സ്നേഹവും പണപ്പെട്ടിയും
അ​ഹ്ലിം​ഗി​ന് എ​ഴു​പ​ത്ത​ഞ്ച് വ​യ​സ് തി​ക​ഞ്ഞ ദി​വ​സം. വി​ധ​വ​യാ​യി​രു​ന്ന ആ ​സ്ത്രീ ത​ന്‍റെ നാ​ല് ആ​ണ്‍​മ​ക്ക​ളെ​യും അ​രി​കി​ൽ വി​ളി​ച്ച് സ്വ​ത്തു മു​ഴു​വ​നും തു​ല്യ​മാ​യി അ​വ​ർ​ക്കു വീ​തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. അ​തേ​ത്തു​ട​ർ​ന്നു വ​ർ​ഷ​ത്തി​ൽ മൂ​ന്നു​മാ​സം വീ​തം ഓ​രോ മ​ക​ന്‍റെ​യും വീ​ട്ടി​ൽ മാ​റി​മാ​റി താ​മ​സി​ക്കാ​ൻ അ​വ​ർ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

മ​ക്ക​ൾ നാ​ലു​പേ​ർ​ക്കും സ്വീ​കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു ആ ​തീ​രു​മാ​നം. അ​ത​നു​സ​രി​ച്ച് അ​വ​ർ മൂ​ന്നു മാ​സം വീ​തം ഓ​രോ മ​ക​ന്‍റെ​യും വീ​ട്ടി​ൽ മാ​റി​മാ​റി താ​മ​സി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. ആ​ദ്യ​മൊ​ക്കെ മ​ക്ക​ൾ​ക്കും അ​വ​രു​ടെ ഭാ​ര്യ​മാ​ർ​ക്കു​മൊ​ക്കെ വ​ലി​യ സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​മ്മ​യെ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​നും സ​ൽ​ക്ക​രി​ക്കാ​നും. എ​ന്നാ​ൽ, ഒ​ന്നു ര​ണ്ടു വ​ർ​ഷം ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ മ​ക്ക​ൾ​ക്കും അ​വ​രു​ടെ ഭാ​ര്യ​മാ​ർ​ക്കും അ​മ്മ​യെ വേ​ണ്ട എ​ന്ന സ്ഥി​തി​യി​ലാ​യി. അ​മ്മ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി ചെ​യ്യു​ന്ന ചെ​ല​വ് അ​ധി​ക​ച്ചെ​ല​വാ​യി തോ​ന്നി.

അ​മ്മ​യ്ക്കു കാ​ര്യം പെ​ട്ടെ​ന്നു മ​ന​സി​ലാ​യി. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വ​ർ​ക്കു മാ​റി​ത്താ​മ​സി​ക്കാ​ൻ മ​റ്റൊ​രു ഭ​വ​ന​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. തന്മൂ​ലം ദുഃ​ഖം ക​ടി​ച്ച​മ​ർ​ത്തി ആ ​അ​മ്മ മ​ക്ക​ളു​ടെ കൂ​ടെ​ത്ത​ന്നെ താ​മ​സി​ച്ചു. അ​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്പോ​ഴാ​ണ് കു​ടും​ബ​സു​ഹൃ​ത്താ​യ ജിം​ഗ്മെ​യ് എ​ന്ന വൃ​ദ്ധ​ൻ അ​ഹ്ലിം​ഗി​നെ സ​ന്ദ​ർ​ശി​ക്കാ​നെ​ത്തി​യ​ത്. അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് അ​ഹ്ലിം​ഗി​ന്‍റെ നി​സ​ഹാ​യാ​വ​സ്ഥ പെ​ട്ടെ​ന്നു മ​ന​സി​ലാ​യി.
അ​ഹ്ലിം​ഗി​നു ചി​ല ര​ഹ​സ്യ​നി​ർ​ദേ​ശ​ങ്ങ​ൾ ന​ൽ​കി​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു ജിം​ഗ്മെ​യ് അ​ന്നു മ​ട​ങ്ങി​പ്പോ​യ​ത്. കു​റേ ദി​വ​സം ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ സ​ന്ധ്യാ​സ​മ​യം ആ​രോ​ടും പ​റ​യാ​തെ അ​ഹ്ലിം​ഗ് എ​ങ്ങോ​ട്ടോ ഇ​റ​ങ്ങി​പ്പോ​യി. ഒ​രു മ​ണി​ക്കൂ​ർ ക​ഴി​ഞ്ഞ് മ​ണ്ണു പു​ര​ണ്ട വ​സ്ത്ര​വു​മാ​യി അ​വ​ർ മ​ട​ങ്ങി​യെ​ത്തു​ന്പോ​ൾ അ​വ​രു​ടെ കൈ​യി​ൽ ഒ​രു ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

