ദൈ​വാ​നു​ഗ്ര​ഹം കൂ​ട്ടി​നു​ണ്ടാ​കു​ന്ന മ​ക്ക​ൾ
ശാ​ന്ത​നു​വി​ന്‍റെ​യും മ​ല​യ​യു​ടെ​യും ഏ​ക​പു​ത്ര​നാ​യി​രു​ന്നു ശ്രാ​വ​ൻ. അ​വ​ർ​ക്കു വൈ​കി പി​റ​ന്ന​വ​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് ശ്രാ​വ​നെ അ​വ​ർ പൊ​ന്നു​പോ​ലെ സൂ​ക്ഷി​ച്ചു​വ​ള​ർ​ത്തി. ശ്രാ​വ​ൻ ന​ല്ല കു​ട്ടി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു വ​ള​ർ​ന്ന​ത്. കാ​യ​ബ​ല​ത്തി​ലും അ​വ​ൻ പി​ന്നി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ത​ന്മൂ​ലം, മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ന്മാ​രെ എ​ല്ലാ വി​ധ​ത്തി​ലും സ​ഹാ​യി​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ അ​വ​ൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു.

ശ്രാ​വ​ന്‍റെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ​ക്കു പ്രാ​യം കു​റെ ചെ​ന്ന​പ്പോ​ൾ അ​വ​ർ ര​ണ്ടു​പേ​രു​ടെ​യും കാ​ഴ്ച ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. ത​ന്മൂ​ലം, ശ്രാ​വ​ന്‍റെ പ്ര​ധാ​ന ശ്ര​ദ്ധ അ​വ​രു​ടെ പ​രി​ച​ര​ണ​ത്തി​ലാ​യി. ത​ന്‍റെ ജീ​വി​ത​സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ൾ മാ​റ്റി​വ​ച്ചി​ട്ടു​കൂ​ടി അ​വ​ൻ അ​വ​രു​ടെ ജീ​വി​തം സ​ന്തോ​ഷ​പൂ​ർ​ണ​മാ​ക്കു​വാ​ൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു.

ഒ​രു ദി​വ​സം ശ്രാ​വ​ന്‍റെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ അ​വ​നോ​ടു പ​റ​ഞ്ഞു: "ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു ര​ണ്ടു​പേ​ർ​ക്കും പ്രാ​യം ഏ​റെ​യാ​യി. ഇ​നി എ​ത്ര​കാ​ലം ജീ​വി​ക്കു​മെ​ന്ന​റി​യി​ല്ല. എ​ങ്കി​ലും മ​ര​ണ​ത്തി​നു മു​ൻ​പു ചി​ല പു​ണ്യ​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ൾ സ​ന്ദ​ർ​ശി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ട്.' ശ്രാ​വ​നു സ്വീ​കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​രു​ടെ നി​ർ​ദേ​ശം. അ​വ​ൻ അ​വ​രു​ടെ ആ​ഗ്ര​ഹം സാ​ധി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നേ​റ്റു.

പ​ക്ഷേ, ഒ​രു പ്ര​ശ്നം. അ​വ​ർ​ക്കു ര​ണ്ടു​പേ​ർ​ക്കും ദീ​ർ​ഘ​ദൂ​രം ന​ട​ക്കു​വാ​ൻ പ്രാ​പ്തി​യി​ല്ല. വാ​ഹ​ന​സൗ​ക​ര്യം ഇ​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന ഒ​രു കാ​ല​വും സ്ഥ​ല​വു​മാ​യി​രു​ന്നു അ​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, ശ്രാ​വ​ൻ അ​തി​നൊ​രു പ​രി​ഹാ​രം ക​ണ്ടു. അ​വ​ൻ വേ​ഗം ഒ​രു നു​കം ഉ​ണ്ടാ​ക്കി അ​തി​ന്‍റെ ര​ണ്ട​റ്റ​ത്തും ബ​ല​മു​ള്ള ഊ​ഞ്ഞാ​ൽ കെ​ട്ടി​ത്തൂ​ക്കി. ച​മ്രം പ​ട​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​വാ​ൻ പാ​ക​ത്തി​ലു​ള്ള ഊ​ഞ്ഞാ​ലാ​യി​രു​ന്നു അ​ത്.

