രാജാവും സേവകനാണ്
ആ​ഫ്രി​ക്ക​ൻ വ​ൻ​ക​ര​യി​ലെ ഒ​രു കൊ​ച്ചു ഗോ​ത്ര​ത്തി​ന്‍റെ ത​ല​വ​നാ​യി​രു​ന്നു ആ ​രാ​ജാ​വ്. മ​ണ്ണു​കൊ​ണ്ട് നി​ർ​മി​ച്ച ഒ​രു കു​ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു രാ​ജാ​വി​ന്‍റെ കൊ​ട്ടാ​രം. ഒ​രു ഗോ​ത്ര​ത്തി​ന്‍റെ ത​ല​വ​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കു​വാ​ൻ ധാ​രാ​ളം സേ​വ​ക​രു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഒ​രു ദി​വ​സം ഗോ​ത്ര കൗ​ൺ​സി​ൽ കൂ​ടു​ന്ന അ​വ​സ​രം. അ​ന്നു രാ​ജാ​വി​നെ കാ​ണാനും ഓ​രോ​രോ ആ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് അ​പേ​ക്ഷ സ​മ​ർ​പ്പി​ക്കാ​നു​മാ​യി ധാ​രാ​ളം പേ​ർ അ​വി​ടെ എ​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​രെ​യെ​ല്ലാം ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ താ​ൻ അ​ല​ങ്ക​രി​ക്കു​ന്ന പ​ദ​വി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പെ​ട്ടെ​ന്ന് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് ഏ​റെ അ​ഭി​മാ​നം തോ​ന്നി.

ഉ​ട​നെ രാ​ജാ​വ് അ​വ​രെ അ​ഭി​സം​ബോ​ധ​ന ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ടു പ​റ​ഞ്ഞു: “ഞാ​ൻ ലോ​ക​ത്തി​ന്‍റെ അ​ധി​പ​നാ​ണ്. എ​ല്ലാ മ​നു​ഷ്യ​രും എ​ന്‍റെ സേ​വ​ക​രു​മാ​ണ്.” അ​പ്പോ​ൾ ജ​ന​ക്കൂ​ട്ട​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു പ​ത​റി​യ ശ​ബ്‌​ദ​ത്തി​ൽ ഒ​രാ​ൾ വി​ളി​ച്ചു പ​റ​ഞ്ഞു: “അ​ല്ല, എ​ല്ലാ മ​നു​ഷ്യ​രും പ​ര​സ്പ​രം സേ​വ​ക​രാ​ണ്.”
ജ​ന​ക്കൂ​ട്ടം പെ​ട്ടെ​ന്നു നി​ശ്ച​ല​മാ​യി. പ​റ​യാ​ൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​ത് ആ​രോ പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ എ​ല്ലാ​വ​ർ​ക്കും തോ​ന്നി. “ആ​രാ​ണ് അ​തു പ​റ​ഞ്ഞ​ത്?” രാ​ജാ​വ് രോ​ഷാ​കു​ല​നാ​യി ചോ​ദി​ച്ചു. “ഞാ​ൻ ഒ​രു സേ​വ​ക​നാ​ണെ​ന്നു പ​റ​യാ​ൻ ആ​രാ​ണു ധൈ​ര്യ​പ്പെ​ട്ട​ത്?” അ​പ്പോ​ൾ വ​ടി കു​ത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു​നി​ന്ന ത​ല​ന​ര​ച്ച ഒ​രു വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “ഞാ​നാ​ണ് അ​തു പ​റ​ഞ്ഞ​ത്.”

“നീ ​ആ​രാ​ണ്?” ക്ഷോ​ഭം മ​റ​ച്ചു​വ​യ്ക്കാ​തെ രാ​ജാ​വ് ചോ​ദി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു “എ​ന്‍റെ പേ​ര് ബു​ബേ​ക്ക​ർ, എ​ന്‍റെ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ൽ വ​ലി​യ ജ​ല​ക്ഷാ​മ​മാ​ണ്. അ​വി​ടെ ഒ​രു കി​ണ​ർ കു​ഴി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന് ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടാ​നാ​ണ് ഞാ​ൻ വ​ന്ന​ത്.”

ഉ​ട​നെ രാ​ജാ​വ് പ​റ​ഞ്ഞു: “നീ ​ഔ​ദാ​ര്യം ചോ​ദി​ക്കാ​ൻ വ​ന്ന​താ​ണ്. എ​ന്നി​ട്ടും നീ ​എ​ന്നെ സേ​വ​ക​ൻ എ​ന്നു വി​ളി​ക്കാ​ൻ ധൈ​ര്യം കാ​ണി​ച്ച​ല്ലോ.”