“അ​മ്മ എ​വി​ടേ​ക്കാ​ണ് പോ​യ​ത്? എ​ന്താ​ണ് അ​മ്മ​യു​ടെ കൈ​യി​ലി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്?​” മ​ക​ൻ ആ​കാം​ക്ഷാ​പൂ​ർ​വം ചോ​ദി​ച്ചു. ഉ​ട​നെ അ​വ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു: “പ​ല രീ​തി​ക​ളി​ൽ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം മെ​ച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താ​ൻ സ​ഹാ​യി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി.​”
“എ​ന്താ​ണ് ഈ ​ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​യി​ലു​ള്ള​ത്?​” മ​ക​ൻ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു. “അ​തു ഞാ​ൻ മ​രി​ക്കു​ന്പോ​ൾ നി​ങ്ങ​ൾ ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കും,” ​മ​റു​പ​ടി​യാ​യി അ​മ്മ പ​റ​ഞ്ഞു.
ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള വാ​ർ​ത്ത അ​തു ക​ണ്ട മ​ക​ൻ ത​ന്‍റെ സ​ഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടു പ​ങ്കു​വ​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ മൂ​ത്ത​വ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “അ​മ്മ​യു​ടെ സ്വ​ത്തു മു​ഴു​വ​നും ന​മു​ക്കു വീ​തി​ച്ചു​ത​ന്നി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ണ്.​” അ​പ്പോ​ൾ മ​റ്റൊ​രാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: “അ​മ്മ​യു​ടെ ര​ത്നാ​ഭ​ര​ണ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാ​മാ​ണ് ആ ​ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​യി​ലു​ള്ള​ത്.​”
“അ​മ്മ​യ്ക്ക് ഇ​തു​പോ​ലെ വേ​റെ​യും ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​ക​ൾ കാ​ണും,” ​വേ​റെ ഒ​രു മ​ക​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. “അ​വ​യെ​ല്ലാം എ​വി​ടെ​യാ​ണോ, അ​മ്മ കു​ഴി​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്!​”

മ​ക്ക​ൾ നാ​ലു​പേ​രും ഒ​രു​മി​ച്ചു​കൂ​ടി ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ച് അ​മ്മ​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. അ​തു​പോ​ലെ വേ​റെ എ​ത്ര ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​ക​ൾ ഉ​ണ്ടെ​ന്നും ചോ​ദി​ച്ചു. എ​ന്നാ​ൽ, ആ ​ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്കൊ​ന്നും അ​മ്മ മ​റു​പ​ടി പ​റ​ഞ്ഞി​ല്ല. തന്മൂലം, അ​മ്മ വീ​ട്ടി​ൽ ഇ​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന ദി​വ​സം അ​വ​ർ ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി ക​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ച് അ​തു തു​റ​ക്കാ​ൻ നോ​ക്കി. എ​ന്നാ​ൽ, താ​ക്കോ​ൽ കൂ​ടാ​തെ തു​റ​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത ലോ​ഹ​നി​ർ​മി​ത​മാ​യ ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു അ​ത്.