യാ​ത്ര​യ്ക്കു​ള്ള അ​ത്യാ​വ​ശ്യ​സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും ശേ​ഖ​രി​ച്ചു മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളെ നു​ക​ത്തി​നി​രു​വ​ശ​ത്തു​മു​ള്ള ഊ​ഞ്ഞാ​ലി​ൽ ഇ​രു​ത്തി ശ്രാ​വ​ൻ തീ​ർ​ഥ​യാ​ത്ര തു​ട​ങ്ങി. ആ​ദ്യം അ​വ​ർ പോ​യ​ത് അ​യോ​ധ്യ​യി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. വ​ന​പ്ര​ദേ​ശ​ത്തു​കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​രു​ടെ യാ​ത്ര. യാ​ത്ര​യ്ക്കി​ട​യി​ൽ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ​ക്കു ദാ​ഹി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ശ്രാ​വ​ൻ അ​വ​രെ ഒ​രി​ട​ത്തി​രു​ത്തി അ​ക​ലെ ക​ണ്ട പു​ഴ​യി​ലേ​ക്ക് ഒ​രു ചെ​റി​യ കു​ട​വു​മാ​യി ഓ​ടി.

കു​റ്റി​ച്ചെ​ടി​ക​ൾ നി​റ​ഞ്ഞു​നി​ന്ന പു​ഴ​യ​രി​കി​ലെ​ത്തി പു​ഴ​യി​ൽ​നി​ന്നു വെ​ള്ളം ശേ​ഖ​രി​ക്കു​വാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ച​പ്പോ​ൾ അ​ക​ലെ​നി​ന്നു പാ​ഞ്ഞു​വ​ന്ന ഒ​രു അ​ന്പ് ശ്രാ​വ​ന്‍റെ നെ​ഞ്ചി​ൽ​ത്ത​റ​ച്ചു. അ​വ​ൻ വ​ലി​യ​വാ​യി​ൽ നി​ല​വി​ളി​ച്ചു മ​റി​ഞ്ഞു​വീ​ണു. ആ​ർ​ത്ത​നാ​ദം കേ​ട്ട് ഓ​ടി​യെ​ത്തി​യ​ത് അ​യോ​ധ്യ​യി​ലെ രാ​ജ​കു​മാ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന ദ​ശ​ര​ഥ​ൻ ആ​യി​രു​ന്നു. വെ​ള്ളം കു​ടി​ക്കാ​ൻ എ​ത്തി​യ മാ​ൻ ആ​ണെ​ന്നു തെ​റ്റി​ദ്ധ​രി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു നാ​യാ​ട്ടി​നി​റ​ങ്ങി​യ ദ​ശ​ര​ഥ​ൻ ശ്രാ​വ​ന്‍റെ നേ​രേ അ​ന്പ് എ​യ്ത​ത്.

ദ​ശ​ര​ഥ​ൻ തെ​റ്റു മ​ന​സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ഏ​റെ വൈ​കി​പ്പോ​യി​രു​ന്നു. രാ​ജ​കു​മാ​ര​ൻ ശ്രാ​വ​ന്‍റെ പ​ക്ക​ൽ ഓ​ടി​യെ​ത്തി കു​റ്റം ഏ​റ്റു​പ​റ​ഞ്ഞു മാ​പ്പു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ശ്രാ​വ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: "എ​ന്‍റെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ ദാ​ഹം​മൂ​ലം അ​വ​ശ​രാ​യി അ​ക​ലെ കാ​ന​ന​പാ​ത​യി​ൽ ഇ​രി​ക്കു​ന്നു. വേ​ഗം അ​വ​ർ​ക്കു വെ​ള്ളം എ​ത്തി​ച്ച് അ​വ​രു​ടെ ദാ​ഹം ശ​മി​പ്പി​ക്കൂ.' ഇ​ത്ര​യും പ​റ​ഞ്ഞ​യു​ട​നെ ശ്രാ​വ​ൻ അ​ന്ത്യ​ശ്വാ​സം വ​ലി​ച്ചു.

ഈ ​ക​ഥ​യി​വി​ടെ നി​ൽ​ക്ക​ട്ടെ. മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ സ​ന്തോ​ഷം സ്വ​ന്തം സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി ക​ണ്ട മ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു ശ്രാ​വ​ൻ. അ​വ​രു​ടെ ന​ന്മ​യാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ന്‍റെ ജീ​വി​ത​ല​ക്ഷ്യം. അ​തു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ന്‍റെ ആ​ന​ന്ദ​വും. ശ്രാ​വ​നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം കാ​ണ​പ്പെ​ട്ട ദൈ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ന്‍റെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ. അ​വ​ൻ അ​വ​രെ സ്നേ​ഹി​ച്ചു; ആ​ദ​രി​ച്ചു; അ​വ​രു​ടെ ന​ന്മ എ​പ്പോ​ഴും ഉ​റ​പ്പു​വ​രു​ത്തി.