അ​പ്പോ​ൾ വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “ന​മ്മ​ൾ എ​ല്ലാ​വ​രും പ​ര​സ്പ​രം സേ​വ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രാ​ണ്. ഇ​ന്ന് സൂ​ര്യാ​സ്ത​മ​ന​ത്തി​നു​മു​ന്പ് ഞാ​ൻ അ​ങ്ങേ​യ്ക്ക് അ​തു തെ​ളി​യി​ച്ചു​ത​രാം.” ഉ​ട​നെ രാ​ജാ​വ് പ​റ​ഞ്ഞു: “അ​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ​യാ​വ​ട്ടെ. എ​ന്നെ നി​ന്‍റെ സേ​വ​ക​നാ​ക്കാ​ൻ പ​റ്റു​മോ എ​ന്നു നീ ​നോ​ക്കൂ. നി​ന​ക്ക​തു സാ​ധി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ൽ ഒ​ന്ന​ല്ല മൂ​ന്നു കി​ണ​റു​ക​ൾ നി​ന്‍റെ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ൽ ഞാ​ൻ കു​ഴി​ച്ചു​ത​രാം.”

രാ​ജാ​വി​ന്‍റെ വാ​ക്കു​ക​ൾ കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ മ​ന്ദ​സ്മി​ത​ത്തോ​ടെ വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “ആ​രെ​ങ്കി​ലും ഒ​രു വെ​ല്ലു​വി​ളി ന​ട​ത്തി​യാ​ൽ ര​ണ്ടു കൈ​യുംകൊ​ണ്ടു പ​ര​സ്പ​രം പാ​ദം വ​ന്ദി​ച്ചു വെ​ല്ലു​വി​ളി സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു പാ​ര​ന്പ​ര്യം എ​ന്‍റെ ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലു​ണ്ട്. അ​തു​കൊ​ണ്ടു അ​ങ്ങ​യു​ടെ പാ​ദം വ​ന്ദി​ക്കാ​ൻ അ​ങ്ങ് എ​ന്നെ അ​നു​വ​ദി​ക്ക​ണം.”

രാ​ജാ​വി​നു സ്വീ​കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു ആ ​നി​ർ​ദേ​ശം. ഉ​ട​നെ വൃ​ദ്ധ​ൻ രാ​ജ​സ​ന്നി​ധി​യി​ലേ​ക്കു ക​യ​റി​ച്ചെ​ന്നു. രാ​ജാ​വി​ന്‍റെ മു​ൻ​പി​ൽ മു​ട്ടു​കു​ത്തി പാ​ദം വ​ന്ദി​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്പോ​ൾ വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “ഈ ​ഊ​ന്നു​വ​ടി ഒ​ന്നു പി​ടി​ക്കൂ. ഞാ​ൻ ര​ണ്ടു​കൈ​യും​കൊ​ണ്ട് അ​ങ്ങ​യു​ടെ പാ​ദം വ​ന്ദി​ക്ക​ട്ടെ.”
രാ​ജാ​വ് വൃ​ദ്ധ​ന്‍റെ കൈ​യി​ൽ​നി​ന്നു ഊ​ന്നു​വ​ടി വാ​ങ്ങി. വൃ​ദ്ധ​ൻ രാ​ജാ​വി​ന്‍റെ പാ​ദം തൊ​ട്ടു​വ​ന്ദി​ച്ചു. “ഇ​നി എ​ന്‍റെ ഊ​ന്നു​വ​ടി എ​നി​ക്കു മ​ട​ക്കി​ത്ത​രൂ” വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. “ഞാ​ൻ എ​ണീ​ൽ​ക്ക​ട്ടെ.” രാ​ജാ​വ് ഉ​ട​നെ ഊ​ന്നു​വ​ടി മ​ട​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ത്തു.

അ​പ്പോ​ൾ വൃ​ദ്ധ​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “ഇ​നി അ​ങ്ങേ​യ്ക്കു വേ​റേ തെ​ളി​വു​ക​ൾ ആ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടോ?” കാ​ര്യം പി​ടി​കി​ട്ടാ​തെ രാ​ജാ​വ് ചോ​ദി​ച്ചു: “എ​ന്തു തെ​ളി​വ്?” അ​ല്പ​നി​മി​ഷം പു​ഞ്ചി​രി​തൂ​കി​യി​ട്ടു വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “എ​ന്‍റെ ഊ​ന്നു​വ​ടി പി​ടി​ക്കാൻ ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​ങ്ങ് അ​തു ചെ​യ്തു. ഊ​ന്നു​വ​ടി മ​ട​ക്കി​ത്ത​രാ​ൻ ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​തും അ​ങ്ങ് ചെ​യ്തു. ഞാ​ൻ മു​ൻ​പ് സൂ​ചി​പ്പി​ച്ച​തുപോ​ലെ എ​ല്ലാ ന​ല്ല മ​നു​ഷ്യ​രും പ​ര​സ്പ​രം സേ​വ​ക​രാ​ണ്.”