ഏ​താ​യാ​ലും ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി ക​ണ്ട​തി​നു​ശേ​ഷം മ​ക്ക​ൾ നാ​ലു​പേ​രും പ​ര​സ്പ​രം മ​ത്സ​രി​ച്ച് അ​മ്മ​യെ ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. അ​വ​ർ ഓ​രോ​രു​ത്ത​രും അ​മ്മ ത​ങ്ങ​ളു​ടെ കൂ​ടെ മു​ഴു​വ​ൻ സ​മ​യ​വും താ​മ​സി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു വാ​ശി​പി​ടി​ച്ചു. എ​ന്നാ​ൽ, അ​മ്മ​യാ​ക​ട്ടെ മു​ൻ​പു​ണ്ടാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന ധാ​ര​ണ​പ്ര​കാ​രം മാ​റി​മാ​റി താ​മ​സി​ക്കു​ക​യാ​ണു ചെ​യ്ത​ത്.

എ​ണ്‍​പ​ത്തി​നാ​ലാം ജന്മ​ദി​ന​ത്തി​നു കു​റേ ദി​വ​സം മു​ൻ​പ് ഉ​റ​ക്ക​ത്തി​ൽ ആ ​അ​മ്മ ലോ​ക​ത്തോ​ടു വി​ട​പ​റ​ഞ്ഞു. അ​പ്പോ​ൾ സം​സ്കാ​ര​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യ്ക്ക് കു​ടും​ബ​സു​ഹൃ​ത്താ​യ ജിം​ഗ്‌മെ​യും എ​ത്തി​യി​രു​ന്നു. സം​സ്കാ​ര​ശു​ശ്രൂ​ഷ​ക​ൾ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ഒ​രു താ​ക്കോ​ൽ ആ ​അ​മ്മ​യു​ടെ മൂ​ത്ത മ​ക​നെ ഏ​ല്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പ​റ​ഞ്ഞു: “ഇ​താ ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​യു​ടെ താ​ക്കോ​ൽ!​”

ഉ​ട​നെ മ​ക്ക​ളും അ​വ​രു​ടെ ഭാ​ര്യ​മാ​രും ഒ​രു​മി​ച്ച് വീ​ട്ടി​ന​ക​ത്തു ക​യ​റി ക​ത​ക​ട​ച്ച് ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി തു​റ​ന്നു. അ​പ്പോ​ൾ അ​തി​ൽ അ​വ​ർ ക​ണ്ട​തു വി​ല​യി​ല്ലാ​ത്ത ചി​ല ഇ​മി​റ്റേ​ഷ​ൻ ആ​ഭ​ര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​യോ​ടൊ​പ്പം ഒ​രു കു​റി​പ്പും അ​വ​ർ ക​ണ്ടെ​ത്തി. അ​ത് ഇ​പ്ര​കാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു: “പ​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു വ​ലി​യ ഇ​ച്ഛാ​ഭം​ഗ​മാ​യി​രി​ക്കും. മ​ക്ക​ളു​ടെ ശു​ശ്രൂ​ഷ ല​ഭി​ക്കാ​ൻ​വേ​ണ്ടി ഇ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു ന​ട​പ​ടി സ്വീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​തി​ൽ ദുഃ​ഖ​മു​ണ്ട്. ഇ​തു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​ത് എ​ന്‍റെ എ​ന്ന​പോ​ലെ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും വ്യ​ക്തി​ത്വ​മി​ല്ലാ​യ്മ​യാ​ണ്. നി​ങ്ങ​ൾ​ക്കാ​ണെ​ങ്കി​ൽ അ​തു പ​രി​ഹ​രി​ക്കാ​ൻ സ​മ​യ​മു​ണ്ട്. നി​ങ്ങ​ൾ അ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്യ​ണ​മെ​ന്നാ​ണ് എ​ന്‍റെ ആ​ഗ്ര​ഹം​.”