ശ്രാ​വ​നെ​പ്പോ​ലെ എ​ല്ലാ​വ​ർ​ക്കും മു​ഴു​വ​ൻ സ​മ​യ​വും അ​വ​രു​ടെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളെ സ​ഹാ​യി​ക്കാ​നും ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കാ​നും സാ​ധി​ച്ചു എ​ന്നു വ​രി​ല്ല. എ​ങ്കി​ലും മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ​ക്കു ന​ല്കേ​ണ്ട സ​ഹാ​യ​വും ശു​ശ്രൂ​ഷ​യും അ​വ​ർ​ക്കു ചെ​യ്യാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു ധ​ർ​മ​ത്തി​നും നീ​തി​ക്കും നി​ര​ക്കാ​ത്ത​ത​ല്ലേ? മ​ക്ക​ളു​ടെ വ​ള​ർ​ച്ച​യി​ൽ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ വ​ഹി​ക്കു​ന്ന നി​ർ​ണാ​യ​ക പ​ങ്ക് അ​വ​ർ മ​റ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളെ മ​ക്ക​ൾ മ​റ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​ത്? മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ സ്നേ​ഹ​വും ക​രു​ത​ലും അ​നു​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത മ​ക്ക​ൾ അ​തി​വി​ര​ള​മാ​യി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ലേ? അ​പ്പോ​ൾ പി​ന്നെ എ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു മ​ക്ക​ൾ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളെ മ​റ​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​ത്?

തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും മ​ക്ക​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലും വി​വി​ധ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ൾ ഉ​ണ്ടാ​കാം. എ​ങ്കി​ലും മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളെ മ​റ​ക്കു​വാ​ൻ അ​വ ഒ​രി​ക്ക​ലും മ​തി​യാ​യ കാ​ര​ണ​മ​ല്ല​ല്ലോ. "മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക. വ​ള​രു​വാ​നു​ള്ള ന​മ്മു​ടെ ത​ത്ര​പ്പാ​ടി​നി​ട​യി​ലും മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ പ്രാ​യം വ​ർ​ധി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന​തു നാം ​മ​റ​ന്നു​പോ​ക​രു​ത്' എ​ന്ന് എ​ഴു​തി​യ ആ​ളു​ടെ പേ​രി​ല്ലാ​ത്ത ഒ​രു ഉ​ദ്ധ​ര​ണി കാ​ണു​വാ​നി​ട​യാ​യി. നാം ​ഒ​രി​ക്ക​ലും മ​റ​ക്ക​രു​താ​ത്ത യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യ​മാ​ണ​ത്. മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ പ്രാ​യം വ​ർ​ധി​ക്കു​ന്തോ​റും അ​വ​ർ​ക്കു മ​ക്ക​ളു​ടെ സ​ഹാ​യം കൂ​ടു​ത​ൽ വേ​ണ്ടി​വ​രും. അ​തൊ​രു ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടാ​വാ​തെ സ്നേ​ഹ​പൂ​ർ​വം അ​വ​രെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും പ​രി​ച​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന മ​ക്ക​ൾ ഭാ​ഗ്യ​വാ​ന്മാ​ർ. അ​വ​ർ​ക്കെ​ന്നും ദൈ​വാ​നു​ഗ്ര​ഹം കൂ​ട്ടി​നു​ണ്ടാ​കും.

ശ്രാ​വ​ന്‍റെ ക​ഥ​യി​ലേ​ക്ക് ഇ​നി മ​ട​ങ്ങി​വ​ര​ട്ടെ. ശ്രാ​വ​ൻ അ​പേ​ക്ഷി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ദ​ശ​ര​ഥ രാ​ജ​കു​മാ​ര​ൻ അ​തി​വേ​ഗം ശ്രാ​വ​ന്‍റെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ​ക്കു ദാ​ഹ​ജ​ലം എ​ത്തി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. എ​ന്നാ​ൽ, ശ്രാ​വ​ന്‍റെ ദാ​രു​ണ മ​ര​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ ദുഃ​ഖം​മൂ​ലം ആ ​മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ ഹൃ​ദ​യം​പൊ​ട്ടി മ​രി​ച്ചു. അ​ത്ര​മാ​ത്രം അ​വ​ർ ത​ങ്ങ​ളു​ടെ മ​ക​നെ സ്നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു. രാ​മാ​യ​ണ​ത്തി​ലെ ഈ ​ഉ​പ​ക​ഥ വാ​യി​ക്കു​ന്പോ​ൾ ന​മ്മു​ടെ മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ൾ​ക്കു ന​മ്മോ​ടു​ള്ള സ്നേ​ഹ​വും എ​ത്ര തീ​വ്ര​മാ​ണെ​ന്നു ന​മു​ക്ക് അ​നു​സ്മ​രി​ക്കാം. അ​വ​രെ ആ​ദ​രി​ക്കാം; സ്നേ​ഹി​ക്കാം; ശു​ശ്രൂ​ഷി​ക്കാം.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ


Copyright @ 2022 , Rashtra Deepika Ltd.