ബു​ബേ​ക്ക​ർ എ​ന്ന ആ ​വൃ​ദ്ധ​ന്‍റെ ചി​ന്താ​രീ​തി രാ​ജാ​വി​ന് ഏ​റെ ഇ​ഷ്‌​ട​പ്പെ​ട്ടു. വൃ​ദ്ധ​ൻ ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ട കി​ണ​ർ അ​നു​വ​ദി​ക്കു​ക മാ​ത്ര​മ​ല്ല രാ​ജാ​വ് ചെ​യ്ത​ത്. രാ​ജാ​വ് ആ ​വൃ​ദ്ധ​നെ ത​ന്‍റെ ഉ​പ​ദേ​ശ​ക​രു​ടെ ഗ​ണ​ത്തി​ൽ ഉ​ൾ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു എ​ന്നാ​ണ് ഈ ​ആ​ഫ്രി​ക്ക​ൻ ക​ഥ​യി​ൽ പ​റ​യു​ന്ന​ത്.
ഈ ​ക​ഥ​യോ​ടു വ​ള​രെ സാ​മ്യ​മു​ള്ള ക​ഥ​ക​ൾ മ​റ്റു ചി​ല സം​സ്കാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ണ്ട്. ത​ന്മൂ​ലം, ആ ​ക​ഥ ശ​രി​ക്കും ഒ​രു ആ​ഫ്രി​ക്ക​ൻ ക​ഥ​യോ എ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. എ​ന്നാ​ൽ ഈ ​ക​ഥ​യി​ലെ സ​ന്ദേ​ശം ഏ​റെ വ്യ​ക്ത​മാ​ണ്. അ​താ​യ​തു നാ​മെ​ല്ലാ​വ​രും പ​ര​സ്പ​രം സേ​വ​ക​രാ​ണ് എ​ന്ന വ​സ്തു​ത.

നാം ​ഏ​തു ജീ​വി​ത​രം​ഗ​ത്തു പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഘ​ട​കം നാം ​പ​ര​സ്പ​രം ചെ​യ്യു​ന്ന സേ​വ​ന​ങ്ങ​ളാ​ണ്. നാം ​അ​ധി​കാ​രി​ക​ളാ​ണെ​ങ്കി​ലും വി​ധേ​യ​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും ന​മ്മ​ൾ പ്ര​ധാ​ന​മാ​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​തു മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ​ക്കു​ള്ള സേ​വ​നംത​ന്നെ.
ഈ ​ലോ​ക​ത്തി​ൽ ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ അ​ധി​കാ​ര​മു​ള്ള​യാ​ൾ അ​തി​നാ​ൽത്ത​ന്നെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ​ക്കു ചെ​യ്യു​ന്ന​തു സേ​വ​ന​മാ​ണ്. അ​ധി​കാ​രം കു​റ​വു​ള്ള​വ​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​ധി​കാ​രം ഇ​ല്ലാ​ത്ത​വ​രാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​വ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​വും കേ​ന്ദ്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു സേ​വ​ന​ത്തി​ൽ​ത്ത​ന്നെ. അ​പ്പോ​ൾ​പിന്നെ, എ​ല്ലാ ന​ല്ല മ​നു​ഷ്യ​രും പ​ര​സ്പ​രം സേ​വ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രാ​ണ് എ​ന്നു മു​ക​ളി​ൽ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ക​ഥ​യി​ലെ വൃ​ദ്ധ​ൻ പ​റ​യു​ന്ന​ത് ഏ​റെ ശ​രി​യ​ല്ലേ?

നാം ​ചെ​യ്യു​ന്ന ജോ​ലി​ക​ളും മ​റ്റു കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​മൊ​ക്കെ ന​മ്മു​ടെ എ​ന്ന​പോ​ലെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ​യും ജീ​വി​ത​ത്തെ ഏ​റെ ബാ​ധി​ക്കു​ന്ന​വ​യാ​ണ്. അ​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ ന​മ്മു​ടെ എ​ല്ലാ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ളും ബോ​ധ​പൂ​ർ​വം സേ​വ​നാ​ത്മക​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ എ​ത്ര​യോ ന​ന്നാ​യി​രു​ന്നു. അ​പ്പോ​ൾ അ​തു മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ​ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ ന​മു​ക്കും ഏ​റെ ന​ന്മ ഉ​ള​വാ​ക്കു​മെ​ന്ന​തി​ൽ സം​ശ​യം വേ​ണ്ട.

മ​നു​ഷ്യ​രാ​യ ന​മ്മ​ൾ സ​മൂ​ഹ​ജീ​വി​ക​ളാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു പ​ര​സ്പ​ര സ​ഹാ​യ​ത്തി​നും പ​ര​സ്പ​ര സേ​വ​ന​ത്തി​നും വ​ലി​യ പ്ര​സ​ക്തി​യു​ണ്ട്. മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യോ പ​രോ​ക്ഷ​മാ​യോ സ​ഹാ​യ​മി​ല്ലാ​തെ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം ത​ന്നെ അ​സാ​ധ്യ​മാ​ണ് എ​ന്ന​ത​ല്ലേ യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യം?. അ​ങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ൽ ഏ​റ്റ​വും മെ​ച്ച​പ്പെ​ട്ട സേ​വ​ന​വും സ​ഹാ​യ​വും നാം ​പ​ര​സ്പ​രം ന​ൽ​കി​യാ​ൽ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ മേ​ന്മ അ​നേ​ക മ​ട​ങ്ങ് വ​ർ​ധി​ക്കു​മെ​ന്ന​തു ന​മു​ക്ക് എ​പ്പോ​ഴും ഓ​ർ​മി​ക്കാം.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ


Copyright @ 2022 , Rashtra Deepika Ltd.