ഇ​തൊ​രു ചൈ​നീ​സ് നാ​ടോ​ടി​ക്ക​ഥ​യാ​ണ്. ഈ ​ക​ഥ​യി​ലെ അ​മ്മ​യു​ടെ​യും മ​ക്ക​ളു​ടെ​യും ക​ഥ ന​മു​ക്കേ​റെ​പ്പേ​ർ​ക്കും അ​ത്ര പു​തു​മ​യാ​കാ​നി​ട​യി​ല്ല. കാ​ര​ണം കു​ടും​ബ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളെ​ക്കാ​ളേ​റെ പ​ണ​ത്തി​നു സ​ർ​വ​പ്രാ​ധാ​ന്യ​വും ന​ൽ​കി ജീ​വി​ക്കു​ന്ന ആ​ളു​ക​ളെ പ​ല​പ്പോ​ഴും ന​മ്മു​ടെ ചു​റ്റി​ലും നാം ​കാ​ണാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ. മ​ക്ക​ളെ താ​ലോ​ലി​ച്ചു വ​ള​ർ​ത്തി വ​ലി​യ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ൾ സ​ഹി​ച്ച് അ​വ​രെ ന​ല്ല​നി​ല​യി​ലെ​ത്തി​ച്ച​തി​നു ശേ​ഷം അ​വ​ർ​ക്കു വേ​ണ്ടാ​താ​യി​ത്തീ​രു​ന്ന മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ അ​ത്ര അ​പൂ​ർ​വ​മ​ല്ല​ല്ലോ ന​മ്മു​ടെ​യി​ട​യി​ൽ.

ന​മ്മു​ടെ വൃ​ദ്ധ​മ​ന്ദി​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ അം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ എ​ണ്ണം കൂ​ടു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ അ​തി​ന്‍റെ കാ​ര​ണം അ​ന്വേ​ഷി​ച്ചു നാം ​മ​റ്റെ​ങ്ങും പോ​കേ​ണ്ട​തി​ല്ല. മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ കൈ​വ​ശം പ​ണ​മു​ണ്ടോ? എ​ങ്കി​ൽ അ​വ​രെ സ്നേ​ഹ​പൂ​ർ​വം പ​രി​ച​രി​ക്കാ​ൻ മ​ക്ക​ളും മ​രു​മ​ക്ക​ളു​മൊ​ക്കെ എ​പ്പോ​ഴും മു​ന്നി​ലു​ണ്ടാ​കും. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വ​രു​ടെ കൈ​യി​ൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടാ​നു​ള്ള​തെ​ല്ലാം കി​ട്ടി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ലോ? അ​പ്പോ​ൾ സ്ഥി​തി​യാ​കെ മാ​റും. അ​ത​ല്ലേ മു​ക​ളി​ൽ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ക​ഥ​യി​ലെ അ​മ്മ​യ്ക്കു സം​ഭ​വി​ച്ച​ത്.

ഏ​താ​യാ​ലും ബു​ദ്ധി​മ​തി​യാ​യ ആ ​അ​മ്മ ആ​ഭ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ടി​യി​ലൂ​ടെ മ​ക്ക​ളെ അ​നു​സ്മ​രി​പ്പി​ച്ച കാ​ര്യം ന​മ്മു​ടെ​യും ഓ​ർ​മ​യി​ലി​രി​ക്ക​ട്ടെ. അ​താ​യ​ത്, പ​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു വ​ലി​യ ഇ​ച്ഛാ​ഭം​ഗ​മാ​യി​രി​ക്കും എ​ന്ന യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യം. അ​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വ​ർ​ക്കു പ​ണം ന​ൽ​കു​ന്ന സ​ന്തോ​ഷ​ങ്ങ​ളെ​ക്കാ​ളേ​റെ മ​റ്റൊ​രു സ​ന്തോ​ഷ​വും ല​ഭി​ക്കി​ല്ല. ആ ​സ​ന്തോ​ഷ​ങ്ങ​ളാ​ക​ട്ടെ കു​മി​ള​ക​ൾ​പോ​ലെ അ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​കു​ന്ന​വ​യു​മാ​ണ്.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ


Copyright @ 2022 , Rashtra Deepika Ltd.