ദുഃ​ഖ​വും തോ​ന്നി. അ​ന്നു​മു​ത​ൽ, ഇ​ട​യ്ക്കി​ടെ ആ ​അ​രു​വി​യി​ലെ​ത്തി സ്വ​ർ​ണ​ക്ക​ല്ലു​ക​ൾ പെ​റു​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത് അ​യാ​ൾ വ​ലി​യ പ​ണ​ക്കാ​ര​നാ​യി.

പ​ണം കൂ​ടു​ത​ൽ കി​ട്ടി​യ​തോ​ടെ അ​യാ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം ആ​ഢം​ബ​ര​പൂ​ർ​ണ​മാ​യി. ത​നി​ക്കു​ണ്ടാ​യ ഭാ​ഗ്യ​മോ​ർ​ത്ത് അ​യാ​ൾ സ​ന്തോ​ഷി​ച്ചു. എ​ന്നാ​ൽ, അ​തി​നി​ട​യി​ൽ, വീ​ണ്ടും വ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് അ​യാ​ൾ ആ​ലോ​ചി​ച്ചു. സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ചെ​യ്തു. ഫ​ലം കി​ട്ടി​യ​തി​നാ​ൽ അ​യാ​ൾ വ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ വീ​ണ്ടും മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​യി. അ​യാ​ൾ എ​ത്തി​യ​ത് വി​വി​ധ നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ര​ത്ന​ങ്ങ​ൾ ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന ഒ​രു താ​ഴ്്‌​വ​ര​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

അ​ന്ന​യാ​ൾ, ത​നി​ക്കാ​വു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം ര​ത്ന​ങ്ങ​ൾ വാ​രി​ക്കൂ​ട്ടി വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ, താ​ൻ അ​തി​സ​ന്പ​ന്ന​നാ​യി മാ​റി​യെ​ന്ന് സ്വ​യം തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. എ​ന്നാ​ൽ, ത​ന്‍റെ സ​ന്പ​ത്ത് ആ​സ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ൽ ഒ​രു ചോ​ദ്യം അ​യാ​ളു​ടെ മ​ന​സി​ലെ​ത്തി. പ​ണ​മു​ണ്ടാ​ക്കു​ന്ന വ​ഴി​യും സ്ഥ​ല​വും അ​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും എ​ന്തേ സ​ന്യാ​സി അ​തു തേ​ടി​പ്പോ​യി​ല്ല?

ഈ ​ചോ​ദ്യം സ​ന്യാ​സി​യോ​ടു നേ​രി​ട്ടു ചോ​ദി​ക്കു​വാ​ൻ അ​യാ​ൾ ഇ​റ​ങ്ങി​ത്തി​രി​ച്ചു. കു​റെ​നാ​ൾ നീ​ണ്ടു​നി​ന്ന അ​ന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ശേ​ഷം സ​ന്യാ​സി​യെ ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘സ​ന്പ​ന്ന​നാ​കാ​നു​ള്ള വ​ഴി അ​ങ്ങ് എ​നി​ക്കു പ​റ​ഞ്ഞു​ത​ന്നു. പ​ക്ഷെ, എ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് അ​ങ്ങ് ആ ​വ​ഴി തെ​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​ത്? അ​ങ്ങേ​യ്ക്ക് വ​ലി​യ സ​ന്പ​ന്ന​നാ​കാ​മാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലൊ.’

ഉ​ട​നെ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു: ‘നി​ങ്ങ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, എ​നി​ക്കു സ്വ​ർ​ണ​ത്തി​ന്‍റെ​യും ര​ത്ന​ത്തി​ന്‍റെ​യും പി​ന്നാ​ലെ പോ​കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, ഞാ​ൻ അ​വ​യു​ടെ അ​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കാ​ണ് പോ​കു​ന്ന​ത്. എ​ന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം സ്വ​ർ​ണ​വും ര​ത്ന​ങ്ങ​ളും വെ​റും മ​ണ്ണും ചെ​ളി​യു​മാ​ണ്. മ​റ്റൊ​ന്നി​നോ​ടും താ​ര​ത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​ൻ പ​റ്റാ​ത്ത അ​തി​വി​ശി​ഷ്ട​മാ​യ ഒ​ന്നി​നെ തേ​ടി​യാ​ണ് എ​ന്‍റെ യാ​ത്ര.’

അ​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘സ്വ​ർ​ണ​ത്തെ​യും ര​ത്ന​ങ്ങ​ളെ​യും​കാ​ൾ വി​ശേ​ഷ​മാ​യ എ​ന്താ​ണ് അ​ങ്ങ് അ​ന്വേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​ത്?’ ഉ​ട​നെ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു: ‘ദൈ​വം! ന​മു​ക്കു ദൈ​വ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ എ​ല്ലാ​മു​ണ്ട്. ന​മു​ക്കു ദൈ​വ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ന​മു​ക്കു​ള്ള​വ​യെ​ല്ലാം അ​ർ​ഥ​ശൂ​ന്യം!’

സ​ന്പ​ത്തു തേ​ടി​യു​ള്ള ന​മ്മു​ടെ അ​ന്വേ​ഷ​ണം പൂ​ർ​ത്തി​യാ​കു​ന്ന​തു ദൈ​വ​ത്തെ നാം ​ക​ണ്ടെ​ത്തു​ന്പോ​ഴാ​ണ്. കാ​ര​ണം, ദൈ​വ​മാ​ണ് ന​മ്മു​ടെ യ​ഥാ​ർ​ഥ സ​ന്പ​ത്ത്. ദൈ​വ​ത്തെ ക​ണ്ടെ​ത്താ​ത്തി​ട​ത്തോ​ളം കാ​ലം നാം ​എ​ന്നും പ​ര​മ​ദ​രി​ദ്ര​ൻ‌​മാ​ർ ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും. ഈ ​സ​ത്യ​മാ​യി​രു​ന്നു സ​ന്യാ​സി വി​റ​കു​വെ​ട്ടു​കാ​ര​നെ പ​ഠി​പ്പി​ച്ച​ത്.

നാം ​എ​പ്പോ​ഴും ഓ​ർ​മി​ക്കേ​ണ്ട ഒ​രു യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യ​മാ​ണി​ത്. അ​താ​യ​ത്, ന​മു​ക്ക് എ​ന്തു​മാ​ത്രം സ​ന്പ​ത്തും പ്ര​താ​പ​വു​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ദൈ​വ​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ നാം ​യ​ഥാ​ർ​ഥ ദ​രി​ദ്ര​ർ ത​ന്നെ​യാ​യി​രി​ക്കും. കാ​ര​ണം, ന​മു​ക്കു​ള്ള​വ​യൊ​ന്നും ശാ​ശ്വ​ത​മാ​യ സ​ന്തോ​ഷ​വും സ​മാ​ധാ​ന​വും ന​ൽ​കി​ല്ല. അ​വ ല​ഭി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കി​ൽ ന​മു​ക്കു ദൈ​വം ത​ന്നെ വേ​ണം.

എ​ന്നാ​ൽ, എ​ത്ര​യോ കു​റ​ച്ചു​പേ​ർ മാ​ത്രം ഈ ​സ​ത്യം മ​ന​സി​ലാ​ക്കു​ന്നു! ച​തി​യും കൊ​ല​യും ചെ​യ്തു​പോ​ലും പ​ല​രും സ​ന്പ​ന്ന​രാ​കാ​ൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​ത് നാം ​കാ​ണു​ന്നി​ല്ലേ? അ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്ത​തു​വ​ഴി ആ​രെ​ങ്കി​ലും യ​ഥാ​ർ​ഥ സ​ന്പ​ന്ന​രാ​യി​ട്ടു​ണ്ടോ? അ​വ​ർ പ​ണ​വും പ്ര​താ​പ​വും നേ​ടി​യെ​ന്നി​രി​ക്കാം. പ​ക്ഷെ, അ​വ​യ്ക്ക് അ​ല്പാ​യു​സ് മാ​ത്ര​മേ​യു​ള്ളൂ എ​ന്നു ആ​ർ​ക്കാ​ണ​റി​യാ​ത്ത​ത്?

ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ദൈ​വം ഉ​ണ്ടാ​കു​ന്പോ​ഴാ​ണ് നാം ​യ​ഥാ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ സ​ന്പ​ന്ന​രാ​കു​ന്ന​ത് എ​ന്ന​തു ന​മു​ക്കു മ​റ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാം. ആ ​സ​ന്പ​ത്തു തേ​ടു​ന്ന​താ​യി മാ​റ​ട്ടെ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​യാ​ത്ര.

ഫാ. ​ജോ​സ് പ​ന്ത​പ്ലാം​തൊ​ട്ടി​യി​ൽ